Cornelius Grejpfrut – Cornelius – Polska

Dość popularną formą spożywania piwa w Niemczech jest tzw. radler. Zgodnie z wymogiem niemieckiego prawa czystości nie jest to trunek nazwany piwem tylko napojem mieszanym z lemoniadą na bazie piwa. Swoją nazwę zawdzięcza według apokryfu Franzowi Xaverowi Kuglerowi, właścicielowi oberży do której często zajeżdżali rowerzyści. W 1922 roku okazało się że ma za mało piwa żeby obsłużyć wszystkich 13 000 chętnych, tak więc zmieszał to co mu zostało z lemoniadą i podał gościom jako „porcja rowerzysty” (Radlermass). Sprytny Niemiec wymyślił sobie legendę jako reklamę dla swojego zajazdu, jednak Radlermassy w rzeczywistości już funkcjonowały pod koniec XIX wieku, choć faktycznie powstały w kręgach klubów rowerzystów.

W browarze Cornelius uwarzono takiego polskiego radlera, choć z sokiem a nie z lemoniadą, a w dodatku na bazie piwa pszenicznego. Radlery hefeweizenowe są dość popularne w Bawarii i nazywają się Russ, czyli Rosjanin. Nazwa ta ma swoje źródła najprawdopodobniej w ruchach komunistycznych w Bawarii po zakończeniu I Wojny Światowej. Towarzysze lubowali się w długich dysputach oraz monologach w gospodach, które były oczywiście suto zakrapiane. A że trzeba było uważać żeby intoksykacja nie przekroczyła pewnego poziomu żeby przypadkiem nie chlapnąć czegoś wykraczającego poza marksistowsko-leninowską ortodoksję, trzeba było piwo pszeniczne rozcieńczać. Jako że czerwoni byli nazwani przez resztę mieszkańców Bawarii Rosjanami, z uwagi na ich lojalność wobec Związku Radzieckiego zamiast Niemiec czy Bawarii, taka nazwa przyjęła się również dla trunku który spożywali.

Wprawdzie dostaję już powoli mdłości na wieść o tym, że kolejny polski browar, miast eksperymentować gatunkowo, idzie na łatwiznę i wypuszcza piwo aromatyzowane, to jednak nowy produkt Corneliusa takiej reakcji u mnie nie wywołuje, gdyż jest właśnie napojem mieszanym z sokiem, nie podpada więc pod nieśmiertelną kombinację piwo jasne plus aromat. Mniejsza zawartość alkoholu (3%) w połączeniu z dodatkiem pochodzenia pewnie niestety laboratoryjnego (w „naturalność” tych soków to ja nie wierzę), ale mimo wszystko w formie soku a nie aromatu, może czynić Corneliusa Grejpfrut niezłym wyborem na słoneczne lato. Jedną uwagę mam tylko wobec kontry, z której wynika, wprawdzie nie wprost lecz poprzez sugestię, że sok jest do pszenicznego Corneliusa dodawany w trakcie warzenia – a fe, nieładnie tak klientów robić w balona.

W pokalu piwo prezentuje się świetnie – pomarańczowo złocisty, mętny trunek generuje pianę tylko nieznacznie mniej obfitą od wzorowej hefeweizenowej. Zapach jest oczywiście cytrusowy, czerwono-grejpfrutowy, ale, co ciekawe, pod spodem czuć bardzo delikatnie banana oraz goździka, obecność piwa bazowego jest więc jak najbardziej odczuwalna. Sam aromat grejpfruta, niestety nie pochodzenia chmielowego, kojarzy mi się nieco, przykro mi bardzo, z pastą do zębów bądź spryskiwaczem do szyb. Co brzmi gorzej niż jest faktycznie, ja tam sobie lubię powąchać używany przeze mnie spryskiwacz.

Smak jest słodki choć nie do przesady, a jest również obecna bardzo przyjemna kwaskowość – pod tym względem jest to udana kompozycja. Schody zaczynają się w rejonie gardła, w którym jest odczuwalna mocna cierpkość niczym po napoju słodzikowanym, a w połączeniu z owocowym aromatem powstaje faktycznie wrażenie jakby się przed chwilą myło zęby pastą grejpfrutową. Ten mankament jest jednak dość skutecznie wygładzany wysokim współczynnikiem orzeźwiającym, który sprawia że Cornelius Grejpfrut to napój o dużej pijalności. Jak na radlera prezentuje sobą rzeczywiście wysoki poziom.

Ocena: 6/10