Emelisse Black IPA – Emelisse – Holandia

Większość Polaków kojarzy Holandię na piwnej mapie świata pewnie z Chemiekena, ci którzy zwiedzali południowe kraje Europy pili również być może piwo Amstel, a zdecydowana mniejszość kojarzy jeszcze klasztorny browar De Koningshoeven znany z produkcji piw La Trappe. Tymczasem nie tylko Belgia posiada swoje piwowarskie perełki, ale również Królestwo Niderlandów jest wyposażone w cały szereg małych browarów z szerokim portfolio o światowej jakości. Takim browarem jest Emelisse, usytuowany na wyspie w południowo-zachodniej części kraju browar restauracyjny, butelkujący i eksportujący swoje wyroby na cały świat. Właścicielem jest Kees Bubberman, który przed założeniem własnego browaru był uważany za najlepszego piwowara domowego w Holandii. Po pewnym czasie widocznie znudziło mu się kolekcjonowanie nagród za pierwsze miejsca w konkursach dla piw domowych i przekuł pasję w biznes. Ciekawe jest to, że w istocie mikrobrowar/restauracja jaką jest Emelisse zdołała podbić podniebienia piwoszy-koneserów na całym świecie. Pokazuje to też, że oferta browarów restauracyjnych nie musi się ograniczać do 3-4 różnych piw jak w Polsce tylko może obejmować wiele innych gatunków. W Emelisse warzy się piwa z charakterem, poczynając od klasycznego pilsnera i witbiera poprzez różnego rodzaju koźlaki, piwo dymione i dubbela, aż po barley wine, IPA, DIPA, T(!)IPA, imperial stouta oraz wynalazki leżakowane w beczkach po whisky. Pierwsze piwo Emelisse jakie mi wpadło w ręce jest jednocześnie pierwszym piwem gatunku black IPA, zwanego również india black ale, jaki mi było dane spróbować. Styl ten jest wynalazkiem amerykańskim i charakteryzuje się ekstremalnym nachmieleniem (goryczkowym i aromatycznym), zwykle przy użyciu owocowo-leśnych, amerykańskich odmian chmielu, często chmieleniem na zimno, zaś od IPA odróżnia go ciemna barwa, która wraz z palonym charakterem aromatu piwa przesuwa je nieco w rejony stouta, bez osiągania jednak pełni i poziomu paloności imperial stouta. Brzmi ciekawie, prawda?

Profesjonalizm Keesa Bubbermana staje się ewidentny najpóźniej po spojrzeniu na opakowanie. Pełna informacja o piwie – 8% alkoholu, 17,2° ekstraktu, EBC 70 (oznaczenie barwy) oraz – rzecz kluczowa jeśli chodzi o wszystkie rodzaje india pale ale – jednostki goryczy IBU, których Emelisse Black IPA posiada 60. EBC 70 oznacza kolor ciemny, nie do końca stoutowy, choć zdecydowanie odróżniający go od innych wersji IPA. Piana jest mało obfita i szybko zanika, ale piwo dzięki barwie wygląda w koniakówce dość dostojnie.

Aromatycznie jest to istotnie mariaż chmielonego po amerykańsku IPA ze smaczkami stoutowymi, z dodatkiem delikatnego, czającego się w tle alkoholu. Chmielowość jest sosnowa, lekko acz wyraźnie owocowa w postaci zapachu melona, do tego piwo posiada paloność oraz woń gorzkiej czekolady i świeżo zmielonej kawy. Owocowość nie jest tak intensywna jak w konwencjonalnym amerykańskim IPA, jest jednak za to umiejętnie zbalansowana z pozostałymi komponentami aromatycznymi. No i dodaje piwu nieco oryginalnego charakteru – wszak tropikalne owoce w ciemnym piwie to rzecz niezbyt często spotykana.

Piwo ma wysoką pełnię, choć faktycznie nie osiągając oleistości imperial stouta. Początkowo smak jest słodkawy, po czym ku gardłu uderza fala mocarnej, chmielowej, lekko palonej goryczki. Ta jest dość trwała i pozostawia za sobą posmak melona, gorzkiej czekolady i ziaren kawy. Zastanawiałem się wcześniej jak będzie smakować piwo, które musi zachować wewnętrzną równowagę w taki sposób, żeby ani nie być zbytnio podobne do IPA ani do stouta. Emelisse Black IPA gładko trzyma balans, będąc piwem bardzo mocnym, o sosnowej, nieco owocowej (melon) chmielowości, która jednocześnie pozostawia w smaku wystarczająco dużo miejsca dla kawy i gorzkiej czekolady, a zarazem paloność jest lekka, w związku z czym piwo z RIS-em też się przesadnie nie kojarzy. Pyszne piwo w bardzo ciekawym stylu.

Ocena: 8/10