Das ist hopfengestopft!

Żywię sentyment do badeńskiego Häffner Bräu, jako że był to pierwszy nowofalowy niemiecki browar którego piwa miałem przyjemność kosztować. No, może nie jest do końca nowofalowy, bo w ofercie ma też sporo niemieckiej klasyki, ale 2-3 lata temu chmielone na zimno ajpy z Niemiec to była niezła egzotyka. Większości piw z tamtych czasów już się w browarze nie warzy, a Thomas Wachno, piwowar który namówił szefostwo na serię piw chmielonych na zimno pod nazwą Hopfenstopfer, się nieco usamodzielnił. Trzy piwa o których było jakiś czsas temu głośno udało mi się w końcu zdobyć. Oczekiwania miałem spore, bo do tej chwili żaden nowofalowiec niemiecki nie zrobił na mnie takiego wrażenia jak Haffner/Hopfenstopfer...

El Dorado (ekstr. 13,6%, alk. 4,6%), jak sama nazwa wskazuje jest doprawiony chmielem o tej samej nazwie, ale w kadzi wylądował również German Cascade. To ma być lekkie piwo na upały, choć po spojrzeniu na ekstrakt początkowy i stopień odfermentowania można być sceptycznym. Pachnące przyjemnie cytrusami (szczególnie pomarańczą i mandarynką) piwo było niestety absolutnie przegazowane, co znowuż skutecznie odciągało uwagę od jego pełni. Można wyczuć poza cytrusami również trochę brzoskwini i niestety kartonu, zaś goryczka jest lekka. W połączeniu z przegazowaniem lekkie utlenienie ostatecznie dołuje to piwo. Miało być lekkie i orzeźwiające, tymczasem pije się je wolno, bo rozdyma usta i żołądek. Coś tu poszło nie tak, jest to najsłabszy Hopfenstopfer jakiego piłem. (4,5/10)

Comet IPA (alk. 6,8%, 65 IBU) jest w istocie uwarzona z dodatkiem Cometu, Taurusa i Saphira, co czyni piwo reprezentantem niemieckiej odmiany stylu. Piwo mocno zalatuje drożdżami w formie zapachu znanego z fermentującego piwa. Przez tę powłokę przedziera się cytrusowa, głównie mandarynkowa chmielowość, ale to niestety drożdże tutaj dominują. To w aromacie, bo na szczęście smak, poza wyraźną słodyczą kontrowaną wytrawną, ale stosunkowo ułożoną goryczką, jest już bardziej chmielowy, cytrusowy, a i również nieco słodowy. Trawiasty charakter niemieckich chmieli jest jak najbardziej obecny, a wysycenie wysokie, choć nie przekraczające granicy przesycenia. Drożdże pojawiają się w finiszu, gdzie przewija się również mało uchwytna nuta porzeczkowa. Moim zdaniem nasycenie pasuje do lżejszego piwa, APA chociażby, a poza tym słodycz trochę zalega, goryczka nie wywiązuje się z zadania spłukania jej z kubków smakowych po przełknięciu. Może być, ale od tego browaru wymagam więcej. (5,5/10)

Incredible Pale Ale (alk. 6,1%, 55 IBU) jest mocno górnolotnie nazwany, a po wypiciu poprzednich dwóch Hopfenstopferów moje oczekiwania wobec niego znacząco się obniżyły. Nos rejestruje chmielowe cytrusy, zioła i miętę, pomelo. Wzrok rejestruje mało apetycznie wyglądającą zawiesinę. Język rejestruje przegazowanie. Casus De Molena sprzed paru lat, amatorszczyzna pod tym względem, niestety. Podobnie jak w Comecie, goryczka jest zbyt słaba żeby balansować całkiem pokaźną słodycz piwa. Smak? Chmielowy, cytrusowy, w porządku, choć bez szału. A przegazowanie fatalne... (4,5/10)

Ogromne rozczarowanie, szczególnie po poprzednich piwach z tej serii. Nie zniechęciło mnie to jeszcze całkowicie do Hopfenstopfera, choć pierwsze kroki w tym kierunku zostały poczynione.