Borsodi Búza – Borsodi Sörgyár – Węgry

Obcokrajowiec stoi w węgierskim supermarkecie przed nie lada zadaniem. U bratanków bowiem język ojczysty ma wysoki status, tak wysoki, że na produktach spożywczych, w tym piwach, nie można znaleźć ani jednego słowa które by było w jakimś języku indoeuropejskim, względnie przypominało coś znajomego. No dobra, ja znalazłem dwa – „liter” oraz „alkohol”. Specjalnie mi to nie pomogło, a ponieważ wcześniej zetknąłem się z węgierskimi jasnymi lagerami i nie zaimponowały mi, przeto szukałem w Tesco w Kiskunfélegyháza jakiegoś piwa ciemnego bądź czegoś innego interesującego. Wybór padł w końcu na Borsodi Búza, widać bowiem że piwo jest mętne, nastawiłem się więc na hefeweizena. Okazało się jeszcze ciekawiej, jest to bowiem witbier. Południowoeuropejski witbier to ogółem fajny pomysł. Oby dorównał chorwackiemu Ožujsko Pšenično. Ten węgierski ma 4,6% alkoholu i jest warzony z udziałem między innymi kukurydzy, co mi się udało odszyfrować z etykiety.

Kolor piwo ma mętny, złoty, dość ciemny jak na witbiera, piana zaś jest w miarę puszysta ale szybko zanika. W zapachu początkowo zdecydowanie dominuje kolendra, ale woń przypomina też trochę gumę owocową, a konkretnie gumę Turbo, którą starsi czytelnicy pewnie pamiętają. Jest w tym piwie więc obecna pewnego, turbowego rodzaju brzoskwiniowość. Przez to wszystko przedziera się trochę zboża i niestety również mydła. Słodkawa a zarazem kwaskowata woń sprawia wrażenie cokolwiek wyperfumowanej. Brzmi to wszystko dziwnie, ale sumarycznie piwo pachnie całkiem smakowicie.

Smak jest niestety nieco wykastrowany, tak się dzieje jak za witbiera bierze się browar produkujący mdłe eurolagery. Piwo jest więc dość wodniste, o profilu słodowo-kolendrowym, kwaskowate, z nieco kartonowym posmakiem. Odczucie w ustach to aksamit, jednak smak mógłby być nieco bardziej intensywny. Sumarycznie Borsodi Búza sprawia wrażenie połączenia amatorskiego, ignoranckiego podejścia do witbiera, z koncernowymi oczekiwaniami decydentów wzdrygających się na myśl o wyrazistości aromatycznej. I najciekawsze w tym wszystkim jest to, że ta kombinacja zdaje egzamin – piwo się bowiem fantastycznie pije. Wchodzi jak masełko, gasi pragnienie, jest nietypowym ale bardzo pijalnym witbierem. Jakościowo nie jest to nic szczególnego, ale w jakiś sposób piwo w swojej nieporadności jest dziwnie harmonijne. Ciekawa to rzecz.

Ocena: 7/10