Bishop’s Finger – Shepherd Neame – Anglia

Nieco dziwna nazwa tego angielskiego strong ejla odnosi się do rodzaju drogowskazu w hrabstwie Kent, kóry w przeszłości wskazywał pielgrzymom drogę do Canterbury. Skojarzenie od razu wędruje ku Geoffreyowi Chaucerowi, którego słynne dzieło „Canterbury Tales” to miejscami humorystyczny, miejscami ocierający się o pornografię epos składający się z przypowiastek które mają sobie nawzajem do opowiedzenia pielgrzymi zmierzający do Canterbury, reprezentujący różne stany i zawody. I to wszystko powstało w tym „ciemnym” Średniowieczu, no patrz pan... Wracając do piwa – jest ono hitem eksportowym browaru, zresztą zupełnie zasłużenie. Uwarzone zostało po raz pierwszy w 1958 roku żeby uczcić sytym strong ejlem koniec polityki racjonowania żywności, trwającej od czasów Drugiej Wojny Światowej. Angielski strong ale to oczywiście nie to samo co strong lager – w Palcu Biskupim ekstrakt bazowy wynosi 12,25°, a zawartość alkoholu 5,4%. I dobrze, dokładnie na takie piwo miałem ochotę.

Ze względu na przezroczystość butelki jasnobrązowy kolor piwa można podziwiać jeszcze przed przelaniem, po którym to nad piwem unosi się mieszanoziarnista i niezbyt trwała piana. Trudno, się mówi. Zapach to żywiczny chmiel, słód o charakterystyce chlebowej, toffi oraz owoce. Owocowy aromat piwa według browaru jest złożony, co mogę potwierdzić – truskawka oraz czerwona porzeczka znakomicie się wkomponowują w klasyczną, bardzo apetyczną woń znaną z wyspiarskich piw górnej fermentacji.

W smaku piwo jest dość pełne i syte. Miękka, chlebowa słodowość jest pokryta rozległą, intensywną, trwałą chmielową goryczką, rozprowadzającą po kubkach smakowych aromat żywiczno-pestkowy, a przy tym jednocześnie melanż toffi i owoców jagodowych czyni doznania bogatymi. Nie ma się tu do czego przyczepić, świetnie uwarzony klasyk gatunku. Toffi i słód nadają mu lekką słodkawość, która jest jednak zdominowana, choć nie przytrzaśnięta, świetną goryczką. Piwo warte swojej ceny.

Ocena: 7,5/10