Spitfire – Shepherd Neame – Anglia

Jaka jest najlepsza pamiątka z londyńskiego Imperial War Museum? Zdjęcie z myśliwcem Tornado? Brelok imitujący granat ręczny? Przeświadczenie o imperializmie brytyjskim, który spowodował in extenso powolny upadek tego państwa, którego powolnej lecz nieuchronnej agonii jesteśmy obecnie świadkami? Bynajmniej. Najlepszym prezentem dla takiego kogoś jak ja jest butelka ejla Spitfire, zakupiona w sklepie pamiątkowym w tymże muzeum. Ciekawy pomysł, żeby piwo o takiej właśnie nazwie sprzedawać w muzeum wojennym. 

Zresztą kształt butelki jest nieźle dopasowany do nazwy, imitujący granat ręczny z czasów Drugiej Wojny Światowej. Spitfire to zresztą symbol który od razu należy kojarzyć – poprzez Bitwę o Anglię – z polską historią, a bardziej szczegółowo z polskimi lotnikami walczącymi po stronie brytyjskiej przeciwko niemieckim „Hunom”, jak ich Angole wówczas nazywali. Co prawda polski Dywizjon 303 latał podczas Bitwy o Anglię nie na nowszych Spitfire’ach, ale na gorszych i starszych Hurricane’ach, ale mimo to był najskuteczniejszą jednostką powietrzną w brytyjskiej flocie, uzyskując około 1/7 sumy zestrzeleń maszyn wroga i dużo rzadziej ponosząc straty własne. Tak to lecąc na Hurricane’ach Polacy walnie pomogli Angolom wygrać Bitwę o Anglię, po czym, co jest publice chyba jeszcze mniej wiadome, rząd polonofoba Churchilla wystawił rządowi polskiemu na emigracji rachunek finansowy za korzystanie z brytyjskiego sprzętu, polscy lotnicy zostali nazwani przez następnego premiera Clementa Attlee „polskimi faszystami” i wykluczeni z Parady Zwycięstwa w Londynie, a 56% społeczeństwa brytyjskiego opowiedziało się za ich deportacją, często prosto do stalinowskich kazamatów. Taka oto urocza wdzięczność angielska, która nie powinna zostać zapomniana, nie zmieniająca wszak faktu, że na Wyspach warzy się wyborne bittery, których Spitfire Kentish Ale jest wybitnym przedstawicielem.

Po tym przydługim wstępie, w trakcie pisania którego piwo trochę się ogrzało po wyjęciu z lodówki (bittery najlepiej się pije w temperaturze około 10 stopni, gdyż zbyt zimne nie rozwijają całego swojego bukietu smakowego), czas przejść do odbezpieczenia granata. Spitfire Kentish Ale warzony jest w browarze Shepherd Neame, reklamującym się jako najstarszy brytyjski browar. Co ciekawe, data ufundowania, czyli rok 1698, nie jest bynajmniej dawna, jeśli chodzi o europejskie standardy. Sądzę, że po prostu na brytyjskim rynku piwnym w trakcie historii dużo browarów bezpowrotnie zamknęło swe wrota, w tym te starsze od Shepherd Neame. Sam Spitfire jest warzony od roku 1990, jako hołd dla samolotu Spitfire i jego pilotów. Butelka jest niestety przezroczysta, zjawisko zresztą dość powszechne jeśli chodzi o piwa angielskie, po przyjechaniu do Polski piwo było jednak trzymane w odpowiednich, ciemnych i chłodnych warunkach. Etykieta z jednej strony nie wyróżniająca się, a z drugiej dopasowana do nazwy piwa, w starym angielskim stylu, bez żadnych upiększeń. Barwa bursztynowa, nie za ciemna, klarowna. Zapach robi apetyt na więcej – mocne estry owocowe zakończone delikatnym elementem toffi. Trzeba zaczekać, aż piana trochę opadnie – mieszanoziarnista, trwała i bardzo ścianolepna. Ładnie wystaje z kufla nawet na 2cm – tak wygląda i zachowuje się porządna piana. No i doczekałem się – cóż za wyborne piwo! Mocne owocowe estry mieszają się z lekkimi nutkami kawowymi w tle, ciągnąc za sobą rasową chmielową goryczkę, która trwale zalega w gardle. Wysycenie jest średnie, w kierunku średnio-mocnego, akurat na granicy, za którą rozciąga się pole przegazowania. W smaku ciekawe, jakościowo najwyższa półka, w konsystencji średnio gęste, ale na tyle lekkie, żeby nie zalegać na żołądku ani nie sprawiać podczas picia wrażenia przyciężkawego. No i ta goryczka. Na tyle mocna i trwała, żeby cieszyć wymagającego fana goryczki, ale nie na tyle, żeby wykręcać gardło, daleka również od cierpkości. Posmak jednak to nie tylko goryczka, lecz również mieszanka toffi i trawiastych chmielów. Te piwo to absolutna ekstraklasa.

Ocena: 9,5