Bracia Maisel wierni są pszenicy

Brauerei Gebrüder Maisel to jasna gwiazda na nieboskłonie świata piw pszenicznych. Browar został założony w 1887 roku i jest nieprzerwanie własnością rodziny Maisel, z tym że między 2001 a 2005 rokiem 35% udziałów w firmie należało do koncernu Veltins. Maiselowe piwa są znane i cenione, natomiast tym co produkty marki Maisel’s odróżnia od oferty innych browarów, to że niemal wyłącznie są to piwa pszeniczne. Parę piw jasnych dolnej fermentacji warzonych w browarze stanowi ledwie ułamek jego całkowitej produkcji. A ta robi wrażenie – 400 000 hektolitrów rocznie w większości pszenicznego piwa. Udało mi się zdobyć trzy najbardziej klasyczne pozycje.

Maisel’s Weisse Dunkel (alk. 5,2%) okazał się być najlepszym z nich. Pod wieloma względami przypomina mi ciemną pszenicę Paulanera, jako że również jest piwem może nie tyle ciemnym, co przyciemnionym – piwowarom udało się znaleźć balans między jasnymi a bardziej asertywnymi ciemnymi elementami aromatycznymi. No i udało się stworzyć piwo które jest bardzo ładne – mętne, brązowe, z puszystą, ubitą i trwałą pianą. Klasa.

Zapach też klasa. Intensywna owocowość bananowa, delikatniejsze goździkowo-drożdżowe nuty oraz subtelne akcenty karmelowe i czekoladowe. W tle obecna również słodowość biszkoptowa, a przy głębokim wdechu można wyczuć echa suszonych owoców.

Lekko kwaskowy smak łączy w sobie elementy aromatu skutkując wrażeniem banana w cieniutkiej glazurze karmelowej, o nieco czekoladowym, ciemno-słodowym posmaku, w którym również przewijają się nutki owoców suszonych. Kremowe odczucie w ustach potęguje pozytywność wrażeń. Świetne piwo, chapeau bas. (Ocena: 7,5/10)

Maisel’s Weisse Kristall (alk. 5,1%) to drugie piwo mało cenionego (pod)gatunku kristallweizen na blogu. Piwo pszeniczne po odfiltrowaniu na tyle zmienia swój bukiet i charakter, że jest traktowane jako odrębny styl, ubogi brat hefeweizena. Na tyle ubogi, że dotychczas wydawał mi się mało interesujący, pamiętam tylko że wiele lat temu piłem austriackiego Edelweissa w wersji filtrowanej i mi niezbyt smakował.

Kolorystycznie omal słomkowe piwo zwieńczone jest dość obfitą, ale mieszanoziarnistą pianą. W zapachu zdecydowany dojrzały banan miesza się z nutą cytrusową, gumą owocową oraz jasnymi, delikatnie chlebowymi słodami. Po chwili daje się wyczuć delikatny goździk, natomiast oczywiście nie czuć drożdży jako takich, przez co słodowość jest bardziej uwypuklona niż w hefeweizenie.

Chmiel zresztą jest przez brak drożdży również odczuwalny, lekko bo lekko, w posmaku. I to de facto jedynie w postaci aromatycznej, goryczka jest bowiem nieuchwytna. Wysoko nasycone piwo ma niską pełnię, a filtracja odbiera mu sztuczną gęstość jaką zapewniają w hefeweizenach drożdże. Przez to w ogólnym odbiorze jest mówiąc wprost mało treściwe, wytrawne, wręcz wodniste. A jasne słody i lekka owocowość to atrybut piw gatunku kölsch, to którego ten Maisel nie ma wcale tak daleko pod względem całościowego odbioru, mimo oczywistych różnic w aromacie. Jednakże choć rozumiem utyskiwanie ludzi na kristallweizeny, ten z Maisela jest całkiem niezłym, orzeźwiającym trunkiem. (Ocena: 6/10)

Na koniec zostawiłem sobie Maisel’s Weisse Original (alk. 5,2%), zachwalaną przez wielu mętną pszenicę. O dość ciemnej barwie jak na gatunek, podchodzącą pod jasny bursztyn i z pianą która mogłaby być jednak nieco bardziej trwała. Zapach jest świetny – dojrzałe banany, nieco gruszki z wanilią, parę kropel cytryny oraz okruchów chleba. Mocno owocowy i tylko nieznacznie goździkowy, a przy tym bardzo wyraźny – tak jak lubię!

Miękkie odczucie w ustach jest wynikiem między innymi drobnoperlistego, aksamitnego, a przy tym nie nadmiernie wysokiego nasycenia, dobrze wykalibrowanego względem słodowo-owocowego smaku i delikatnie gorzkiego, raczej wytrawnego finiszu chlebowo-bananowego z nutami gruszki. Wespół z drożdżami taki rodzaj nasycenia dodaje piwu cech gęstości oraz kremowości. Zgodnie z kontretykietą, w końcówce przewija się ciekawa nutka gałki muszkatołowej. Świetne! (Ocena: 7,5/10)