Czy nudne piwo jest złe? Na przekór wyścigowi ekstremów.

Nudne w sensie ugrzecznione czy 'zbalansowane', a złe w rozumieniu niesmaczne czy też niewarte zawracania sobie nim głowy. Wpis wypłynął z małej wymiany zdań na profilu cukierbergowym bloga mego, ale jest to kwestia nad którą myślę że warto się pochylić na kanwie wyścigu ekstremów, który właśnie obserwujemy na naszym piwnym poletku. No bo sprawa wygląda tak, że skoro piwo przez dłuższy czas było synonimem niezbyt ekscytującego jasnego lagera, to teraz wahadło odbiło w drugą stronę i jesteśmy zarzucani piwami ekstremalnie chmielonymi, trochę rzadziej mocno palonymi, a niektórzy już prorokują nadejście ery piw bardzo kwaśnych. To jest dobre może i na krótką metę, ale moim zdaniem pozostanie jedynie modą, która już niedługo przeminie. Dlaczego? Ponieważ człowiek ma już taką konstrukcję, że do każdego ekstremum może się przyzwyczaić, zaś jeśli to ekstremum sprawia mu przyjemność, będzie szukał nowych, jeszcze bardziej skrajnych doznań. Sprawa szeroko znana i zbadana chociażby w kontekście sportów ekstremalnych czy uzależnienia od pornografii. Natura zaś jest tak ukształtowana, że taki człowiek prędzej czy później się w tym zatraci albo też odbije od ściany i zostanie sprowadzony do parteru.

W piwie zatracić się można chyba tylko wpadając w alkoholizm bądź też zakupoholizm każący człowiekowi wydawać całą pensję na barej ejdżd RIS-y za bańkę jedna flaszka. Są więc ludzie, dla których piwa nie zapewniające ekstremalnych doznań są nudne i niewarte uwagi, ale to się kiedyś też skończy. Atak Chmielu dla większości był ekstremalny jak się ukazał na rynku, teraz ci sami ludzie uważają go za karmelowego grzeczniucha i poszli w wyższe wartości IBU albo większą zawartość kwasu. I w końcu dojdą do takiego punktu, w którym już nie będzie niczego bardziej 'ekstremalnego', bo nie będzie niczego bardziej kwaśnego od jakiegoś tam geuze albo bardziej gorzkiego od ostatecznej brutal imperial IPA. I co wtedy?

Dochodzimy w tym momencie do bardzo istotnej kwestii, mianowicie czy rozróżnianie piw na nudne (w sensie stonowane aromatycznie i smakowo) i ekscytujące ma jakikolwiek sens? Moim zdaniem nie ma. Po pierwsze dlatego, że są i ludzie, dla których 100IBU IPA jest nudna, bo zbyt dużo takich piw w życiu wypili, a niektórzy producenci popadają w stagnację twórczą nie mając innego pomysłu na swój biznes niż trzaskanie jedno po drugim takich właśnie piw.

Po drugie jednak, co znacznie bardziej istotne - piwa dzielą się na przyjemne i nieprzyjemne, smaczne i niesmaczne. O tym które przynależy do której kategorii każdy z nas decyduje dla siebie. Myślę że ten podział jest o wiele bardziej uczciwy, bo dając sobie narzucić dychotomię, przeciwstawiającą piwa ekstremalne piwom ugrzecznionym, wpadamy w pułapkę zastawioną przez producentów tego ekstremalnego 'craftu' - ekstremum ma się nam kojarzyć z piwem wartym zakupu, balans czy stonowanie z piwem niewartym splunięcia. Tymczasem z pewnością bycie obudzonym nad ranem przez wstające za oknem słońce jest nudniejszą pobudką od upadku z łóżka spowodowanego nagłym uruchomieniem młota pneumatycznego przez robotnika za ścianą. Natomiast kwestia tego co jest bardziej przyjemne nie przystaje tutaj do opozycji ekstremalne vs. nudne, prawda?

Tak więc, po raz kolejny - nie dajmy się zwariować i wpędzać w jakieś mody konsumenckie. Pijmy te piwa które nam autentycznie smakują.