Gruzja to nie tylko wino

Kiedy myślimy o Gruzji, rzadko kiedy nam się nasuwa temat piwa. Kiedy już zaś pomyślimy o gruzińskim piwie, zdecydowanie nie łączymy go z wysoką jakością. I słusznie, kraj ten bowiem może się szczycić wieloma rzeczami, wśród których wszak miejsce które w przypadku narodów środkowoeuropejskich okupuje piwo świeci pustką. Z historycznych ciekawostek dotyczących tego kraju można wymienić że jako drugi na świecie (po Armenii) nawrócił się na chrześcijaństwo i że w starożytności miał nazwę Iberia – co niektórzy historycy uważają za przesłankę świadczącą o kaukaskim pochodzeniem narodu Basków, których język jest tak niepodobny do wszystkich innych że jego źródeł należy wypatrywać daleko poza Hiszpanią. W tym ujęciu Baskowie byliby potomkami starożytnych mieszkańców obecnej Gruzji.

Pojawiającą się na obrzeżach oficjalnej historiografii, rzecz jasna dość bałamutną przesłanką mającą potwierdzać tę hipotezę, to że Gruzini jak i mieszkańcy obecnej Iberii są rozsmakowani w winach. Nota bene pierwsze winorośle zostały według Biblii zasadzone u podnóża kaukaskiej góry Ararat przez Noego po Potopie i faktycznie, najstarsze pozostałości po winoroślach znaleziono właśnie w tym rejonie. Podczas gdy jednak Hiszpanie powolutku uczą się warzyć fajne piwa, Gruzini mają jeszcze długą drogę przed sobą, czego dowodem Zedazeni (ekstr. 12%, alk. 5%). W zapachu skunks, pot i kukurydza, może jeszcze szczątkowy słód. Większości elementów nie powinno tutaj być. Absolutnie fatalne. Piwo jest wodniste w sensie pełni smaku, a przy tym, co ciekawe, po pierwsze odbieram je jako nieco przyciężkawe, a po drugie ma całkiem mocną i przyjemną, omal pilsnerową goryczkę, która ratuje całość. Posmak nieco zbożowy, mało wyszukany, ale ujdzie. Nie jest to wprawdzie specjalnie orzeźwiające piwo ale gdybym się kiedyś letnią porą znalazł w Batumi, nie płakałbym nad Zedazeni. Dobrym piwem nie jest, ale wypić się da. Może się jednak przydać klamerka do mokrych ciuchów – ot, żeby profilaktycznie nos przed jego zapachem ochronić. (4/10)