Wisienka na ajpie

Na rynku piwowarskim jest coraz więcej inicjatyw nowofalowych, to i nie dziwi że stara gwardia przyspiesza z planem wydawniczym. Nie chodzi mi rzecz jasna o Artezana, który już od jakiegoś czasu wypluwa z siebie premierowe warki z częstotliwością kałacha, ale o Pintę i AleBrowar, które też jakby zintensyfikowały realizację nowych pomysłów. Chyba że mi się po prostu coś wydaje. AleBrowar wypuścił na gawiedź trójpremierę, w dwóch trzecich interaktywną, bo to konsumenci mogli internetowo wybrać którą z proponowanych eksperymentalnych odmian chmielu chcieli by posmakować w nowych alebrowarowych ajpach. Wisienką na ajpie zaś jest John Cherry, chyba pierwszy polski komercyjnie dostępny sour ale.

Zacznijmy od ajp, obydwie mają 14% ekstr. i 5,8% alk. HBC 342 to chmiel który w teorii daje piwu nuty cytrusów oraz arbuza. W teorii. Bo w praktyce to piwo pachnie siarką, lekkim cytrusem, chlebem i herbatą. A po ogrzaniu wylazł szczypiorek. W zasadzie jedyne co mi się w nim podoba to przyjemnie miękkie, solidne i chlebowe ciało słodowe, bo goryczka ściąga mi język i gardło, jest bardzo mocna i sucha. I całkiem konkretna słodycz resztkowa nie potrafi temu zaradzić, sorry. Nawet nie tyle o moc goryczy tutaj chodzi, co o jej nieokrzesany charakter. Pić się mimo wszystko da, no ale to chyba nie tylko o to miało chodzić. (5/10)

No ale skoro baza słodowa jest udana, to przy innym chmieleniu może jest szansa na sukces.

HBC 430 to połączenie klimatów cytrusowych z poziomkowymi. Niektórym to nie odpowiada, ale ja jestem zwolennikiem obecności nut truskawkowych czy poziomkowych w ajpach. Dotychczas najczęściej je spotykałem w czeskich przedstawicielach stylu, teraz widać i w Polszy powoli wchodzą. Są tutaj, i to w dużej ilości. Tak jak aromat nie grzeszy intensywnością, a nawet rzekłbym że jest nikły, tak smak jest słodki, mocno gorzki i mocno poziomkowy. No i niestety, casus w zasadzie ten sam co w przypadku HBC 342, czyli przesadzono z goryczką, jest sucha, cierpka, ściągająca i zalegająca. A jakby tego było mało, to po lekkim ogrzaniu do nosa wdziera się delikatna nutka rozpuszczalnikowa. Nie jest specjalnie mocna, ale biorąc pod uwagę że pozostałe elementy, poza miękką fakturą słodową, zdzieraną zresztą szybko przez goryczkę, nie zachwycają, no to splendoru piwu nie przysparza. Za to dodatkowy minus względem HBC 342, zaś za poziomki plus, więc piwa są wyrównane. (5/10)

Przesadzono moim zdaniem z chmieleniem na goryczkę w przypadku obydwóch piw, a biorąc pod uwagę że jest ona może nie tyle za mocna, co zbyt szorstka, to można wysnuć wniosek, że do chmielenia na goryczkę się obydwa chmiele specjalnie nie nadają. Jeśli chodzi o aromat i smak, to HBC 342 to nic specjalnego, natomiast HBC 430, o ile to właśnie chmiel jest odpowiedzialny za poziomki, to ciekawa opcja, którą można by łączyć z innymi odmianami.

John Cherry (alk. 6,5%) to piwo strasznie jednowymiarowe. Bo skłamałbym stwierdzeniem, że wyczułem coś ponad czerwone owoce. Nie tylko wiśnię, ale też malinę i czerwoną porzeczkę. No i wyobraźcie sobie że macie taki kompot z czerwonych owoców sadowych (no dobra, z dodatkiem jakichś kwiatków i subtelnych nutek suszonych pestek moreli, czyli trochę jak marcepan, ale nie do końca), tyle że kwaśny. Nie taki kwaśny jak jakieś geuze, ale jednak jednoznacznie kwaśny, słodycz jest zupełnie marginalna. Kwaśny i tym samym rześki, mimo że ciało ma całkiem mocarne. No i tak właśnie smakuje John Cherry. Jednowymiarowo. Aha, czy jednowymiarowość jest zła? Niekoniecznie. Tutaj jest na odwrót. Świetne piwo. (7,5/10)

Nie myli się tylko ten kto nie próbuje. Z ostatnich piw AB przekonały mnie do siebie Michał i Jan. Obydwa piwa HBC traktuję zaś w ramach jednorazowej ciekawostki.