Westvleteren Blonde – Westvleteren Abdij St. Sixtus – Belgia

Na zachodnim krańcu belgijskiej Flandrii, tuż przy granicy z Francją i ledwie 20km od Morza Północnego jest położony trapistowski klasztor św. Sykstusa. Jest to jeden z siedmiu klasztorów trapistowskich warzących i sprzedających własne piwo. Trunki Trapistów z Beneluksu są uważane przez koneserów za jedne z najlepszych piw na świecie, opis ten jednak nie czyni piwom marki Westvleteren zadość, te są bowiem uważane za istotnie najlepsze piwa na świecie. Uściślając, quadrupel Westvleteren 12 przez długie lata po dzień dzisiejszy jest na pierwszym miejscu w rankingu wszystkich piw świata najbardziej popularnego portalu piwnego Ratebeer. Drugie piwo z klasztoru św. Sykstusa, czyli dubbel Westvleteren Extra 8, w światowym rankingu zajmuje 15ste miejsce, zaś jasny Westvleteren Blonde znajduje się wprawdzie poza pierwszą 50tką, ale w swojej kategorii gatunkowej dopiero niedawno został strącony z drugiego miejsca na podium na trzecie. Co zaś o tym sądzą sami mnisi? Z tego co można wywnioskować – niewiele. Warzą małe ilości piwa, których sprzedaż służy utrzymaniu klasztoru i nie są skorzy do rozprawiania na temat swoich wywarów. Zwiedzanie browaru mimo ogromnej ilości chętnych nie ma miejsca, a mnisi często podkreślają, że piwo nie jest celem, ale środkiem. Celem zaś jest kontemplacja Boskiego Majestatu, do której zostali powołani. Być może są to proporcjonalnie najbardziej skromni piwowarzy na świecie, którzy są zadowoleni z popularności swojego piwa tylko o tyle o ile ułatwia im to samodzielną egzystencję. Dla własnej konsumpcji zarezerwowali najsłabsze z warzonych przez siebie piw, Westvleteren Blonde gatunku belgian ale o woltażu 5,8%.

Tak samo jak pozostałe dwa wywary, Westvleteren Blonde jest rozlewane do butelek pozbawionych etykiety, różniących się od innych piw z klasztoru jedynie kolorem i nadrukiem kapsla – stąd jest też popularnie zwane „Green Cap”. Po przelaniu go do kielicha można podziwiać mętną pomarańcz ukoronowaną kremowo-puszystą czapą piany. Zapach jest bardzo złożony. Z początku na pierwszym planie czuć chlebową słodowość oraz ziołowy chmiel, po krótkiej chwili także drożdże, nieco słomy, owoce (pomarańcze i mocne morele) oraz mocną, ale nie ostrą przyprawowość, w postaci kolendry i goździków, jak i również delikatny aromat skóry.

Nasycenie jest średnio wysokie, smak zaś doskonale wyważony a zarazem wyrazisty, lekko kwaskowaty z średnio mocną goryczką w finiszu. Odczucie w ustach jest miękkie, piwo obchodzi się delikatnie z językiem, mając jednocześnie do dyspozycji bardzo bogaty bukiet. Przyprawowość jest pozbawiona ostrości, którą to generuje za to w ograniczonym zakresie chmiel w finiszu. Owocowość jest intensywna, obecna głównie na przedzie, ale i w posmaku, gdzie głównie morele oraz znacznie delikatniej pomarańcze tworzą przyjemny i aromatyczny wydźwięk pysznego piwa. Pijąc te piwo na co dzień mnisi zdecydowanie nadrabiają brak większości luksusów w klasztorze.

Ocena: 8,5/10