Wexford – Greene King – Anglia

Irlandzkie piwo robione w Anglii, gdyby James Joyce o tym wiedział… Przy czym trzeba przyznać, że puszka jest bardzo elegancka, kolorystycznie i czcionką nawiązująca do Zielonej Wyspy, z której pochodzi ponoć receptura tego piwa. Jako jedno z niewielu osiągalnych w Polsce w hipermarketach piw z nabojem azotowym (widgetem) jest poza tym konkurencyjne cenowo (koło 6,7zł). I jednocześnie jest najlepszym piwem z widgetem jaki w Polsce bez większych trudów można dostać. W normalnym wypadku wprawdzie puszka nie powinna budzić dobrych skojarzeń, no ale skoro dzięki nabojowi azotowemu można się cieszyć wersją piwa najbardziej przypominającą wersję z kija pompowo-ssącego, to nie ma się nad czym rozwodzić. Nie miałbym zresztą nic przeciwko temu żeby więcej browarów zdecydowało się na tę technikę pakowania piw typu ale.

Jak się można spodziewać, piana za sprawą azotu jest doskonała – kremowa, odgrywająca hipnotyzujący efekt kaskadowy i pod względem trwałości bezkonkurencyjna – po wypiciu kufla na dnie zostało jej jeszcze centymetr grubości. Kolorystycznie orzechowo-brązowe piwo może się pochwalić ponadto pięknym zapachem. Toffi i owoce mieszają się z czymś co chyba najlepiej określić jako kwiecistość, rodzynki i figi współgrają ze świeżością woni, a jako że to red ale, to i czerwone owoce można delikatnie wyczuć w formie czerwonych jabłek, truskawek oraz poziomek. Estrowość piwa jest znakomita, a w tle przebija się prowokująco lekki chmielek, niczym mały ale psotliwy leprechaun. W smaku mamy powtórkę z zapachu – toffi mocno wyczuwalne, ale i owocowość jest silna. Na tę drugą składają się między innymi czereśnie, rodzynki i poziomki, przy czym każde z osobna występuje w śladowych ilościach, ale razem wzięte tworzą fantastyczną kombinację, która świetnie współgra z toffi oraz chmielem. Ten ostatni sprawia że średnio-intensywna goryczka jest typowa dla irlandzkiego stylu, czyli herbaciana, omal teinowata. W posmaku przebija się co nieco lekka trawiastość chmielu, która jednak nawet po przełknięciu pozostaje przykryta delikatną warstwą toffi, co daje ciekawy efekt. Metaliczności brak, natomiast miejscami jest wyczuwalny lekki dymek. Konsystencja piwa jest lekko gęsta, ale bez przesady, natomiast pewien poziom wysycenia jest nadal wyczuwalny mimo azotowania piwa. Wrażenie kremowości, pomijając pianę, jednak jest nieobecne. Wexford to wcielenie piwa sesyjnego. Często w azotowanych piwach smak jest zaokrąglony i mało wyraźny – Wexford tymczasem ma aromat zaokrąglony, ale nie pusty, średnio intensywny, ale niesamowicie przyjemny i daleki od wodnistości. Piwo do picia w większych ilościach, do relaksu, do orzeźwienia... do wszystkiego w zasadzie.

Ocena: 9