Free Willy vs. Black Hope 2013

Co to się porobiło. Dwa lata temu pewnie na palcach obydwóch dłoni można było zliczyć ludzi w Polsce, którzy kojarzyli taki styl piwny jak black IPA. A dzisiaj proszę – wchodzę do sklepu piwnego w Katowicach i wychodzę z dwoma black IPA rodzimej produkcji. Przy okazji mogę sprawdzić jak wyszła nowa warka Black Hope z AleBrowaru, piwa które mnie jako jednego z nielicznych nie zachwyciło w zeszłym roku, jak wyszła uwarzona w Widawie Orka, czyli black IPA receptury Kopyra, no i jak obydwa piwa wypadają w zestawieniu z sobą.

Orki to kontrprzykład dla pięknoduchów, naiwnie utrzymujących, że człowiek jest jedynym stworzeniem które potrafi zabijać dla przyjemności. No i w dodatku podczas gdy wśród ludzi skrajne okrucieństwo mimo wszystko jest wynaturzeniem, dla orek zabijanie bez widocznego powodu jest normą. Jako dziecko byłem przerażony scenami okrutnego zamęczania przez orki fok i pingwinów w filmach przyrodniczych. Orka zresztą nie jest jedyna. Męskie lwy potrafią zabić własne młode żeby się dorwać do samicy i ją wychędożyć, delfiny zamęczają na śmierć morświny i własne młode bez widocznej przyczyny, bandy szympansic czasami napadają na szympansicę z dzieckiem, które zabijają i zjadają, z kotami rzecz jest oczywista, a i lisy są na tej liście, jak i sporo innych zwierząt. Pytanie, czy Orka z browaru Widawa (ekstr. 16%, alk. 6,2%) też jest takim złośliwym skurczybykiem? Bo z tego co można wyczytać w relacjach innych, wyszła nadzwyczaj stonowanie. 

Zapachowo z jednej strony mamy tutaj silną żywiczność chmielową, z drugiej czekoladowość oraz lekką paloność słodów, z trzeciej spajające całość nutki ciemnych owoców (czarna porzeczka). No i popiół, o którym sporo było mówione na Piwnym Garażu a propos Kawki z Widawy. Spotkałem się już z aromatem popiołu w paru piwach. Tyle że w tamtych (np. Berghoeve Hammer Schout Stout czy właśnie Kawce) była to popiołowość typu zgaszonego ogniska, efekt paloności, natomiast Orka ordynarnie jedzie mokrą popielniczką. I to na tyle mocno, żeby mi przeszkadzać, po lekkim ogrzaniu bowiem niestety dominuje całość. Co więcej, żywiczność chmielu Amarillo tę wadę podbija.

A szkoda, bo piwo jest faktycznie stonowane, dosyć stoutowe (być może ciut za bardzo jak na black IPA), gładkie na podniebieniu, z średnio mocno gorzkim finiszem, w którym są obecne nutki kawowe, czekoladowe i ziemiste. Smakuje dużo lepiej niż pachnie, ale i tu się ta nieszczęsna popielniczka przewija. Szkoda, bo piwo jest zbalansowane i nie przechmielone. Przynajmniej, w odróżnieniu od Sępa, ma potencjał. (Ocena: 5,5/10)

Zobaczmy więc jak wypadł Black Hope, uwarzony po długiej przerwie podyktowanej niedoborem odmian chmielu znajdujących się w recepturze. 

Aromat ogółem bardziej stonowany niż w Orce, chmielowość również typu sosnowo-żywicznego, ale jeszcze bardziej zrównoważona. Ciemne słody są mile obecne, w odróżnieniu od pierwszej warki BH, która była moim zdaniem nieco przechmielona. W odróżnieniu od Orki jest to słodowość nieco jaśniejsza, również czekoladowa, ale raczej mało palona, stąd skojarzeń ze stoutem nie miałem. No i kiepów nie ma. Smakowo piwo jest również bardzo fajnie zbalansowane, równowaga między słodem a chmielem ciągnie się aż po średnio mocno gorzki finisz. Zdradliwe to piwo jest, bo mimo 6,2% wysoce pijalne, wręcz sesyjne. W moim odczuciu obecny Black Hope jest dużo lepszy niż rok temu, wypiłbym jeszcze parę butelczyn ze smakiem. Po Rowing Jacku drugie najlepsze piwo AleBrowaru. (Ocena: 7,5/10)

Morał z tej historii – Orka okazała się niegroźna, paliła papierosa kiedy ją kilofem zatłukł czarny chłop.