Berghoeve Windbuul Herfstbock – spóźniony jesienny powiew wiatru

Jesień jest obecnie wprawdzie jedynie odległym wspomnieniem i nastały stosunkowo ciepłe dni, nie znaczy to jednak, żeby nie można pójść za ciosem i pokosztować nieco trunków rozgrzewających. Takim typem piwa są koźlaki, w swoich różnych odmianach. Jasne koźlaki wprawdzie nadal wywołują we mnie odruch sprzeciwu, ale nauczyłem się doceniać niektóre ciemne wersje. Jako pierwszy koźlak z serii (omówienia dalszych ukażą się w ciągu kolejnych dni na blogu) na tapecie ląduje „koźlak jesienny” z holenderskiego mikrobrowaru rzemieślniczego Berghoeve. Jesienne liście na obwódce drukowanej klasycznie na atramentowej drukarce komputerowej etykiety nastrajają nostalgicznie – oby więc trunek o woltażu 7%, klasyfikowany na portalu RateBeer jako doppelbock spełnił oczekiwania.

Nad jesienno-brązowym piwem unosi się niezbyt obfita, średnio trwała piana. W zapachu czuć dużo karmelu oraz ciemne owoce – rodzynki, figi, trochę czarnej porzeczki. Słodkawa woń jest również lekko przyprawowa, co w połączeniu z owocowością może budzić skojarzenia z belgijskimi dubbelami.

Piwo ma bardzo przyjemny smak – miękki, słodkawy, ze słodkawo-gorzkawym finiszem. Nasycenie nie wychodzi poza poziom średni, aromat zaś w trakcie picia jest mocno suszono-owocowy, z karmelem, który miejscami przechodzi w delikatne toffi. Piwo jest nieskomplikowane aromatycznie, ale za to przyjemne w odbiorze. Niespodziewanie lekkie, z dobrze ukrytym alkoholem. Świata z posad nie rusza, ale jest dobrym trunkiem. Z jednej strony więc mogę ogłosić, że się przeprosiłem z ciemnymi koźlakami, z drugiej jednak koźlaki z Beneluksu mają swoją własną specyfikę i częściowo są bardziej pokrewne niektórym belgijskim górniakom niż ciężkim lagerom z południa Niemiec. Nieco dubbelowy aromat Berghoeve Windbuul Herfstbocka potwierdza ten osąd.

Ocena: 6,5/10