Weilheimer Bockbier – dubeltowe kowadło z południowych Niemiec

Dla równowagi dla wczorajszego doppelbocka holenderskiego czas się zająć niemieckim oryginałem. Z racji swojego ciężaru i ekstraktywności doppelbocki służyły mnichom ongiś jako substytut chleba w czasie postu. To właśnie wobec tego gatunku piwa używało się określenia „płynny chleb”. Swoją drogą upajanie się takimi alkoholowymi kowadłami nieco chyba wypacza ideę postu, ale coś spożywać trzeba było – a działo się to w czasach kiedy piwo faktycznie było dla ludzi północy chlebem powszednim. Podwójny koźlak z „browaru jagnięcego” ma trochę nietypowo na etykiecie owcę miast kozła, która to stanowi główny punkt browarowego herbu. Owca jako symbol niewinności wybitnie nie pasuje do tego mocarza.

Ciemnorubinowe piwo nawet przy bardzo agresywnym nalewaniu niemalże nie tworzy żadnej piany, co nie powinno dziwić – nasycenie jest bardzo niskie, alkoholu zaś aż 9%. Za to piwo pachnie jak bombonierka Ferrero. Karmel, śliwki w czekoladzie, rodzynki i orzechy (mieszanka studencka), nieco wiśni w czekoladzie i alkoholu (Mon Cheri), a nawet trochę marcepanu. Taki przegląd asortymentu sklepu ze słodyczami – przyjemna woń.

Smak jest mocny, a nawet bardzo mocny. Silne orzechy laskowe zmieszane z suszonymi owocami i karmelem nadają mu ton, posmak jest zaś również silnie orzechowy, a finisz mocno rozgrzewający. Sam smak jest słodki, o odczuwalnym ciężarze alkoholu, i niestety pozbawiony jakiejkolwiek goryczkowej przeciwwagi. To jest jedno z tych piw, które się ocenia najtrudniej – czuję, że nie jestem fanem tego stylu, czyli południowoniemieckich silnych doppelbocków, jednocześnie będąc świadom, że spożywam produkt jakościowo z wyższej półki. Określenie „płynny chleb” pasuje znakomicie, piwo jest bowiem bardzo treściwe, ciężkie i gęste, do wolnego sączenia, czemu sprzyja nikłe nasycenie. Mojego serca nie podbiło, ale jeśli ktoś gustuje w tym stylu to przy nadarzającej się okazji powinien spróbować.

Ocena: 4,5/10