Magnus Premium – Magnus Magister – Grecja

Produkowane na lokalny rynek na wyspie Rodos w jej jedynym browarze piwo ma brzydką, ale skądinąd sympatyczną pod pewnym względem etykietę. Tam bowiem, gdzie na innych piwach widnieją medale z nic niewartych konkursów, na Magnusie Premium są umieszczone drewniane beczki. Mylące, ale przynajmniej nie pretensjonalne. Niestety piwo jest butelkowane do zielonego szkła – cóż, jak „premium” to premium. Jest to piwo niepasteryzowane, ale z pewnością mikrofiltrowane, sądząc po odległej dacie ważności. Kontretykieta wspomina jeszcze coś o tradycyjnej metodzie warzenia i podwójnej filtracji (niestety), ale to można zbyć wzruszeniem ramion. 

Kolor jest słomkowy, co nie dziwi, piana zaś niezła – puszysta i średnio trwała. W zapachu swój udział ma zielone szkło połączone ze światłem słonecznym. Początkowo czuć charakterystycznego „skunksa”, przyrównywanego przez niektórych do smrodu marihuany, co jednakże też oznacza że piwo zawiera swoją dozę chmielu, tutaj obecnego w formie trawiastej. Jest też słód, niestety kwaskowaty i odległy od jakiejkolwiek zbożowości czy chlebowości. Czyli typowo koncernowy. Niemniej jednak zapach jest dość świeży, a największym mankamentem jest ten skunks. 

Wysycenie jest umiarkowane, rodyjski browar nie stosuje więc najwidoczniej metody HGB. W smaku piwo jest wodniste, słodowe – typowo południowe z jednej strony, co jest minusem. Z drugiej strony jest tutaj średnia dawka trawiastego chmielu, za sprawą czego goryczka jest również średnio intensywna, czyli jak na południowego lagera dość znaczna. Magnus Magister jako nienapastliwy wodniak gasi pragnienie, a goryczka sprawia że jest ciut lepsze od innych wodniaków. Niestety słodowość jest zbyt niskiej jakości, żeby mogło to wywindować rodyjskiego Magnusa na poziom powyżej kiepskiego, ale jak na piwo południowe nie jest to zły wybór. 

Ocena: 3,5