PLOFF?

Browar Kormoran nie przestaje zaskakiwać. Po piwie czosnkowym, weizenbocku, witbierze, IPA oraz gruicie przyszła kolej na coś z zupełnie innej beczki. Poza Widawą, Artezanem i Olimpem nikt w Polsce jeszcze nie uwarzył komercyjnego piwa gatunku IPA z wykorzystaniem tylko polskich odmian chmielu. Z wymienionych trzech zaś tylko Artezan zdecydował się na użycie do tego świeżych szyszek zaraz po zerwaniu (i poległ na tym sromotnie...). Kormoran konsekwentnie rozwinął powodujące u mnie wysypkę określenie „rzemieślniczość” i w związku z tym w PLON-ie (ekstr. 16%, alk. 6,2%) wylądował polski chmiel Sybilla, w całości wyhodowany na prywatnej ziemi browaru. Jest to wszak o tyle istotne, o ile w takim razie można być pewnym co do tego, że chmiel faktycznie był świeży, zaraz po ‘żniwach’. Butelkę opatrzono ciekawą, dwuznaczną etykietą, która wobec tego narzuca pytanie – czy mianowicie PL jest faktycznie ON czy może jednak OFF? Innymi słowy – czy polski chmiel się do tego typu piw nadaje czy jednak nie?

Nikt się nie spodziewał aromatu PLON-u. Przez wyczuwalną przez nos bazę słodową bije w nozdrza... mandarynka z puszki, zmieszana z delikatnymi akcentami brzoskwiniowymi. Nie ma za to spodziewanej przeze mnie żywicy. Tak, aromat jest „amerykański”, choć na takowy się natknąłem również w piwie doprawionym jedynie słoweńskim Styrian Goldings oraz chmielonym po czesku Karelem z Nomada, więc aż tak bardzo mnie to nie dziwi. Po lekkim ogrzaniu pojawia się też truskawka, estry więc również grają tutaj swoją rolę. Smak jest w podobny sposób owocowy, przy czym estrowość staje się nieco bardziej asertywna. Mam bardzo słabe skojarzenie z niektórymi czeskimi reprezentantami stylu, czyli moje myśli wędrują w trakcie picia w stronę jogurtu owocowego, ale ciężko mi stwierdzić czy w przypadku PLON-u katalizatorem jest bardzo gładkie uczucie w ustach czy ewentualne nuty dwuacetylu. Poza gładkością piwo charakteryzuje się wysoką pełnią, wyraźną słodyczą i słabą goryczką. Nie jestem fanatykiem tej ostatniej, ale mimo to brakuje mi tutaj większego kopa z tej strony. Następny punkt krytyki to jednak zbyt duża słodycz, choć przy mocniejszej goryczce można by chyba uzyskać brakujący tutaj balans. No i trzecia kwestia – w trakcie picia fajne wrażenie pierwszych niuchów mija i piwo nie wydaje się być zbyt mocno nachmielone na aromat. I w związku z trzema powyższymi ryskami z czasem całość robi się dość mdła. Myślę że w przyszłych warkach goryczka zostanie wzmocniona, słodycz albo nieco stonowana albo przynajmniej goryczką zbalansowana, natomiast jeśli chodzi o aromat i smak chmielu być może już więcej się z Sybilli nie będzie dało wycisnąć. W obecnym kształcie piwo jest pijalne, ale nie zachwyciło mnie. Jeszcze inaczej – komu Megaloman z Ursy Maior jest zbyt wygładzony (dla mnie nie jest), ten podczas konsumpcji PLON-u może zapaść w sen jak podczas oglądania całkiem solidnego, ale zupełnie nie wciągającego filmu. (Ocena: 5,5/10)

No to w końcu PLON czy PLOFF? Nie jestem do końca pewien, ale według mnie to trochę za mało jak na tak górnolotną nazwę.