Bitwa o Polskę

Nie tak dawno na półki pewnej sieci sklepów z płazem w logo zawitały po niewygórowanych cenach dwa piwa z angielskiego browaru Fullers. Postanowiłem sprawdzić czy warto się po nie fatygować. Fullers to angielska stara gwardia. Receptury wielu warzonych obecnie w browarze piw mają swoje źródła w XIX wieku, choć co jakiś czas były dopasowywane. Siedząc w browarze i wertując dostępne tam księgi z recepturami można jednak ponoć prześledzić ‘drzewo genealogiczne’ danego piwa, co i jak było w nim zmieniane na przestrzeni czasu. Najbardziej znanym piwem od Fullersa jest London Pride, którego warki stanowią trzy czwarte całkowitej produkcji browaru. Jest jednym z najpopularniejszych angielskich bitterów, reklamowanym prostym acz dwuznacznym sloganem „Whatever you do, take Pride”. Docelowo prosty, sesyjny trunek, taki do oglądania meczów. Bengal Lancer zaś to piwo robione na eksport. Prawdziwa gratka – jest to IPA w stylu angielskim, więc nie powinien kopać w nos chmielem jak plantacja cytrusów na sterydach, tylko być bardziej zbliżony do bittera, którego w istocie jest mocniejszym bratem.

London Pride (ekstr. 11,5%, alk. 4,7%) pieści nozdrza idealnie zbalansowanym zapachem ciasteczkowego słodu, kwiatowego chmielu, odrobiny truskawek i sugestii toffi. W ustach średnia pełnia niesie ów konglomerat słodu, chmielu oraz estrów ledwo wyczuwalną nutką słodyczy ku gardłu, gdzie całość jest puentowana umiarkowaną w intensywności, ale jednak rasową goryczką. Faktycznie jest to klasycznie angielskie, całkowicie nieskomplikowane piwo, które się jednak bardzo przyjemnie (i szybko) pije. Szukając piwa kontynentalnego do którego mógłbym London Pride porównać – nie pod względem aromatu, ale pijalności, jakości a z drugiej strony prostoty i dostępności, chyba wskazałbym na Pilsnera-Urquella. Jak się ma takie piwo na kranie w knajpie w sąsiedztwie, to jest dobrze. (Ocena: 7/10)

Bengal Lancer (alk. 5,3%) ma ładną etykietę nawiązującą do dawno minionej przeszłości imperialnej Albionu, no i jest jednym z nielicznych przykładów klasycznej angielskiej IPA na polskim rynku. Pierwotnie piwo było warzone jako eksportowa wersja Fullers India Pale Ale do Szwecji. Śmiem przypuszczać, że od Fullers IPA różni się co najwyżej marginalnie. W zapachu smakowita ciasteczkowa słodowość oraz kwiatowe nuty chmielu i akcenty cytrusowe oraz herbaciane. Przyjemnie słodko-kwaskowe przy wlocie, nieco cytrusowe, średnio pełne, z lekko wytrawnym, gorzkim, kwiatowo-ciasteczkowo-herbacianym finiszem. Świetne piwo! (Ocena: 7,5/10)