Piwoteka i Pinta na nowy rok

Ledwo co wywróżyłem z przechmielin na 2015 rok, zakłądając, że Browar Piwoteka pozostanie niszowym, quasi-hobbystycznym projektem o mocno ograniczonym zasięgu, kiedy Marek Puta temu wszystkiemu zaprzeczył, a na dodatek porozsyłał do blogierów dwa nowe wyroby Piwoteki do skosztowania. Jedno jest piwem uwarzonym w kooperacji z browarem Jan Olbracht i jest koźlakiem pszenicznym. Drugie natomiast to Czarny Wdowiec, czyli stout którego półtora roku temu skosztowałem łyk i miałem po tym ochotę sobie wydrapać gardło grabkami – taki był gorzki. Wówczas to piwo miało chyba głównie szokować (tak jak późniejszy Duch Kraftu), obecna wersja ma już po prostu smakować. Jeśli więc Piwoteka planuje szerzej zakrojoną ofensywę rynkową w tym roku, to jest odpowiednia okazja do sprawdzenia czy ma ku temu potencjał jakościowy. Ciekaw byłem też nowego otwarcia Pinty, która w moim odczuciu w 2014 roku raczej rozczarowała. Quatro, piwo z błędem ortograficznym w nazwie, miało być imperialnym uderzeniem na sam koniec roku, natomiast Hopus Pokus to noworoczna świezynka, zbierająca pozytywne recenzje.

Królewska Piwoteka (ekstr. 18,5%, alk. 8,5%) to niby dubeltowy weizenbock, ale zgodzić się muszę z Łukaszem z Piwolucji, że to tak naprawdę jest po prostu bardzo mocny hefeweizen. Zresztą – jak widać, jest to piwo jasne, więc skąd niby mielibyśmy się w nim doszukać wiodących nut karmelu czy suszonych owoców? Ale, ale. To piwo jest naprawdę dobre. I intensywne. Pełno bananów mocno dojrzałych, pełno goździków, pełno gałki, drożdży, słodu, nawet akcent chmielowy można wychwycić. Jest słodko, treściwie i ciepło w przełyku, choć na szczęście na tym wrażeniu kończy się obecność alkoholu. Jest to piwo dla tych którzy bardzo lubią klasyczne pszenice, ale lubią się też napić od czasu do czasu coś deserowego. Jeśli w dodatku mają awersję do nut które piwu dają ciemne słody, no to są w przypadku Królewskiej Piwoteki w domu. Bardzo smaczne piwo, poziom niżej od jasnego weizenbocka z Camby, ale wysoko. (7/10)

Czarny Wdowiec (ekstr. 12%, alk. 5%) ma mocno czekoladowy i palony bukiet, w którym nuty chmielowe, tak w aromacie jak i w smaku, pełnią rolę dopełniacza tła. Są to swoją drogą nuty bardziej kontynentalne niż nowofalowe, mimo zastosowania m.in amerykańskiego Simcoe. Udało się zamiast tego uzyskać silną, ciekawą ciasteczkowość. Goryczka uderza zgodnie z oczekiwaniami bardzo konkretnie i pozostaje w gardle na dłużej. Co dziwi, nie zrobiła na mnie męczącego wrażenia, wystarczająco wiele się w tym piwie dzieje, żeby uzasadnić taką a nie inną jej obecność. No i w przeciwieństwie do pierwszej warki tego piwa mimo wszystko nie atakuje gardła niczym papier ścierny. Osobno należy piwo skomplementować za bardzo ładną pianę. Dobre. (6,5/10)

Quatro (ekstr. 24,7%, alk. 8%) spróbowałem dopiero dobre półtora miesiąca po premierze, zniechęcony opiniami znajomych, którzy krytykowali w nim mocną słodycz i wyczuwalny alkohol. I chyba dobrze zrobiłem, bo alkohol w moim egzemplarzu był sensorycznie wytłumiony. Piwo odfermentowało teoretycznie do 8,7 Blg, co oznacza istną mnogość różnego rodzaju cukrów resztkowych. I to czuć, bo ciało jest konkretne, mięsiste, a słodycz faktycznie spora, ale wzorowo kontrowana mocną goryczką. Delikatne leżakowanie jakiemu je poddałem chyba też nie zaszkodziło nachmieleniu, bowiem melanż cytrusów (szczególnie mandarynki), żywicy i mango nadaje w Quatro ton i ładnie się komponuje z zaokrąglającym smak i aromat karmelem. Bardzo mi się też spodobała kremowość nasycenia i uczucie miękkości w ustach. Quatro mi się skojarzyło z tęższą wersją uwialbianej przeze mnie imperialnej IPA z niemieckiej Camby, o której napiszę pojutrze. Rozumiem jeśli dla niektórych jest za słodkie, ale mnie podbiło. Od czasów premiery ŻytoRillo nie piłem równie dobrego piwa od Pinty. (8/10)

Hopus Pokus (ekstr. 16,5%, alk. 6,3%) to piwo już zdecydowanie noworoczne. Zaczyna się klasycznie jak na swój styl (black IPA) przystało, czyli czekoladowo-żywicznie, przy czym Pinta zdecydowałą się nadać mu więcej słodowych smaczków niż zwyczaj nakazuje. Można więc w Hopusie wyczuć spore pokłady ziemi, trochę kawy oraz chleb razowy. Miękkie piwo dysponuje średnią pełnią, chmielowym, lekko chlebowo-kawowym smakiem oraz nutkami ziemistymi w średnio gorzkim finiszu. Ten ostatni jest trochę pustawy, co jednak paradoksalnie sprzyja pijalności i czyni piwo mimo całkiem sporej pełni piwem rześkim. Szczególnie że goryczka ma charakter grejpfrutowy. Bardzo ciekawe podejście do tematu. Do najlepszych krajowych przedstawicieli trochę mu brakuje, ale jest to bardzo udane piwo. (7/10)

Chciałem już pochwalić Pintę za dobry start, a tu gruchnęła wiadomość, że w tym roku począwszy od lutego co miesiąc będzie warzone inne nowe piwo, i każdy wywar z tego cyklu będzie dostępny jedynie w beczkach. Postanowiłem więc poczekać na debiutanckie piwo z tej serii, żeby zweryfikować moje wrażenie. Zupełnie słusznie, jak się okazało. I’m So Horny (ekstr. 18%, alk. 6,7%) to strong lager uwarzony ze sporą ilością kawy. Pomysł fajny, piwo zbiera zresztą w internetach pochwały, ale nie u mnie. Kawowa strona jest faktycznie fajna, i jest ona tym elementem, który sprawia że to piwo z przymrużonymi oczyma da się w ogóle wypić. Jest to rodzaj aromatu świeżo zmielonych ziaren a nie zaparzonej kawy, i za to piwo ma plus. Minus ma za potężne pokłady akdehydu octowego, sprawiającego że początkowo jest zdominowane przez nuty skórki zielonych jabłek, które są niestety silniejsze od kawy, a po ogrzaniu piwo ‘pachnie’ jak papryka w octowej zalewie. Niestety, jest to najgorsze piwo Pinty jakie piłem, gorsze od Ale Szychy. (3,5/10)

Piwoteka zaczęła 2015 rok całkiem nieźle. Pinta miała jeszcze lepszy start, ale się potknęła. Chyba że to beczka w katowickiej Kontynuacji była felerna, ale przy stoliku panowała jednomyślność co do felerów kawowego lagera. Zobaczymy czym nas Pinta zaskoczy w marcu.