AleBrowar... AlePiwo?

W zasadzie na temat inicjatywy kontraktowej, której nazwa AleBrowar, napisano już tyle, że będę się powtarzał. Trzeci browar kontraktowy w Polsce o dużym potencjale (po nieistniejącym już Browarze Starym Kraków oraz projekcie Pinta) został założony parę miesięcy temu przez trzy postacie polskiej sceny piwnej, którym, przynajmniej na niwie medialnej, przewodzi Bartek Napieraj, twórca i właściciel bloga Smaki Piwa. Wydzierżawiono moce produkcyjne w browarze Gościszewo, ale również wynajęto profesjonalną agencję, która przygotowała wizualną stronę projektu. Efekt końcowy jest kwestią gustu – mi się podoba, może z pominięciem wąsa na Lady Blanche, choć jako grafiki, motywy robią dużo lepsze wrażenie niż w wersji wydrukowanej na piwach, co się szczególnie tyczy gnilno-zielonej etykiety Rowing Jacka. Za to same nazwy piw są moim zdaniem świetne – mają wzbudzać skojarzenia z amerykańskim piwowarstwem rzemieślniczym i robią to bez szmeru. Sieć dystrybucyjna jest dopiero rozbudowywana, w związku z czym udało mi się dopiero całkiem niedawno wejść w posiadanie piw z AleBrowaru, ale wiadomo, że początki bywają trudne. Zdecydowanie pochwalić za to trzeba AleBrowar za innowacyjność na tle polskiego rynku piwowarskiego. Witbier wydaje się być najmniej spektakularnym stylem z wszystkich trzech piw AleBrowaru, szczególnie że w Polsce są bardzo łatwo dostępne dobre bądź nawet bardzo dobre belgijskie piwa pszeniczne z Ukrainy. AIPA to już coś bardziej egzotycznego, nie dziwi zresztą że zdecydowano się na ten styl, który stanowi symbol nowofalowego warzenia rodem z Ameryki. Last but not least mamy black IPA, czyli ‘czarne blade’, którego bardziej spójną nazwą jest india black ale, styl absolutnie nowatorski na polskim rynku piwnym. Chodzą słuchy, że w AleBrowarze zaczęto eksperymentować szczepami drożdży brettanomyces (to te od końskiej derki), co zapowiada jeszcze dalej idące innowacje. Pod względem marketingowym projekt rozpoczęto z rozmachem i efektownie. Szkoda że nie idzie z tym w parze odpowiednia dystrybucja, ale nad tym prace trwają. Marketingowa strona przedsięwzięcia sprawia wrażenie bardzo efektywnej i doceniam ją, mimo że osobiście nie podchodzi mi gadanina o tzw. ‘piwnej rewolucji’ (swoją drogą, temat wart osobnego wpisu). No ale przynajmniej pod tym względem uniknięto poziomu napuszenia szkockiego BrewDoga. Czas więc przeegzaminować AleBrowar pod kątem AlePiw, a te wypadły… różnie.

Jako że za pierwsze piwo wziąłem się pewnego wieczoru, mój wybór padł na AleBrowar Black Hope, którego byłem zresztą najbardziej ciekaw. Moje dotychczasowe doświadczenia ze stylem black IPA ograniczają się do Emelisse Black IPA oraz Matuška Černá Raketa – oba piwa były wyborne, toteż moja sensoryczna poprzeczka była wobec Black Hope zawieszona bardzo wysoko. Piwo powstało z inspiracji łódzkiej Piwoteki Narodowej, która tym samym dołożyła swojej cegiełki do rozwoju polskiego piwowarstwa komercyjnego. 16° ekstraktu bazowego odfermentowano do poziomu 6,2% alkoholu, a piwo nachmielono amerykańską mieszanką odmian Simcoe, Chinook, Citra oraz Cascade, uzyskując goryczkę o imponującym natężeniu 65 IBU. Bardzo ciemne piwo tworzy obfitą, średnio trwałą pianę.

Po odkapslowaniu w nozdrza uderza od razu silna fala chmielu, w postaci sosny i cytrusa, i to wokół tych dwóch elementów piwo się kręci w wymiarze aromatycznym. Chciało by się rzec – aż za bardzo. W dodatku zapach całościowo nie jest specjalnie intensywny. Elementy ‘ciemne’, w postaci nut palonych i kawowych, czają się głęboko w tle, zbyt głęboko. Tak więc jedną rzeczą która moim zdaniem nie wyszła, to aspekt czerni w czarnym IPA, a drugim to jednowymiarowość chmielowego aromatu, jaką uzyskano. Poza cytrusem i sosną nie czuć innych elementów, kompletny brak uwielbianych przeze mnie nut tropikalnych. W dodatku piwo było być może trochę zbyt długo chmielone na zimno, przez co aromat chmielowy jest nieco gryzący, budzący miejscami skojarzenia z nutami metalicznymi.

Niemniej jednak, piwo pije się przyjemnie. Średnia pełnia, stonowane, aksamitne nasycenie tworzące pełne odczucie w ustach. Końcówka wytrawno-palona i chmielowa, z bardzo mocną goryczką, która jest głównym elementem odczuwalnym w trakcie picia. Właściwie to dopiero w finiszu, retronosowo, czuć że ma się w ustach piwo ciemne, pojawiają się bowiem dalekie echa kawy i paloność. Przy wąchaniu piwo nie ma specjalnie siły przebicia i potwierdza się to podczas picia – piwo jest moim zdaniem ciut zbyt mało aromatyczne, a przy tym sprawia wrażenie jakby piwowar się bał, że mu wyjdzie stout, w związku z czym przytłumił słodowy charakter piwa w wymiarze aromatycznym. Rezultatem jest bardzo gorzkie piwo, które ani nie jest aromatyczną bombą chmielową, ani nie posiada wielowymiarowej ciemnej słodowości. Jest dobre, ale sądzę, że AleBrowar stać na więcej (Ocena: 6,5/10).

Następne w kolejce było AleBrowar Lady Blanche, które było najbardziej krytykowanym piwem AleBrowaru na innych blogach piwnych. Parametry stonowane (12° ekstr., 4,7% alk., goryczka na poziomie 15 IBU), a piana niestety też. Mimo płatków owsianych w składzie, koronka na złotobarwnym Lady Blanche jest być może najmniej okazała i trwała, z jaką się spotkałem w piwie pszenicznym. Zapach za to potrafi do siebie przekonać. Jest rześki, kwaskowy a zarazem słodki. Mocny jest cytrus, kolendra, pomarańcza, czuć też nieco drożdży i słodu. Pod względem kompozycji bardzo udany aromat.

Niestety, ten potencjał nie jest w pełni wykorzystany, a to za sprawą nikłego nasycenia, czyli czegoś, co dziwi zwłaszcza w piwie pszenicznym. Jako że pełnia jest oczywiście niska, a aromatyczność raczej lekka, niskie nasycenie sprawia, że piwo w ogólnym odczuciu niebezpiecznie zbliża się do granicy wodnistości. Przy wyższym nasyceniu byłoby bardziej orzeźwiające i kompozycyjnie domknięte – tutaj bowiem zbyt małe natężenie gazu zaważa na całości, która jest dobra, ale przy takim aromacie ma potencjał na więcej, od początku aż po lekko gorzki, kolendrowy finisz. Trzeba by trochę pomajstrować przy bąbelkach (Ocena: 6,5/10).

Absolutnie nie trzeba za to majstrować przy trzecim piwie, pomarańczowo-bursztynowym AleBrowar Rowing Jack, które sobie zostawiłem na koniec. Parametry niemalże tożsame z tymi w Black Hope (16° ekstr., 6,2% alk., tylko goryczka jest silniejsza, bo 80 IBU), piana nieco mniej trwała. Mieszanka chmieli również niemalże ta sama, ale wzbogacona o Palisade, a efekt… przerósł moje oczekiwania i bezspornie góruje nad nie do końca udanym Black Hope.

Zapach jest zupełnie inny od AleBrowarowego black IPA – jest bowiem bardzo tropikalny, słodki i owocowy. Nuty sosnowe czają się bardzo głęboko w tle, zostawiając pole do popisu dla kwiatowości, brzoskwini, cytrusów, nieco mango, przede wszystkim jednak liczi, które zapachowo dominuje, będąc obok marakuji chyba moim ulubionym owocem jaki można uzyskać z chmieli z Nowego Świata. Super!

Smakowo również wszystko gra – aksamitne nasycenie, lekka słodycz, dość wysoka pełnia, mocna, tropikalna aromatyczność, silna, a zarazem nie przytłaczająca, grejpfrutowa goryczka oraz rozgrzewający finisz wyzbyty aromatu alkoholu. To jest chyba najprostszy sposób na podbicie mojego piwnego serca i mam nadzieję, że następne wynalazki AleBrowaru będą na poziomie choćby zbliżonym do Wiosłującego Kuby. Bomba! (Ocena: 8,5/10)