Bałtycki Lewiatan

Imperator Bałtycki – jest to dość górnolotna nazwa dla piwa, zważywszy na jakość i renomę uznanych polskich porterów bałtyckich. Skoro ma być w przenośni ich imperatorem, to musi sobą reprezentować odpowiedni poziom, żeby koncepcja nie utonęła w otchłaniach śmieszności.

Nie jest to zresztą pierwszy polski imperator. Starsi czytelnicy zapewne pamiętają osławionego grozą Imperatora z Jabłonowa (prawie jak Zbyszko z Bogdańca), zaklętego w formie puszki, który robił Sajgon z podniebień i wątrób nielicznych śmiałków, a mając 10% alkoholu uchodził przez długi czas (zdaje się że niesłusznie) za najmocniejsze polskie piwo. Miałem z nim raz styczność, bodajże pod koniec liceum. Kupiliśmy z dwoma kumplami na spróbowanie i jak już każdy uraczył się małym łyczkiem, graliśmy w kamień papier nożyce o to kto musi wziąć następnego łyka. Pić musiał ten kto przegrał. Takie to było dobre piwo.

Imperator Bałtycki ma być na jakościowych antypodach wobec Imperatora niebałtyckiego, wiadomo – morze a ziemia, porter imperialny a strong lager. Nowinkarstwa się nie ustrzeżono – nachmielenie jest amerykańskie (Amarillo, Zeus, Ahtanum, Centennial, El Dorado oraz Mosaic), ale w porterach imperialnych to słodowość jest na głównym planie, chmiel jest tylko jej uzupełnieniem. Jest to pierwsze piwo Pinty butelkowane do małych objętości (330ml), a zarazem najwyżej ekstraktywne (24,7%) i najmocniejsze (9,1%). Nie ulega wątpliwości że przedsięwzięcie to ambitne, zuchwały skok w szeregi „big beers”. Na tym etapie nie ma przebacz, kto się odważy na tego typu wywar albo ujrzy siebie w blasku chwały albo zostanie bezlitośnie wyśmiany. Tertium non datur. Werdykt internetów jest jednoznacznie pozytywny, ale czy zasłużenie?

W zapachu zrazu pojawia się owocowość amerykańskich chmieli, niknie jednak wnet pod falą ciemnych słodów. Skojarzenia oscylują wokół gorzkiej czekolady, pumpernikla, a nawet tytoniu fajkowego, ale również ciemnych i czerwonych owoców, w tym najwyraźniej wiśni, choć również maliny, a także wanilii. Chmiele są cały czas odczuwalne, wynurzają się raz po raz ze słodowych odmętów, ale trzymają się w tle. Aromat jest złożony i bardzo wyważony, nie ma wyraźnej dominanty. Mimo średniej intensywności czuć głębię.

W ustach za to głównie czuć pełnię i treściwość piwa. Jest dość gęste i bardzo słodkie, przy czym jednak dość grejpfrutowa goryczka jest na tyle podbita, że na początku całkiem sprawnie balansuje tę słodycz. Koktajl chmieli, estrów i ciemnych słodów łagodnie i aksamitnie sunie po podniebieniu, przy czym te ostatnie stanowią główną treść piwa, nie spychając jednak pozostałych aktorów poza kurtynę. Szczególnie w finiszu chmiel wysuwa się do przodu, choć pojawiają się także nuty palone. Alkoholu nie czuć wcale, piwo o dziwo nawet zbytnio nie grzeje gardła. Za to początkowo znika w oka mgnieniu, rzadko zdarza się taki mocarz o takiej pijalności. Piwo jest aksamitne, świetnie zbalansowane aromatycznie, z umiejętnie wyeksponowanymi komponentami aromatyczno-smakowymi, tworzącymi harmonijną całość. Czy jest to opus magnum Pinty? Moim zdaniem nie jest. Wprawdzie pierwsze łyki wprawiły mnie w stan bliski zachwytu, ale ostatnie były przez nadmierną słodycz raczej męczące. Nawet mocarna goryczka nie potrafiła temu zaradzić. Na razie musi więc Imperatorowi wystarczyć werdykt jednego z lepszych piw browaru Pinta, przy którym czułem się jakbym sączył imperialnego portera z jednego z wiodących browarów skandynawskich. A to jest komplement. Sądzę że gdyby przy takim poziomie alkoholu brzeczka nastawna oscylowała w granicach 22-23 Blg, co by się przekładało na mniejszą słodycz, Imperator mógłby stanowić kropkę nad i w dotychczasowym dorobku Pinty. Podobny casus do Tokyo* z BrewDoga – świetny, złożony aromat, ale jednak przesadzona słodycz. (7/10)