Gdzie jest ogień, tam jest dym

Dwa najnowsze piwa Pinty są, jak na ten browar przystało, kolejnymi gatunkowymi nowościami na polskim rynku piwowarskim. Wycieczki stylistyczne zaprowadziły piwowarów tym razem do nieodległej Frankonii oraz odleglejszej Irlandii. Wybór gatunku rauchmärzen (Pinta Dymy Marcowe) jawił się jako dość oczywisty, biorąc pod uwagę sukces jakim okazał się zeszłoroczny koźlak wędzony Jak w Dym, ciekawszy wydaje się irish ale Pinta Ognie Szczęścia, jako że jest to styl, który na wiecie nie jest reprezentowany przez zbyt dużą ilość piw. Okazuje się, że Ognie to fascynujące widowisko, z którego jednakże nadmiernie dużo kłębów dymu nie uleciało.

Pinta Dymy Marcowe to dymiony märzen, o ekstrakcie bazowym 13,1% oraz zawartości alkoholu 5%. W składzie jest wymieniony słód dymiony klasycznie, po frankońsku na drewnie bukowym. Zastanawiam się, czy piwowarzy z Pinty poprawnie wybrali kolejność. Wydaje mi się, że większy sens by miało wypuszczenie dymionego marcowego przed dymionym koźlakiem, jako że ten drugi jest bardziej pełnym piwem i częściej wywołuje większe wrażenie od swojego słabszego brata. Okazuje się bowiem, że Jak w Dym zawiesił poprzeczkę tak wysoko, że Dymy Marcowe nie potrafią jej dosięgnąć nawet z wyciągniętą dłonią, a co dopiero przeskoczyć.

Brązowe, ciemne, choć przejrzyste piwo tworzy kremową pianę, której jednak niestety szybko ubywa. W zapachu wyznacznikiem piwa jest karmelowa słodowość z nutą wędzoną, która jest wyraźnie słabsza niż w ikonie stylu Aecht Schlenkerla Rauchbier Marzen, ale również nie dorównuje intensywnością tej z Jak w Dym. Charakterem jest zdecydowanie bliższa dymu ogniskowemu niż wędzonym wędlinom. Spodziewałem się czegoś intensywniejszego…

… spodziewałem się czegoś intensywniejszego. Piwo nie ma zbyt wiele ciała, rzekłbym nawet że jest raczej wytrawne, a przy swojej delikatnej wędzoności jednocześnie raczej mało aromatyczne. Rozumiem, że rauchmärzen to nie rauchbock, ale jest to naprawdę spory spadek formy w porównaniu z Jak w Dym. Po prawdzie, piwo smakuje niczym nieco rozwodniona wersja tego drugiego piwa, z którym każda wędzonka Pinty będzie się musiała mierzyć. Nawet śliwkowo-czekoladowe przebłyski w lekko gorzkim finiszu kierują myśli ku mocniejszemu antenatowi. Nie żeby Dymy Marcowe były złym piwem – co to, to nie, jest to dobre piwo, które pije się przyjemnie, nie spełnia jednak oczekiwań. Za mało ciała i dymu, żeby mogło być ‘piwem do przekąszenia’ (Ocena: 6,5/10).

Pinta Ognie Szczęścia ma wprawdzie jeszcze mniej ciała, ale za to całościowo wyszło o wiele bardziej przekonująco. 11,5% ekstraktu, 4,2% alkoholu, palony jęczmień oraz angielski chmiel Fuggles. Parametry sprzyjające sesyjności? Oj tak, i to wybitnie. Na etykiecie widnieje krzyż celtycki, a nazwa jest zainspirowana celtyckim świętem Beltane. Wywodzące się z ziem ongiś zamieszkałych przez Celtów władających językami goidelskimi (Irlandia, Wyspa Man, część Szkocji), było świętem ku czci rozpoczęcia lata, a przypadało na 5-7 maja. Obecnie, na fali ‘celtyckiego odrodzenia’ weszło w kanon popkultury, a i jest również celebrowane przez konsumentów new age’owych dziwactw spod znaku wicca. Stylowo więc piwo zostało wypuszczone na rynek w maju.

Wizualnie piękny brąz, pianę jest trudno uzyskać, za to jak jest, to niemalże kremowa. Ma to swoje uzasadnienie – nasycenie jest bowiem niskie, co tylko dodaje temu aromatycznemu piwu dodatkowej pijalności. Aż się prosi o azot. Czuć, że nie siłowano się na odwzorowanie ikony stylu, czyli nieco mało charakterystycznego Kilkenny, piwo jest bowiem bardziej podobne do świetnego Wexforda. Czuć więc bardzo przyjemną, karmelową słodowość, orzechy, delikatne nutki palone, lekką owocowość (truskawki), a i również delikatny, zielono-ziemisty chmiel Fuggles. Super!

Piwo jest raczej oszczędnie chmielone (choć goryczka jest), o bardzo miękkim, karmelowo-owocowym smaku, dochodząc w rejony granicy wodnistości, przypatrując się jej jednak z bezpiecznej odległości. Przekonuje w pełni jako piwo sesyjne. W posmaku nutki orzechowe, bardzo delikatne kawowe – wszystko tutaj gra, jest szyte na miarę. Czuć że piwo wyszło zgodnie z założeniami. Byłem rozczarowany, że Pinta w tym roku nie uwarzyła Pierwszej Pomocy, widze jednak że świetny pils ma godną następczynię, co najmniej równie pijalną. To jest wzór piwa sesyjnego – lekkie a jednak nie wodniste. Przy takim nasyceniu aż się prosi o lane z klasycznej pompy. Proszę o więcej! (Ocena: 7,5/10)