Sześciopak polskiego craftu 81

A dzisiaj tak zwana „nudna Belgia”. Jak się okazuje, nawet w wydaniu polskim wcale nie taka nudna.

Skoro saison to styl wiejski, to aż się prosiło o nafaszerowanie takiego piwa jakimś składnikiem kojarzącym się wybitnie ze wsią. Wybór Piwoteki (we współpracy z Innymi Beczkami) padł na siano. Czy Spotkanie na Sianie (ekstr. 13%, alk. 6%) wypadło faktycznie sianowato? No, powiedzmy. Aczkolwiek są to nuty na tyle mało intensywne, że podobne można znaleźć również w niektórych piwach, które siana w składzie nie mają. Poza tym piwo jak na saisona wypadło raczej słodowo-drożdżowo, z nutami ciasta drożdżowego, cukru, delikatnym karmelem, subtelnymi nutkami jabłek i brzoskwiń oraz bardzo delikatną korzennością. No i jest raczej gorzkie. Smakuje w zasadzie dość wiejsko, więc chyba udało się uzyskać zamierzony efekt. W porządku. (6/10)

Kolejne setne warki Pracowni Piwa debiutują na rynku w coraz krótszych odstępach. Czyli firma się rozwija – to dobrze. Jeszcze lepiej, że trzyma poziom. 600! (ekstr. 18%, alk. 9,4%) nie do końca wprawdzie dorównuje wypuszczonemu mniej więcej w tym samym czasie Devil’s Pact, będąc jednak wciąż bardzo smacznym imperialnym saisonem. Silnie odczuwalne są tutaj fenole, bardziej z rejonów korzenno-goździkowych niż pieprznych, wyniuchałem również klasyczną brzoskwiniomorelę, trochę trawy cytrynowej i raczej subtelną dawkę nut nowofalowo-chmielowych. Wbrew parametrom trzeba się tutaj nastawiać na wyraźną słodycz, łamaną jednak przez wytrawny, fenolowy, cierpkawy, mocno gorzki finisz. (7/10)

Piekarnia Piwa nie próżnuje i kuje żelazo, póki gorące. Weszła na rynek w imponującym stylu i póki co udaje się jej utrzymać poziom. Żniwiarka (ekstr. 14%, alk. 5,6%) cechuje się wyrazistym nachmieleniem, wbrew nowofalowym odmianom użytym w trakcie warzenia dość ziołowym. Są tutaj nuty przyprawowe, które skojarzyły mi się z wasabi, jest brzoskwinia, trochę cytrusów, no i siano. Siano w stodole. Nachmielenie bierze górę, fenole znajdują się na drugim miejscu pod względem intensywności. Finisz jest nieco miętowy, choć mniej ze względu na smak, a bardziej w formie chłodzącego efektu, jaki ma ten saison, przepływając przez gardło. Bardzo dobre. (7/10)

Chciałbym, żeby Raduga osiągnęła poziom sprzed ponad roku, ale póki co ten moment nie wydaje się być bliski. Ot, taki Collector (ekstr. 12%, alk. 4,6%). Witbier, w którym skórki cytryny przejęły stery w sposób jednoznaczny i absolutny. Piwo pachnie kwaskiem cytrynowym tak mocno, że aromat może się kojarzyć z berliner weisse. Z wita pozostały w nim jedynie ślady mydlane. W posmaku cytryna robi się landrynkowa, w optymistycznym wariancie niczym cytrynowe Nimm 2, ale w połączeniu z lekkim kartonem. Ratuje Collectora tylko jego rześkość. (5,5/10)

Coraz więcej pojawia się na rynku rodzimych saisonów. Ten od Jana Olbrachta (ekstr. 14%, alk. 6%), wykoncypowany przez Gzuba Wiktora Staszewskiego, to połączenie fenoli, chmieli oraz pomarańczy. Smakuje bardziej wytrawnie niż się spodziewałem, przewijają się w nim nuty żółtych owoców, ale i trochę ciasteczek. I tak aż po lekko pikantny finisz. Bez zarzutów, bardzo dobry saison. (7/10)

Fajnie, że flanders brown ale, styl który nie ma zbyt wielu przedstawicieli, doczekał się polskiej odsłony. Czarna Róża (ekstr. 14%, alk. 6%), piwo w wykonaniu kontraktowca Sancti Lucas, oferuje połączenie karmelu, przypieczonej skórki chlebowej, rodzynek, suszonych fig i pieczonego jabłka. W smaku jest kwaskowe, ciut czekoladowe, z mineralno-lodowym finiszem wzbogaconym o wtręty śliwkowe. Tutaj dopiero na dobre pojawiają się kojarzące się z Flandrią estry (głównie wiśnie), Piwo jest złożone, ale z mało ekscytującą bazą słodową. No i za mało owocowe w tym klasycznym, flamandzkim sensie. Jest ok, ale do Liefmansa nie ma startu. (6/10)

Trzy bardzo smaczne piwa i żadnego wyraźnie złego – już jest całkiem nieźle, bo jeszcze niedawno temu w temacie piw belgijskich polski craft mocno kulał.