Czarna legenda

Mikkeller Black to jedno z piw ikonicznych. Nie tyle nawet ikonicznych RIS-ów (choć to oczywiście też), co piw w ogóle. Czarne jak smoła, mocne jak Majk Tajson, gorzkie jak życie w Republice Środkowoafrykańskiej. Ochów i achów nasłyszałem się o nim co niemiara, po czym na Silesia Beer Feście rok temu skosztowałem tego piwa z kija. Rozpuszczalnikowy, ostry, gryzący, skrajnie nieułożony potworek. De Spiryt of Denmark. Okropieństwo. Do tej pory najgorszy RIS, z jakim się zmierzyłem i jedno z najgorszych piw w ogóle. I piszę to bez przesady. Miałem już wówczas butelkę tego specyfiku u siebie w ciemni (thx Piotrek Pokora), więc dałem jej dodatkowy rok, żeby się ewentualnie ułożyła. W międzyczasie dostałem blendowany Horizon Tokyo Black (thx Grzesiek Korcz), co oznaczać mogło tylko jedno. Cripple fight! Żartuję oczywiście. Po Blacku wskutek doświadczeń z wersją laną niczego się nie spodziewałem, od Horizon Tokyo Black oczekiwałem jednak dużo więcej. Jak wypadły w zestawieniu?

Najpierw oryginał. Mikkeller Black (alk. 17%) utlenił się trochę na miarę sosu sojowego, co niektórym przeszkadza, ja jednak gustuję w tym typie utlenienia. Jest tu też sporo lukrecji i trochę kawy. No i jeszcze rozpuszczalnik. O przyczepianiu się na siłę nie może być mowy – w piwie za cztery dychy nie spodziewam się zapachów pomieszczenia, w którym moja żona zmywa lakier z paznokci. Ale spokojnie, sytuacja jest rozwojowa. W smaku walka klas zaostrza się. Ło matko... Mocarna paloność i gorzka czekolada próbują dać o sobie znać, posmak jest absolutnie konkretnie, w fajny sposób palony i faktycznie gorzki jak los szambonurka, ale rozpuszczalnik tak przykrywa cokolwiek wartego wzmianki w pozytywnym świetle, że mówiąc wprost nie da się tego pić. W smaku jest absolutnie nieznośne, zaś w aromacie skutkuje to jego spłaszczeniem. Totalny brak głębi, wada wykraczająca w siedmiomilowych butach poza wszelkie granice tolerancji, a do tego hajp, legenda i wysoka cena. To jest absolutna tragedia. Końcowa ocena nie jest absolutnie wynikiem chęci wyróżnienia się, ukarania kogokolwiek czy też instynktu dokopania hajpowi. To jest po prostu autentycznie jedno z najgorszych piw, z jakimi miałem nieprzyjemność i zdecydowanie najbardziej rozczarowujące. Gorsze niż zdecydowana większość eurolagerów, maślanych pilsów, siarkowych polskich craftów, warzywnych piw regionalnych i filmów Eliego Rotha. Szejm, szejm. (1/10)

Horizon Tokyo Black z kolei to piwo uwarzone przez norweskie Nøgne Ø w szkockim BrewDogu wespół z Mikkellerem. Piwo ma być połączeniem flagowych kowadeł tych trzech browarów / kontraktowców, a więc odpowiednio Dark Horizon, Tokyo* oraz Blacka właśnie. No i zapowiada się cudownie. Silny krem orzechowy, mocne porto wraz z feerią ciemnych owoców, od śliwek przez wiśnie po jeżyny, wafelki pokryte gorzką czekoladą, espresso, tytoń oraz kilka okruchów pumpernikla. Pojawia się efekt suchego drewna. Przy 16% alko grzeje przełyk w szlachetny sposób bardzo konkretnie, nie jest przy tym tak słodkie jak Tokyo* ani tak skopane jak Black powyżej. Smak nie dotrzymuje jednak kroku aromatowi, głównie ze względu na potężny alkohol, który wprawdzie jest na miejscu, ale z drugiej strony, przeżera się przez ciało, tworząc wrażenie wytrawności oraz przeciwdziałając głębi. W rezultacie to, co na poziomie aromatu jest gęste, głębokie i złożone, w smaku jest już bardziej płaskie oraz uproszczone. Dobre piwo, ale jak na tak wysoko pozycjonowany produkt i całą jego otoczkę, to ciężko nie mówić o przynajmniej częściowym rozczarowaniu. (6,5/10)

Czy król jest nagi? Niekoniecznie. „Król” jest po prostu skrajnie nieprzewidywalny jeśli chodzi o RIS-y. Bo jedynymi słabymi piwami Mikkellera, z którymi miałem styczność, to były RIS-y właśnie. I tak jak jestem skłonny wybaczyć browarowi potknięcie raz na jakiś czas, tak sprzedawanie zupełnie niepijalnego potwora za cztery dychy to już jest przesada.