Ich rede, du redest, wir Reden

Po Janie Olbrachcie drugim browarem restauracyjnym, który uczynił śmiało krok do przodu i dostał młodszego, ale większego brata, był chorzowski Reden. Skłonność do ryzyka i wiara we własne siły zaowocowały dostępnością piw z Redenu w sklepach specjalistycznych na terenie całęgo kraju. Było się zresztą na co cieszyć, bo restauracyjny Reden to jeden z lepszych mikrobrowarów w Polsce. Od razu na szczęście postawiono na duży rozrzut stylistyczny warzonych w większym browarze w Świętochłowicach piw, za sprawą czego na nudę w tym wypadku narzekać nie sposób. Poczekałem trochę aż browar zakończy swój rozruch, a piwowar się zaznajomi ze sprzętem i kupiłem wszystkie piwa oprócz Żniw Chmielarzy (które uwarzone jeszcze w Chorzowie bardzo mi smakowały) żeby dokonać oceny całościowej.

Milkołak (ekstr. 16%, alk. 5,5%) był chwalony przez wielu. Nie przepadam za milk stoutami, ale w tym przypadku nie potrafiłbym napisać że piwo nie jest świetne. Ono opowiada o czekoladzie w różnych odmianach. O czekoladzie mlecznej, murzynku, pardon, afroamerykaninie, likierze czekoladowym. Przy tym laktoza nie tyle daje piwu większą słodycz, co wygładza język, balansując, a miejscami wręcz niwelując wpływ kwaskowości palonego ziarna. Na dodatek po ogrzaniu otrzymujemy jeszcze nutki suszonych śliwek z resztkami ziemi. Jedyne co bym zmienił, to może dał inny chmiel na goryczkę, bo ta stanowi jedyny słaby punkt Milkołaka – jest odrobinę ściągająca. Poza tym jestem pod wrażeniem. (7+/10)

Ale Mozajka (ekstr. 12%, alk. 5%)... cóż, piłem już parę piw chmielonych tylko odmianą Mosaic, i zastanawiałem się długo jak takie niepozorne coś można nazywać ‘Citrą na sterydach’. Rozjaśniło mi się po wypiciu Ale Mozajki. No bo przecież podobno facetom od nadmiaru sterydów jaja się kurczą. I nagle wszystko nabrało sensu. Aromat mało intensywny, truskawkowo landrynkowy z nutami ziołowymi. W smaku landryna wpierw dominuje, choć towarzysząca jej na samym początku słodycz jest błyskawicznie zmywana z języka przez chylącą się ku wodnistości, trawiastą wytrawność. Treści tutaj raczej nie ma, mocnych chmielowych wrażeń też nie. Nic szczególnego. (5,5/10)

W Bladym Witku (ekstr. 12%, alk. 4,8%) zdecydowano się, cokolwiek nietypowo, wysunąć skórkę gorzkiej pomarańczy przed szereg, która w związku z tym jest dużo silniej odczuwalna od kolendry. Nie powiem, podszedł mi ten pomysł. Poza tym w piwie można wyczuć nuty gumy juicy fruit oraz herbaty cytrynowej, co również robi bardzo dobre wrażenie. Jak na wita przystało, piwo jest lekkie i w miarę rześkie. Trochę jednak moim zdaniem przychmielono za dużo na goryczkę, a dla równowagi nie zadbano o odpowiednie nagazowanie, które przynajmniej w moim egzemplarzu zniżkowało. No i aromat z czasem wietrzeje i staje się cukrowy. Niezłe, ale ma jednak trochę braków. (6/10)

Mc Farmer (ekstr. 14%, alk. 6%) to w skrócie żywica z truskawkami na karmelowej podbudowie. I w nosie mam to czy truskawki, szczególnie w takiej mnogiej ilości są na miejscu w AIPA czy nie – w mój gust ta kombinacja się wstrzela zazwyczaj bezbłędnie. Tutaj zadbano dodatkowo o solidne ciało słodowe i balansującą, ale trzymaną w ryzach goryczkę. No i dwuacetyl w ilości dla mnie akceptowalnej, który być może jest wypadkiem przy pracy, ale moim zdaniem pasuje do całości. Finisz natomiast ma coś z orzechów. Bardzo smaczne piwo. (7+/10)

Łan Wheat (ekstr. 12%, alk. 5%) to jak na amerykańską pszenicę przypadek dość osobliwy, bowiem piwo zyskuje na ogrzaniu. Konglomerat cytrusów, landryny i kartonu z początku wchodzi dość opornie, z czasem jednak karton się ulatnia, uczucie w ustach staje się miększe, a i nawet ta odsłodowa landryna jakoś się komponuje z absolutnie nie nachalnymi chmielowymi cytrusami. Nie do końca rześkie piwo, daleko mu też do aromatycznej bomby pokroju Hey Now, ale jest smaczne. (6,5/10)

Pyszny Wyrób (ekstr. 14%, alk. 5,6%), określony przez browar mianem bursztynowego lagera, w moich oczekiwaniach plasował się między lagerem wiedeńskim oraz – za sprawą obecności chmielu żateckiego – czeskim polotmavym. Jakie było moje zaskoczenie kiedy po pierwszym buchu rozpuszczalnika który szybko uleciał z butelki nos zarejestrował piwo łudząco podobne do pitego niedawno Red Ale z gliwickiego MajEra. Czyli po pierwsze piwo nie smakuje jak lager, po drugie drożdże zrobiły tu piwowarom niezłego psikusa. Vel nie były odpowiednio kontrolowane. Piwo to dosłownie truskawki w maśle obficie polane toffi. Toffi w zasadzie dominuje, nawet słodko-gorzki finisz jest łudząco podobny do ‘przychmielonego’ Toffifee. Piwo jest pełne, słodkie i niedobre, nie znajduję w nim nic przyjemnego. Pozostaje ufać, że jak temat drożdży jest ogarnięty, to Pyszny Wyrób nie wychodzi w postaci takiego klopsa. (3,5/10)

Na koniec została mi Wielka Szycha (ekstr. 12%, alk. 5%), czyli czeski pils z Chorzowa. Proporcje słodowo-chmielowe są bardzo przyjemne, jest chleb, są zioła, jest też odrobina masełka w czeskiej normie. Byłoby świetnie, gdyby nie lekka cierpkość która mąci doznania przed nadejściem całkiem mocnej, przyjemnej goryczki. Widzę spory potencjał. (6,5/10)

Właśnie – potencjał. Jest to chyba najbardziej trafne słowo do opisania rzemieślniczego Redenu w Świętochłowicach. Niektóre piwa są bardzo dobre, niektóre średnie, zdarzyła się też wtopa. Być może piwowar nie opanował jeszcze sprzętu do końca, natomiast receptury przynajmniej części piw z Redenu są dopracowane. Myślę że z odpowiednią dozą samozaparcia Reden zdoła jeszcze trochę namieszać na krajowym rynku piwnym.