Cieszyński Bubbel?

Wiele gromów posypało się na Tesco, wiele lasów Pomorza groźnie zaszumiało, wiele złych spojrzeń posłano w stronę heretyckich nonkonformistów, którzy kupili tegorocznego Grand Championa przed oficjalną premierą, przed szóstym grudniem godzinaosiemnaściezerozero, momentem uroczystego odszpuntowania pierwszej beczki, chwilą inaugurującą święto piwne, piwne misterium...

Dobra, żarty z piwnych ewangelizatorów na bok, sprawa nawet z mojego punktu widzenia nie była fajna. Czemu ‘nawet’? A no bo od dawna propaguję bardziej wyluzowane podejście do tematu piwa, stąd te wszystkie teksty o piwnych świętach mnie śmieszą. Z drugiej strony, jeśli umowa zakłada wystawienie towaru dopiero o wyznaczonym czasie, no to umów nie łamie się jednostronnie. O ile taka umowa między producentem a kolporterem faktycznie była zawarta, a nie istnieje tylko w kanale komunikacji między producentem a końcowym odbiorcą. Inną kwestią jest waga i donośność całej koncepcji. Z jednej strony mamy na rynku obecnie już tyle różnych piw od polskich producentów, w tym i świetnych, a niekiedy (rzadko bo rzadko) wybitnych, że taki Grand Champion nie robi większego wrażenia. Z drugiej strony jednak, Grand Champion jako piwo autorstwa piwowara domowego uwarzone w browarze komercyjnym, jest nicią łączącą świat pasjonatów i hobbistów ze światem przemysłu. I to nie byle jakiego przemysłu, bo przecież Grupa Żywiec to big byznys, wiecie, import eksport, te sprawy. Nie chodzi o to że taki piwowar, nawet bez dwóch zdań utalentowany jak Czesław Dziełak obejmie funkcję głównego piwowara choćby i w Cieszynie, ale o to że trud zostaje doceniony, że dla odmiany jest głośno o człowieku który sobie na to zasłużył.

Ale czy poza docenieniem potencjał piwa nie zostaje również zmaszczony? Brwi mi się zmarszczyły kiedy dowiedziałem się że tegorocznym Grand Championem został belgijski dubbel, piwo raczej dosadne woltażowo. No dobra, z brwiami pewnie nic nie było bo chyba byłem na bani, niemniej jednak mój sceptycyzm wzrósł. Mocniejsze Grand Championy z Cieszyna mają to do siebie, że ze względu na krótki czas leżakowania nie są ułożone, alkohol zazwyczaj telepie na języku, wprawiając kubki smakowe w stan otępienia. Przez to Rauchbock był nie do końca udany, a ubiegłoroczna Imperial IPA wręcz niepijalna. Dlaczego więc z Dubbelem miałoby być inaczej? Miałem nadzieję, że zadziała ciemniejszy zasyp i asertywność belgijskich drożdży, że uda się ten alkohol jednak zamaskować. A oto co z tego wyszło...

Wyszło piwo, które na pierwszy niuch może skojarzyć się z połączeniem Leffe Brune z ciemnym Paulanerem. Jest więc w głównej mierze połączenie nut karmelowych, bananowych oraz suszonych owoców, z naciskiem na rodzynki. Jest też niestety wyczuwalny alkohol. The spirit (of Poland) is strong in this one... A nawet nie tyle alkohol, co rozpuszczalnik, bo mam nieodparte skojarzenia z klejem oraz farbą ścienną. Zgodnie z parametrami (ekstr. 18%, alk. 8,5%) Dubbel Cieszyński ma raczej mało ciała, jest za to słodki, co do siebie moim zdaniem nie do końca pasuje. Z pijalnością tragedii nie ma, mimo że grzejące uczucie w gardle po przełknięciu kojarzy się raczej z ordynarną wódką miast jakimś klasowym alkoholem. Ale takiego natłoku cierpkości alkoholowej jak w ubiegłorocznym Grand Championie tym razem nie uświadczycie. Rozpuszczalnik jest zdecydowanie bardziej obecny w aromacie niż w smaku. Da się pić, o. Ale czy warto? Myślę że nie zaszkodzi spróbować. Że być może warto zakupić butelczynę, ciepnąć ją w kąt i zobaczyć co przez co najmniej rok z tego urośnie. Póki co Bracki Dubbel przegrywa z kretesem z pospolitym, przeze mnie uwielbianym, rewelacyjnie zbalansowanym i ułożonym Leffe Brune. (5,5/10)

Czy jest to więc Bubbel? Nie, nie jest. Ale mam mocne podejrzenia, że to samo piwo uwarzone przez Czesława w domu jest dużo lepsze. Nie piłem pierwszego Grand Championa (doppelbock), ale wszystkie następne sugerują, że warzenie w cieszyńskim browarze na szybko piw mocno woltażowych mija się z celem. Stąd i moim zdaniem niezbyt fortunne jest rozpisywanie konkursu na żywieckiej Birofilii na tzw. ‘big beers’. Ale wróbelki ćwierkają, że i to niestety może być problem przynależny przeszłości, bo Birofilii już nie będzie. Ja jednak mam nadzieję że będzie. I że wygra następnym razem piwo w stylu lżejszym, bardziej sesyjnym. Bo wbrew wstępowi to jednak byłem tego Grand Championa bardzo ciekaw.