Organizacja Zjednoczonych Chmieli

Chmiel fajna rzecz. Tylko jaki chmiel? Z jakiego regionu i z jakim aromatem? Czy kwiatowy i ziemisty z Anglii? A może ziołowo-trawiasty z Czech? Czy też trawiasto-cytrynowy z Niemiec? A może bardziej leśne klimaty ze Słowenii? Czy znowuż jeszcze inaczej – tropikalny, cytrusowy i żywiczny z USA? Czy jednak klimaty nowozelandzko-australijskie i ostre nuty trawiaste, limonkowe, agrestowe i winogronowe? Różne gusta, różne faworyty (ja bym się skłaniał ku Nowej Zelandii)... co by wyszło ze zmieszania tych różnych chmielowych aromatów? Czy rezultat byłby uśredniony i do bólu przeciętny czy też zaszedłby efekt synergii i piwo zyskałoby niepomiernie na takim połączeniu? W norweskim browarze Nøgne Ø postanowiono to sprawdzić i uwarzono piwo z 13 chmielami z wyżej wymienionych regionów. Użyto Northern Brewer i East Kent Goldings (Anglia), Saaz (Czechy), Aurora (Słowenia), Mandarina (Niemcy), Motueka, Nelson Sauvin i Pacific Gem (Nowa Zelandia), Stella (Australia), Citra, Cascade, Simcoe i Chinook (USA). Oto Global Pale Ale (alk. 4,5%).

No i niestety, tej różnorodności tutaj nie czuć. Głównym składnikiem aromatu są cytrusy oraz żywica, z odrobiną fantazji można jeszcze wyczuć mango. Czyli amerykańskie chmiele przewodzą temu zgromadzeniu. Żateckiego nie czuć kompletnie, za to przewija się gdzieś w tle Nelsonowa nuta białych winogron. Słodyczy obecnej w aromacie nie ma w ogóle w smaku. Ten jest kwaskowy, z całkiem mocną goryczką. Jednocześnie jak na piwo o takim woltażu wydaje się zaskakująco pełne, choć to raczej iluzja, efekt niezwykle gęstego, musującego nasycenia, które przyjemnie pieści podniebienie i jest odpowiedzialne za fantastyczną pianę. Czegoś mu jednak brak. Może właśnie tej kapki słodyczy? Spodziewałem się wszak czegoś więcej. W świetle pomysłu na piwo wyszedł przerost formy nad treścią, jak w Sępie. Tylko że w przeciwieństwie do Sępa można GPA wypić bez grymaszenia. Ale i bez uniesień. (Ocena: 6/10)