Witbier sakralny, witbier świecki – La Trappe vs. Matuška

Lato sprzyja lekkim stylom piwnym, a takim gatunkiem jest belgijskie piwo pszeniczne, czyli witbier. Zdają sobie z tego sprawę również niektórzy rodzimi piwowarzy, wskutek czego ostatnimi czasy można się raczyć witbierami z AleBrowaru, Pinty czy (jakiś czas temu) gdańskiej Browarnii. Lekkie piwo nie musi jednak oznaczać piwa mało aromatycznego, co pokazują Blanche De Namur, Gulpener Korenwolf czy choćby ukraińskie Obołoń Bile. Nigdy jednak nie wiadomo czy dany witbier reprezentuje tę bardziej aromatyczną gałąź stylu czy pozostaje mocno zainspirowany gatunkowym pierwowzorem czyli Hoegaarden autorstwa śp. Pierre Celisa, które to piwo jest wodnisto-nijakie, zachowując jednakże niespodziewanie wysoką pijalność, kiedy tylko jest spożywane z firmowych „wiader” (szkło półlitrowe robi wrażenie litrowego). Na zasadzie kontrapunktu wziąłem na tapetę dwa witbiery z renomowanych browarów, czyli holenderskiego La Trappe Witte Trappist z klasztornego, trapistowskiego browaru w Holandii oraz Matuška Witbier, ze świeckiego mikrobrowaru z najbardziej zateizowanego kraju świata. Po obydwóch spodziewałem się wiele, czy słusznie?

Matuška Witbier to wśród tradycyjnie ciężko osiągalnych piw z browaru Matuška jeszcze większy rarytas, piwo jest bowiem warzone tylko z okazji świąt Wielkiej Nocy. Etykieta ze zwyczajowymi dla browaru bohomazami, tym razem w kolorystyce flagi Belgii zapowiada piwo w stylistyce w Czechach raczej nie pijanej na co dzień. W składzie wylądowała kolendra, curacao i płatki owsiane – te ostatnie zapewne w celu wzmocnienia piany, która swoją puszystością i trwałością faktycznie robi świetne wrażenie. Mętnozłote piwo ma aromat zadziwiająco zdominowany chlebowymi oraz zbożowymi akcentami słodu. Nuty typowe dla witbiera, czyli kolendra, cytrus, guma owocowa czy białe winogrona przebijają się gdzieniegdzie, nie są jednak wystarczająco wyraźne. Wyraźnie kwaskowy zapach jest ponadto zbyt trudno uchwytny, mało intensywny, a na dodatek można w nim odnaleźć nutkę mydlaną.

Po pierwszym łyku uniosłem lewą brew w zdziwieniu – to jest Matuška? Piwo jest cienkie, wodniste, pustawe aromatycznie, o smaku słodowo-chlebowym, w którym dopiero na dalszym planie można wyczuć cytrusy, kolendrę czy nieznaczną mydlaność. Całość przechodzi gładko po kubkach smakowych, nie pozostawiając za sobą żadnych trwalszych wspomnień. Kto by w ogóle pomyślał, że Adam Matuška jest w stanie uwarzyć byle jakie piwo? A jednak. Nie jest złe, jest pijalne, nie przypominam sobie jednak dotychczas żadnego gorszego witbiera, wszystkie trzymały poziom. Najbliższy miałkości był Hoegaarden, w stronę którego Matuška Witbier dość jednoznacznie łypie, nie osiągając jednakże jego poziomu pijalności. Wodniste i nudne rozczarowanie (Ocena: 5,5/10). 

W zestawieniu z witbierem matuškowym, odpowiednik ‘sakralny’, a więc jedyny witbier robiony w browarze klasztornym, wypadł bardzo korzystnie. Nie jestem wprawdzie pewien jak bardzo trafne jest nazwanie La Trappe Witte Trappist (alk. 5,5%) witbierem, ze składu wyszczególnionego na etykiecie wynika bowiem że brakuje w nim typowych wyznaczników witbiera, czyli curacao oraz kolendry, niemniej jednak jako piwo jest przekonujące. 

Złotobarwne, nieco ciemnawe (jak na wita) piwo tworzy puszystą, klasyczną pszeniczną pianę. Zapach jest w głównej mierze silnie cytrusowy i rześki, czuć jednak również lekko banany, słód, a nawet goździki. Nuta którą można by określić mianem kolendrowej łączy się bezbłędnie z tymi ostatnimi w przyjemną przyprawowość Witte Trappista. Kompozycja jest więc cytrusowo-przyprawowa, rześka oraz umiarkowanie mocna.

Smak jest odpowiednio rześki, wyraźnie kwaskowy, o wysokim nasyceniu i posmaku bananowo-chlebowym. Tak jak aromat, jest w połowie drogi między witbierem a hefeweizenem, przy czym takie połączenie cech obydwóch gatunków wyszło ciekawie i przyjemnie. Piwo jest bardzo orzeźwiające, a zarazem aromatyczne. Witbier Matuški nie jest niestety ani tym ani tym (Ocena: 7/10).