Wurszt i kiwi od Pinty

Czasami Pinta nie kopie po zadku... cóż, biorąc pod uwagę ilość i różnorodność wypustów, naturalne jest że znajdą się między nimi niewypały. Tak też jest według wielu z dwoma ostatnimi pintowskimi piwami, które dla kontrastu do wielbionego pod niebiosa Imperatora Bałtyckiego, zostały przez piwną brać przyjęte z rezerwą. Nie myli się tylko ten kto nie próbuje, fajnie więc że obydwa piwa przecierają szlaki w Polsce, szczególnie Das IPA, piwo na czystych, aryjskich chmielach. Ucieszyłem się również na Oki Doki, które ma być odpowiednikiem świetnej Pierwszej Pomocy, tyle że z nowozelandzkimi chmielami.

Pinta Das IPA (alk. 5%) to ciekawy eksperyment, który mógł się dobrze udać, jako że nowofalowe niemieckie chmiele dają jak najbardziej radę, dowodem czego chociażby świetna Nøgne Ø Mandarina IPA bądź bardzo dobra German IPA od Camby. Osią krytyki wobec Das IPA był sprawiający według wielu wrażenie przypadkowego dobór chmieli. Coś pokroju 'dajemy tyle różnych ile wlezie i zobaczymy co z tego wyjdzie'. W związku z tym w piwie m.in. wylądował TNT, który sam w sobie jest już mieszanką chmieli, wybór więc faktycznie był zastanawiający. Pozostałe lupuliny to Mandarina Bavaria, Fantasia, Hallertau Cascade oraz Polaris. Aromat to mieszanka landrynkowych nut słodowych z mandarynkowo-cytrynowymi chmielami. Czuć nową falę, czuć też że to nie jest Ameryka. Bo i nie miała być. W smaku dochodzą do tego metaliczne nutki które w piwach z niemieckim chmielem lubią od czasu do czasu występować, wyraźna słodycz oraz dość sucha, niemiecko-pilsowa goryczka, tyle że ciut mocniejsza niż w niemieckich pilsach. Tyle tutaj piszę o pilsach, i to nie bez kozery. Aromatyczność chmieli w Das IPA poczyna zanikać kiedy tylko piwo znajduje się w ustach, przybierając formę rozcieńczonej herbatki cytrynowej, stąd ciężko nazwać je bombą chmielową. Biorąc pod uwagę intensywność goryczki i profil słodowy, Das IPA jest piwem w istocie podobnym do północnoniemieckiego pilsa, od którego jest wszak pełniejsze oraz słodsze. Chmiel jest uwypuklony, goryczka nieco szorstka i podobnie zalega. Niezbyt mi to podchodzi, i to głównie przez słodycz, za którą nie idzie aromatyczna słodowość. Takie toporne to cuś. (4,5/10)

Pinta Oki Doki (alk. 4,3%) też dostała od piwnej braci swoje po uszach. A to że płaskie, a że nijakie, a że nie ma nut nowozelandzkiego chmielu. No cóż, złe nie jest, i zgodnie z deklaracją na etykiecie niczego nie urywa. Tyle że jest cały szereg czeskich pilsów które też niczego nie urywają, a na swój sposób potrafią być porywające. Tutaj mamy połączenie czystego profilu słodowego, lekko ciasteczkowego, z chmielem. Fakt, że nie ma tutaj białych winogron, agrestu, trawy, limonki i całego tego zielonego tałatajstwa które zazwyczaj jest oczekiwane po nowozelandzkich chmielach. Tyle że mam w domu własnoręcznie uwarzone amber ale, w którym pływają sobie związki aromatyczne z chmieli Motueka, Kohatu, Waimea i Green Bullet (Oki Doki ma dodatkowo jeszcze Pacific Gem i Pacific Jade), no i aromat jest mocniejszy niż w Oki Doki, ale profil chmielowy jest podobny, czyli w pierwszym rzędzie kwiatowy, w drugim nieco cytrusowy. No, z pewną dozą fantazji jakieś ślady limonki jeszcze można znaleźć. Nie to jest moim zdaniem problemem Oki Doki. Problemem jest to, że ta kompozycja, to połączenie słodkawej, ciasteczkowej słodowości z tymi kwiatami nie działa jak powinno, a w dodatku kończy się mocną, zbyt zalegającą goryczką. Poszczególne elementy nie współgrają ze sobą, jeśli miałbym Oki Doki określić jednym słowem, byłoby to ‘wymuszone’. Nie jest złe, ale Strażackie albo Jurajskie z Ostropestem, piwa w podobnej kategorii, zjadają je na śniadanie. Pierwsza Pomoc była też dużo lepsza. Szkoda, ale jest to kolejne doświadczenie, tak dla pijącego jak i dla twórców. (6/10)

Tym razem nie udało się mnie zadowolić, ale Pinta pozostaje rodzimym browarem, na którego nowe wypusty czekam z największym zaciekawieniem.