Kurs na Anglię

Miło, że wśród bardziej otwartych na wychodzenie poza utarte schematy polskich browarów, mimo lekkiej fiksacji jankeskiej nie zapomina się o piwowarstwie angielskim. Nie chodzi mi jedynie o Pracownię Piwa, która ma już na starcie profil wydawniczy mocno zainspirowany Albionem, ale również o te browary, które odkryły dla siebie wyspiarskiego bittera. ESB, czyli nieco mocniejsza jego wersja, był zresztą jednym z piw konkursowych na tegorocznej Birofilii. Wygrał Skrill z zielonogórskiego Hausta, przed Magic Donnington ’93 z Widawy oraz ESB z lublińskiego browaru Grodzka 15. Na podium zabrakło miejsca dla Żelaznej Dziewicy, pierwszego piwa nowego browaru kontraktowego Piwoteka Narodowa. Udało mi się zdobyć w butelkach piwa które zajęły miejsca pierwsze i drugie, mogę się więc przekonać na jakim poziomie jest obecnie w Polsce warzone ESB.

Magic Donnington ‘93 (ekstr. 14%, alk. 5,6%) jest piwem dedykowanym „najlepszemu kierowcy wyścigowemu wszechczasów”. Chodzi oczywiście nie o żadnego Schumachera, tylko Brazylijczyka Ayrtona Sennę. To odgadłem, natomiast mylnie założyłem, że w 1993 roku Senna zginął podczas wyścigu w Anglii. Tymczasem jego fatalny wypadek miał miejsce rok później w San Marino, natomiast na trasie Donnington pokazał swoją absolutną klasę, wyprzedzając w ulewnym deszczu wszystkich innych kierowców oprócz jednego o cały tor.

W piwie wylądowało chyba trochę egzotycznych chmieli, ale tak żeby nie przytłaczać. Czuć przeto nieco nut cytrusowych oraz kwiatowych przechodzących w żywiczne, brzoskwinię, może nieco toffi oraz opiekanego słodu. Na tym poziomie piwo nie poraża intensywnością, ale jest za to eleganckie. W smaku dość pełne ciało słodowe wybrzmiewa w finiszu w sposób nieco chlebowy, w części głównej zaś jest wspomagane rześkimi nutami chmielowymi, które są jeszcze mniej wyraźne niż w zapachu, ale bez problemu wyczuwalne. No i jak bitter, to jest bitter – goryczka jest mocna ale nie toporna, pozostawiająca za sobą zielone nuty chmielu w gardle. Bardzo eleganckie piwko. Jestem zdecydowanie na tak. (Ocena: 7/10)

Haust Skrill ESB (ekstr.14%, alk. 5,9%) wygrał na Birofilii w swojej kategorii ponoć jako piwo bardziej stylowe niż Widawa Magic, co zresztą unaocznia jeden z głównych mankamentów konkursów piwnych. Co z tego że smaczne skoro nie do końca stylowe? W sklepie w którym nabyłem ESB z Zielonej Góry sprzedawca wspomniał, że ma płaski smak. Czy przesadzał?

W każdym razie wiem już, że z tą ‘stylowością’ nie przesadzili, piwo ma bowiem na wskroś angielski, tradycyjny aromat. Chmiele (East Kent Goldings oraz Nugget) dały mu trochę nut żywicznych, choć piwo jest ewidentnie mniej chmielowe od konkurenta z Widawy. Zamiast tego rządzą nim bardzo silne estry (jabłka, kwiaty) unoszące się na słodowej, nieco karmelowej podbudowie. Toffi wraz z ogrzaniem staje się też łatwo wyczuwalne. Piwo ma dość pełne ciało, lekką słodycz i zdecydowanie lżejszą goryczkę niż Magic z Widawy. Pod każdym względem jest piwem mniej chmielowym, pod każdym jest też bardziej tradycyjnym wyspiarskim wywarem. Czuję się wręcz jakbym pił jakąś matrycę. Bardzo dobre piwo. Ten, no, stylowe. (Ocena: 7/10)

Odrobinę lepszym z obydwóch jest jednak to mniej tradycyjne z Widawy. Piwowar nie trzymał się kurczowo wykładni stylistycznej, przez co udało mu się zrobić piwo ciekawsze, a zarazem bardziej rześkie i lżejsze. Skrill za to mógłby być sprzedawany bez problemu w butelce z etykietą np. browaru Shepherd Neame, co też ma swój bezsprzeczny urok. Konfrontacja udana po obydwóch stronach.