German IPA

Niemcy nie gęsi i też swoje IPA mają. Co prawda większość szwabskich reprezentantów tego stylu jest mocno amerykańska, jak piwa z Häffner Bräu czy Crew AleWerkstatt, parę browarów kombinuje jednak tak, żeby swoim IPA nadać germańskiego sznytu. Wśród nich jest Waldhaus, który robi między innymi rewelacyjnego pilsa i który nachmielił swoje piwo w tym stylu wyłącznie niemieckimi chmielami, oraz browar kontraktowy Ale Project Erding, który podszedł bardzo heterodoksyjnie do tematu szczepu drożdży użytych do fermentacji, goryczki w gotowym piwie oraz kontroli jakości.

Waldhaus India Pale Ale (alk. 7%) to piwo w którym wylądowały niemieckie gatunki chmielu Tettnanger, Spalter, Hallertauer oraz Polaris. Nie ukrywam że miałem wobec niego wysokie oczekiwania, a to za sprawą fantastycznego pilsa z tego browaru, który w temacie pilsów niemieckich (czyli bardzo wytrawnych) jest osiągnięciem szczytowym.

IPA co prawda mnie nie ścięło z nóg, ale wyszło bardzo dobrze. Ostateczny rezultat nietypowego nachmielenia jest miękki, wyważony, aromatem zaś zbliżony do tradycyjnych wyspiarskich IPA. Obrazowo jest cienką kromką chleba posmarowaną marmoladą pomarańczowo-morelową. Tyle że w formie piwa. Jest piwem gęstym, o pełnym ciele, drobnoperlistym nasyceniu, wyraźnej słodyczy oraz umiarkowanej goryczce, która ponadto jest nośnikiem bardziej typowo niemieckich, trawiastych nutek chmielowych. Mocno owocowo-marmoladowy smak bardzo mi się podoba, choć nie jest to piwo które przypadnie do gustu maniakom bardzo silnego nachmielenia. Jeśli ktoś szuka spokojnego, bardziej wyrafinowanego trunku, będzie zadowolony. (Ocena: 7/10)

Ale Project Erding to inicjatywa piwowara Martina Garaya, człowieka który ma irytujący habitus odmieniania w każdym zdaniu słowa „craft” przez wszystkie przypadki. No i sprawia lekko infantylne wrażenie – tekst na profilu twarzoksiążkowym głoszący: „No więc, ucieszyłbym się z większej ilości lajków.” to przecież bida na resorach. Jak dotychczas Martin wespół z „różnymi praktykantami” (que?) uwarzył dwa różne piwa „w innych browarach”, czyli India Pale Ale oraz Craft Ale (golden ale). Kupić je można bezpośrednio u producenta bądź w trzech różnych sklepach na terenie Niemiec. Jak widać, inicjatywa ani nie imponuje rozmachem ani ilością informacji dostępnej na jej temat. Zobaczmy jak Martinowi wyszedł india pale ale.

Wyszedł po pierwsze niezły mocarz, bo 8% alkoholu to poważna sprawa. Ekstraktu jest 18,5%, więc poziom odfermentowania daje nadzieję na kowadło bliższe imperial IPA niż IPA szeregowemu. A tymczasem klops. Syf i malaria. Dżuma i tyfus. Według etykiety piwo ma trzy razy tyle chmielu co „zwykłe piwo” (czy np. niemiecki Jever to piwo zwykłe?), za sprawą czego ma lekki aromat pomarańczy. No nie wiem. Ja tutaj czuję goździk, przede wszystkim zaś kiszoną kapustę, i to już lekko gnijącą, w natężeniu które może powodować nudności. Powiedzmy to wprost – to piwo cuchnie. Aha, no jakiś tam słabo uchwytny cytrus się w tle przewija, ale nie sprawia to już żadnej różnicy.

W smaku jest gęste i pełne, kwaskowe z bardzo lekką goryczką. Cierpkie. Gnijąca kapusta kiszona zmieszana z nutami szpitalnymi – to jest dopiero pomysł na IPA! Co za syf, co za wstyd. Jedno z najgorszych piw jakie piłem. Idę sobie chyba przepłukać gardło jakimś eurolagerem... (Ocena: 1/10)