Piwo Parowe z Widawy

Fajnie się dzieje kiedy browary restauracyjne wychodzą poza żelazny kanon jasne-ciemne-pszenica-koźlak i potrafią zaskoczyć mniej tuzinkowym stylem. Jak dosypią do piwa amerykańskie chmiele to jest nieźle, ale jeszcze ciekawiej jest kiedy biorą się za coś absolutnie niszowego. Taka sytuacja ma miejsce w przypadku Widawy, w której od jakiegoś czasu warzy się piwo parowe, czyli niemieckiego dampfbiera. Zainteresowanych historią tego niemalże martwego stylu odsyłam do mojego omówienia najbardziej znanego reprezentanta gatunku, warzonego w browarze Zwiesel, a tymczasem otwieram butelkę pierwszego chyba warzonego komercyjnie w Polsce dampfbiera.

Podczas gdy Zwiesel Dampfbier był łagodny i miał aromat słodu oraz suszonych owoców, Piwo Parowe z Widawy zrazu atakuje nozdrza drożdżami, czymś na kształt ledwo uchwytnego banana, lekkim masełkiem i potężną dawką czarnej porzeczki/kociego moczu, ze wskazaniem na drugie. Wręcz jakby chcieli emulować pintowy Koniec Świata, cokolwiek nieudolnie zresztą. Zapach wprawdzie nie odrzuca, ale jest zbyt gryzący.

W smaku koci mocz niestety również dominuje, a przy tym piwo ma bardzo wątłą słodową podbudowę. Jest wytrawne, z średnio mocną goryczką o tendencji zwyżkowej. Być może jedna wada (koci mocz) się tutaj nakłada na drugą (diacetyl) i to właśnie skutkuje tym, że po przełknięciu mam odczucie jakbym się napił chlorowanej wody z basenu. Ciężko wychwycić coś co by można pochwalić. Może tak – jak na taką wadliwość piwo jest zaskakująco pijalne. W sensie – pić się da. Ale po co? I czemu za taką cenę? (Ocena: 4/10)