Poczet rycerstwa z Polički

Pilsy z czeskiej Polički cieszą się w Polsce jako taką dystrybucją oraz sporym uznaniem. W moich oczach na uznanie zasługują przede wszystkim etykiety, konceptualnie nawiązujące do czasów, kiedy organiczne społeczeństwa Europy były podzielone na stany, a rycerze na turniejach zdobywali serca dam, dowodząc swojego męstwa podczas bitew.

Na tapetę wziąłem trzy pilsy z Polički, czyli dziesiątkę, jedenastkę oraz dwunastkę. W takiej też kolejności bym je postawił jeśli chodzi o wrażenie jakie na mnie wywarły.

Polička Hradební, czyli piwo ‘zamkowe’, to piwo typu 3xM. Na szczęście nie „miód, mięta, malina”, ale w dalszym ciągu nie najlepiej, bowiem „masło, miód i metal”. Lekkie utlenienie (nuty miodowe) jest w porządku, natomiast osełka i żelastwo już nie. Trochę chmielu i słodu jest, ale z początku to wady dominują. Wraz z ogrzaniem smakowo się układa i przyjemnie się pije, ma natomiast mało chmielowy profil, co się przejawia również w postaci jeno lekkiej goryczki. Jakby było piwem polskim to by sekciarze krzyczeli że „znowu mamy podróbę pilsa, skandal, świat się z nas śmieje, Polacy nie potrafią uwarzyć pilsa!... aa, piwo jest czeskie?...” – no właśnie, czeska desitka, całkiem niezła. Całkiem niezła indeed, choć potrzebuje trochę czasu po otwarciu żeby się ułożyć. (Ocena: 6/10)

Polička Otakar jest nazwane zapewne po Przemyśle Ottokarze II, uważanym za najwybitniejszego władcę Czech. Jego ziemie u szczytów panowania rozciągały się od Karkonoszy na północy po Adriatyk na południu, włączając w to terytorium obecnej Słowenii. Jedenastka z Polički ma względem desitki więcej chmielu, natomiast mniej metalu i masła, a miodowych nutek wcale. Jest lekko pełniejsze, z mocniejszą goryczką, ma również więcej chmielu w posmaku. Również tutaj warto parę chwil odczekać aż się trochę ogrzeje i ułoży. (Ocena: 6,5/10)

Jedenastka z Polički jest więc dedykowana najwybitniejszemu czeskiemu władcy, za to dwunastka, czyli Polička Záviš nie komu innemu jak naszemu wspaniałemu rycerzowi Zawiszy Czarnemu. Troszkę dziwna sprawa, jako że Záviš jest wyraźnie lepszym piwem od Otakara, no ale duma pierś rozpiera. Pewnie na terenie browaru działa jakaś polska czwarta kolumna. Zawisza Czarny z Garbowa znany jest głównie z uczestnictwa w bitwie pod Grunwaldem oraz miażdżenia przeciwników podczas wielu turniejów rycerskich. To była nasza wersja francuskiego Rolanda – symbol cnót rycerskich, męstwa i zaangażowania. Brał udział w misjach dyplomatycznych (m.in. na dworze króla węgierskiego Zygmunta Luksemburskiego czy na Soborze w Konstancji), uczestniczył w walkach przeciwko husytom oraz przede wszystkim przeciwko Turkom. Zmarł pod serbską twierdzą Golubac dożywszy 57 lat, po przegranej bitwie z Bisurmanami. Mógł się salwować ucieczką, postanowił jednak wrócić na pole walki i zginąć jak rycerz.

No i nareszcie się doczekałem. Jasny, zbożowy słód, z nieco landrynkowymi cukrami resztkowymi, a do tego żatecki chmiel, nieco ziołowy, mogący się kojarzyć z tytoniem. No i bardzo leciutkie masełko. Tym razem całkowicie bez metalu. Tak powinien pachnieć czeski pils. I smakować. Lekka, wyraźna acz nie nachalna słodycz, kontrowana żatecko-chmielową goryczką, w miarę mocną, a na deser chmielowy posmak. Oba kciuki w górę. (Ocena: 7/10)