Sześciopak polskiego craftu 13

Black IPA, imperial IPA, weizenbock/IPA, belgian ale, porter i foreign stout. Całkiem różnorodne zestawienie, w którym obok nowej fali grają na organach wpływy niemieckiego, belgijskiego I angielskiego piwowarstwa. Zobaczmy zatem co zasługuje na uwagę.

Lost Weekend (alk. 6,5%) jest kolejną czarną ajpą na polskim rynku, a zarazem kolejnym piwem ze słodem żytnim w zasypie. Piwo jest trochę mniej żywiczne w części chmielowej od swojej konkurencji, a zamiast tego nowofalowe chmiele dały mu większą dawkę akcentów owocowych, które mogą się skojarzyć z brzoskwinią. Część słodowa ma z kolei kojący zmysły charakter lodów czekoladowych w wafelku. Pełnia jest średnia, piwo nie posiada natomiast spodziewanej przeze mnie wyrazistej żytniej oleistości. W finiszu czeka całkiem mocarna, lekko kwaskowa od ziarna goryczka. Bardzo smaczne piwo, brawa dla Radugi. (7/10)

Qrdupel (ekstr. 19%, alk. 8%) ma fajną, dowcipną nazwę (piwo jest belgijskim ejlem a nie quadruplem) i tak w zasadzie jest to jego jedyna zaleta. Niektórym może się jeszcze spodobać etykieta przywodząca na myśl wytwory Flying Doga. No i tyle. Począwszy od wyglądu, w którym lwią część uwagi anektują pływające w piwie farfocle, przez aromat, w którym dosadna dawka kolendry nieudolnie próbuje przykryć nuty rozpuszczalnikowe, dając słodom i pomarańczy bardzo ograniczone pole do zaistnienia, przez smak, który jest słodkawy, ubogi i punktowany cierpkim, alkoholowym finiszem. Qrdupel przypomina corneliusowego Tripel Blonda z bardzo nieudanej warki i stanowi dowód na tezę, że niedoświadczony w warzeniu na szerszą skalę piwowar, szczególnie w przypadku inicjatywy kontraktowej, winien stronić od wymagających, belgijskich styli. Chmielarium, nie idźcie tą drogą. (4/10)

Art Double Weizenbock German IPA (alk. 8,3%) to piwo uwarzone w Browarze Stu Mostów we współpracy z niemiecką Cambą. Wypiłem szklankę w... Bawarii, nie zrobiwszy jednak zdjęcia. Jest to bardzo smaczny, dwupoziomowy trunek. Z jednej strony, mamy tutaj wyraźne banany i goździki. Z drugiej, mamy równie wyraźne nachmielenie, przy czym zwracaja uwagę pikantność Saphira i mandarynka Mandariny. Piwo biegnie dwutorowo, obydwie strony medalu są mniej więcej równie intensywne. Goryczka jest mocniejsza niż w regularnym weizenbocku, ale finisz absolutnie nie jest przechmielony. W takiej postaci piwo jest bardzo smaczne, a ma dodatkowy potencjał, który powinien był się ujawnić, gdyby się zdecydowano na nieco dłuższe leżakowanie, które to pozwoliłoby stronie drożdżowej i stronie chmielowej na większe przegryzienie się. W obecnej formie bowiem obie strony piwa biegną równolegle do siebie, ale właśnie – zbyt rzadko ich droga się przecina. (7/10)

Lukrecja w brown porterze? Takie coś zaserwował nam Kraftwerk w soim piwie nazwanym Heksa (ekstr. 13%, alk. 4,5%). Najbardziej w czarownicy jednak spodobała mi się wyraźna, omal likierowa czekoladowość. Lukrecja jest wyczuwalna głęboko w tle, ale nadaje finiszowi trochę charakterystycznie cierpkiego sznytu. Co się mniej spodobało, to popielniczkowy charakter nut palonych, który w połączeniu z niskim wysyceniem dołuje to lekkie w gruncie rzeczy piwo. (5,5/10)

Na łamy powraca kontraktowiec Perun, i to z potężną imperial IPA o nazwie Złoty Strzał (ekstr. 19%, alk. 8,4%). Nie wiadomo ile dokładnie ma IBU, ale z samego chmielu którego dodano na goryczkę (polska Iunga) wychodzi ponoć 100. Co na pewno wiadomo, przynajmniej zgodnie z moją, najmojszą prawdą, to że piwo ma bardzo przyjemny, mocno cytrusowy, pikantny, ale i nieco ziołowy (zupełnie konkretnie, wychwytuję rumianek) aromat świeżego chmielu. W smaku się to przekłada na ostrą (właśnie ostrą, a nie pikantną), nieco cierpką goryczkę. Ostatnio zjadłem taki jeden pellet i potrzebowałem całego hefeweizena, żeby sobie gardlo przepłukać. Odczucie było podobne. Z drugiej strony podbudowa słodowa jest odpowiednia, choć jak na styl raczej w dolnych rejonach. Niemniej jednak, piwo jest słodkie, mocno gorzkie i zdecydowanie chmielowe. Przeszkadza ten ostry, wżerający się w przełyk, łodygowy charakter goryczki, nad którym warto by popracować. Rozumiem jednak, że Złoty Strzał jest takim celowym przegięciem pały. Poza tym uważam piwo za udane, szczególnie że alkohol udalo się dobrze ukryć. (6,5/10)

Miss Big Foot (ekstr. 17,5%, alk. 7%) jest owocem kooperacji Birbanta z poznańską knajpą Piwna Stopa, a konkretnie piwo zostało uwarzone według receptury Sebastiana Leszczaka ze Stopy. Przykuwająca uwagę etykieta przedstawia godną przytulenia dziewoję z nieco przerośniętymi stopami. Hmm, dziwny fetysz... W każdym razie Miss Big Foot to foreign stout z różnymi ciekawymi dodatkami. Trzon tworzy jednak mariaż czekolady i nut palonych, ale wraz z ogrzaniem ujawnia się specyficzny konglomerat cukru muscovado (dużo) suszonych śliwek (sporo), nut wędzonych (mniej) oraz skórki pomarańczy (bardzo mało). Niecodzienne zestawienie, które gra jak trzeba. Wręcz mi się miejscami kojarzy z kadzidłem. Piwo jest wyraźnie kwaskowe (ale nie zepsute), jeży język i kończy się mocno gorzko, żywicznie, ziemiście oraz mineralnie, przy czym goryczka ma charakter grejpfrutowy. Pełnia jest odpowiednia, choć jej subiektywny odbiór jest pomniejszany przez wspomnianą kwaskowość. Aha, no i wanilii nie wyczułem wcale, jedyna laska to ta na etykiecie. Jeśli ktoś szuka klasycznego foreign stouta to będzie zawiedziony. Piwo za to nie powinno rozczarować poszukiwaczy nowych smaków. Mój werdykt: smaczne, choć wolę jak mi FESy suną miękko po podniebieniu, a nie haratają co się da po drodze. (6,5/10)

Tym razem naprawdę nie jest źle, a większe zastrzeżenia mam tylko do dwóch piw. Birbant zrobił piwo bardzo oryginalne, Perun jak na ten styl mógł lepiej, ale wyszło smaczne. Zwycięzcami są Browar Stu Mostów oraz Raduga, dwa podmioty które potrafią cały czas trzymać poziom. Szczególnie Raduga wyrasta w moich oczach na polskiego pewniaka. Same bardzo dobre piwa, przy zupełnym braku marketingowego zadęcia. Oby tak dalej.