W krainie Flying Doga – część pierwsza

Flying Dog to amerykański odpowiednik szkockiego BrewDoga. Poza imponującą rozpiętością gatunkową warzonych przezeń piw, najbardziej rzuca się w oczy image browaru oraz estetyka opakowań. Neo-hippisowski hedonizm jego twórców idzie w parze z surrealistycznym, brzydkim i wulgarnym wzornictwem etykiet autorstwa Ralpha Steadmanna, które charakteryzują się kontrastem ciepłej palety barw i szkaradnością odwzorowanych na nich psów, czy raczej potworów. Jakiś czas temu zakupiłem sześć piw z Flying Doga, po krótkim namyśle podzieliłem je na dwie grupy i sprawdziłem, czy Flying Dog to nie jest aby browar który swoim wizerunkiem próbuje przyćmić nie do końca równą jakość swoich wyrobów. I niestety, po trochu tak chyba jest. Pierwszy odcinek obejmuje hefeweizena Flying Dog In-Heat Wheat, california common Flying Dog Old Scratch oraz amerykańskiego saisona Flying Dog Wildeman Farmhouse IPA. Na blogu Piwny Garaż odbyła się niedawno sesja flekowania BrewDoga i wychwalania Flying Doga. Ja mam bardziej wyważoną opinię na temat obydwóch browarów, natomiast summa summarum twórcy Flying Doga żadnym ze swoich piw które skosztowałem nie dorównali najlepszym produktom Szkotów z BrewDoga.

Tak więc Amerykanie wzięli się za niemiecką ikonę piwowarską, mętne piwo pszeniczne? Flying Dog In-Heat Wheat (4,7% alk.) bardzo się stara dorównać bawarskim pierwowzorom, ale mu się to nie do końca udaje. Na etykiecie suka w rui wraz ze stadem napalonych psów, a w szkle bardzo mętne, ciemnozłote piwo z rozczarowująco niestabilną pianą jak na swój gatunek. Zapach jest kwaskowo-drożdżowy, cytrusowy, nieco waniliowy, goździkowy, słodowy, może nawet ciut piwniczny. Substancjalnej owocowości brak, a przy tym woń jest mało intensywna. 

Smak jest całkiem przyjemny, choć wybitnie mało wyrazisty. Słodowo-drożdżowy, aksamitnie sunący po podniebieniu, z ciekawą, śladowo gorzką (12 IBU), przyprawową końcówką. Nie jest to pszeniczniak porównywalny do najlepszych niemieckich, a biorąc pod uwagę wizerunek browaru, jest to pies wyjątkowo bezzębny. W porządku, nic ponadto (Ocena: 6/10). 

Flying Dog Old Scratch (alk. 5,5%) jest piwem w mało popularnym stylu california steam beer, którego najbardziej znanym przedstawicielem jest Anchor Steam Beer. Mimo to obydwóch piw nie da się ze sobą zestawić na płaszczyźnie jakości, bowiem piwo parowe z Flying Doga jest zwyczajnie niedobre. Bursztynowe, o mało obfitej pianie, zapachowo zawiera w sobie opiekany słód, dojrzałe jabłka oraz nieco kwiatowości przypominającej brytyjskie brown ale’s, może jeszcze śladowo truskawkę. Obecny jest delikatny chmiel, ale wyzbyty cech które można by określić wybitnie amerykańskimi. Bursztynowy lager łączący w sobie niektóre cechy aromatyczne amber ale, brown ale oraz bittera. I nie jest w tym przekonujący, szczególnie że i nieco mokrej ścierki można wyczuć. 

Smak jest przede wszystkim wodnisty i nijaki. Niestety. Ciało jest na tyle wątłe, że te 19,5 IBU goryczki jest obecne w postaci niezbyt przyjemnej, szorstkiej i cierpkiej goryczki, która to wespół z mocno wytrawną główną częścią, wyzbytą wyraźniejszej aromatyczności, tworzy smak bardzo rozczarowującego w odbiorze piwa. Wręcz powiedziałbym, że finisz jest nieco alkoholowy swoją cierpkością, i to w piwie o stosunkowo niskim woltażu. Niedobre to (Ocena: 3,5/10). 

Honoru reprezentacji piw z Latającego Psa bronił Flying Dog Wildeman Farmhouse IPA, którego miałem okazję pić podczas tegorocznej Birofilii w Żywcu. Niejednoznacznie nazwany, jest w istocie nowofalową wersją belgijskiego saisona, czyli wysokoalkoholową (7,5%) oraz mocno chmieloną amerykańskimi szczepami. Piwo z żytem w składzie ma pomarańczową barwę i jest zwieńczone pianą o średnim poziomie obfitości oraz trwałości. W nozdrza uderza przede wszystkim belgijska przyprawowość oraz morela. Przebija się wprawdzie amerykański cytrus pochodzenia chmielowego, ale te mocno przyprawowe piwo jest zdecydowanie bardziej ‘farmhouse’ tudzież ‘Wildeman’ niż ‘IPA’. 

Piwo jest ostre i chropowate. Składają się na to wysoka zawartość grzejącego gardło alkoholu, mocna goryczka rodem z IPA, owocujące szorstkością na języku żyto oraz silna przyprawowość, nadająca ton aromatowi i relegująca chmiel w tym wymiarze na tylne miejsce. Zazwyczaj nie lubię tak chropowatych piw, tutaj jednak owa celowa niesforność zadziwiająco dobrze funkcjonuje – jest bowiem w swoim nieokrzesaniu zaskakująco harmonijna. Nowofalowość jest wyczuwalna – chmiel amerykański jest jak najbardziej obecny swoim cytrusowym aromatem w trakcie picia, ale jest to zdecydowanie bardziej belgijski saison od tych z Nogne O/Bridge Road czy też Matuški. Bardzo dobre! (Ocena: 7/10)