Ekonomika Harnasia, czyli apoteoza piwnego Janusza

Craft wymaga wyrzeczeń. Nie chodzi o to, że partnerka przewraca oczami, jak w trakcie wspólnego oglądania filmu ordynujesz pauzę, bo nie możesz się skupić nad przelanym właśnie do szkła piwem, a chcesz poprawnie scharakteryzować brettowe nuty. Nie chodzi też o to, że znajomi uważają cię za ześwirowanego bufona, bo wąchasz i wąchasz to piwo, zamiast je po polsku i chłopsku po prostu wypić. Chodzi o wyrzeczenia finansowe. Nie łudźmy się, craft piwo to drogie hobby. Nie trzeba się wcale skupiać na importowanych barrel ejdżdach po cztery dyszki, utrzymanie zwykłej konsumpcji piwa (powiedzmy kilkanaście piw na tydzień) opierając się tylko na polskim crafcie, ze średnią ceną około 7,5zł za butelkę, uderza w kieszeń nie mniej niż szpetny nałóg palenia. Stąd sporo osób co prawda lubi piwo craftowe, ale rzadko je pija, bo nie ma pieniędzy na nie. I w tym momencie w dysputę włączają się piwne geeki, twierdząc że to nie jest tak. Że mianowicie każdego stać na crafty, no może poza panem Gienkiem, który co drugi dzień wyciąga z hasioka pod blokiem wyrzucone skórki z pomarańczy i je sobie potem przypieka pod mostem, ale tak to stać na nie każdego. Z tą różnicą, że człowiek zamiast 3-4 Harnasiów kupi sobie jednego crafta. Co powinien zrobić, bo przecież craft góruje nad Harnasiem o parę lig. Ja jednak w tym sporze jestem po stronie tych, którzy w sytuacji mocno ograniczonych zasobów finansowych przedkładają ilość ponad jakość.

Po pierwsze należy skonstatować, że z tą jakością to nie jest tak. Jak ktoś ma tak wybredne podniebienie jak ja, no to szału nie ma, jedną trzecią losowo zakupionego craftu uznałby za wartą tych pieniędzy, a to jest marny wynik, w sytuacji w której dla takiego kogoś te 7,5zł to nie jest zbytek. A ten tytułowy Harnaś jak smakuje, tak smakuje, czyli ohydnie, ale przynajmniej nie ma z nim związanych żadnych przykrych niespodzianek. Jest uczciwie ohydny i nie udaje czegoś, czym nie jest.

Druga sprawa, to że preferencje zakupowe tak zwanych piwnych Januszy są inne nie tyle jeśli chodzi o piwa, co inne w pełnym zakresie. Oni wolą wydać te pieniądze na coś innego niż piwo. Wyjście do kina, kwiaty dla dziewczyny, grę w paintballa, cokolwiek. Beer geecy przyzwyczaili się do tego, że piwo zajmuje centralną rolę w ich życiu i podświadomie uprawiają projekcję tej przypadłości (na którą sam też choruję) na innych ludzi. To błąd metodologiczny, który prowadzi na manowce.

Wreszcie, po trzecie i najważniejsze, gros ludzi którzy preferują zakup przysłowiowych Harnasiów nad picie craftów, nie kieruje się smakiem jako decydującym czynnikiem wpływającym na wybór piwa. Serio, sporo ludzi tak ma. Wystarczy, że piwo jest tanie, a jego smak za bardzo nie przeszkadza (no bo każdy ma jakąś tam minimalną estetyczną godność zaklętą w kubkach smakowych). Beer geek się dziwi, że ktoś pije piwo nie dla smaku. No to dlaczego pije? Proste – żeby mu umilało czas podczas spotkań ze znajomymi, żeby się przy nim rozluźnić, a koniec końców też po to, żeby się nim upić. I to jest coś, czego beer geek nie potrafi zrozumieć, przynajmniej deklaratywnie. Między słowami gardzi takim Januszem, który pije piwo dlatego, że się fajnie po nim czuje a nie zwraca uwagi na smak. Powinien przecież zamiast tych trzech Harnasiów kupić jeden craft i sączyć go przez dwie godziny. A picie dla upicia się to już w ogóle hańba i zaprzeczenie kultury picia piwa. No nie, patrząc na historię, to jest jej nieodłącznym elementem, ale to szczegół.

Ale właśnie z punktu widzenia tego przysłowiowego Janusza, rezygnacja z craftu na rzecz taniego sikacza po którym szumi głowie jest jak najbardziej racjonalna. Mieć do dyspozycji jedno piwo na długi czas  i je powolutku sączyć, zamiast walnąć trzy Harnasie na lekko i się przy tym dobrze bawić? Niedorzeczne.

Niedorzeczne nie tylko dla Janusza, niedorzeczne również dla niżej podpisanego.

Przypomniałem sobie oto czasy studenckie, kiedy miałem do dyspozycji bardzo ograniczoną ilość pieniędzy. Wtedy nie było craftów, no ale zawsze można było pójść do ajrisz pabu i kazać sobie nalać Guinnessa za 11zł. I robiło się to może raz na trzy miesiące. Gdyby wtedy był dostępny craft, to nie piłbym go, z tej prostej przyczyny właśnie, że wolę w sytuacjach towarzyskich wypić więcej, bo zabawa jest wtedy lepsza. Gdyby mi ktoś wtedy zaproponował, że mam przestać w końcu pić to Tyskie za dwadziewiętnaście czy Taba (R.I.P.) po jeden dziewińsiontdziewięć za litr w PET-cie, to bym go wyśmiał. Teraz mnie stać na większą ilość craftów, wówczas nie było mnie stać na większe ilości importowanej pszenicy czy bittera. Więc piłem to, co mnie tak mocno nie biło po kieszeni. I dzisiaj, gdybym był w takiej sytuacji finansowej co ongiś, pewnie preferowałbym zakup kartonu Argusa Maestic niż skakanie po craftowym polu minowym.

I robiłbym to z tego samego powodu, z którego przeciętny konsument ohydnego Harnasia konsumuje tego ohydnego Harnasia. Dlatego mianowicie, że społeczna, towarzyska funkcja piwa stoi u mnie w hierarchii wyżej niż jego smak. Uwielbiam smak dobrego piwa, dobre piwo jest wręcz obecnie moim głównym hobby, niemniej jednak w sytuacji przymusowego wyboru między ilością a jakością, wybrałbym tę pierwszą.

Na szczęście nie jestem w takiej sytuacji, z czego jestem bardzo zadowolony. Mogę pić towarzysko, a zarazem smacznie. Niemniej jednak myślę, że wiele geeków piwnych powinno sobie uświadomić, że kręcenie nosem nad kieliszkiem leżakowanego w drewnie z balsy septupla za pięć dych to jest kwestia rozwoju kultury piwnej ostatnich lat. Że od zarania dziejów po dzień dzisiejszy piwo miało głównie umilać ludziom czas i pomagać im w socjalizacji, a nie być celem samym w sobie. I że takie podejście też, a może wręcz przede wszystkim, jest elementem kultury piwnej. Może wręcz jej istotą.