Belgijska hodowla strusi

Dwóch właścicieli fermy strusi w Belgii wpadło kilkanaście lat temu na pomysł warzenia wyrazistych piw. Tak powstał browar kontraktowy De Struise, który niedawno temu stał się browarem fizycznym. Obdarzony szczególną estymą w Stanach, jest jednym z tych belgijskich browarów, których picie nie jest powodem dla wstydu wśród postrzelonych craftowych neofitów. Stylistycznie portfolio oferuje coś dobrego dla każdego, w użyciu jest sporo beczek do starzenia wybranych piw, a mieszanie belgijskich tradycji z bardziej współczesnymi, ‘nowofalowymi’ pomysłami sprawia, że gwiazda Strusia świeci coraz jaśniej. Ponieważ ja staram się podchodzić do piwa bez uprzedzeń, sprawdzę jak się doniesienia mają do rzeczywistości, na podstawie czterech z ich najwyżej ocenianych piw.

Pannepot (alk. 10%), rocznik 2013, ma coś wspólnego z dubeltowym koźlakiem holenderskim. Przede wszystkim mocarną słodowość, karmel oraz całą wywrotkę suszonych owoców. Prócz tej słodkiej strony przwijają się w nim także świeże orzechy, banany, nuty winne, słodka czekolada, lukrecja jak i marcepan. Piwo jest gęste (wręcz mięsiste) i słodkie, a jako przeciwwaga w okraszonym nutką kawy, lekko słonawym finiszu robi się bardzo ciepło od alkoholu, ale i pikantnie, pewnie od dodanych, niewymienionych z nazwy przypraw. Bogata i szlachetna kompozycja. Pyszne piwo. Szkoda że tak szybko znika ze szkła. (8,5/10)

Cuvee Delphine (alk. 11%), rocznik 2012, beczkowana w drewnie wersja Black Alberta, to piwo gęste jak olej. Wysoka zawartość alkoholu przebija się w finiszu przez tę maź i grzeje gardło, a jego słodycz jest równoważona palonością która w tym piwie jednak nie jest specjalnie kwaskowa ani na dobrą sprawę specjalnie mocna. Piwo pachnie de facto jak likier czekoladowy z nieznacznymi drewnianymi, ciemnowinogronowymi, wręcz winnymi (porto?) akcentami w tle. No i gdyby nie nagazowanie, to i smakowałoby jak rzeczony likier. Likier leżakowany w drewnie ma się rozumieć, bo ono jest i w smaku wyczuwalne, a dodatkowo okraszony kawą w finiszu. Dopiero w posmaku można wyczuć nutkę burbonu, która się łączy z brązowym cukrem. Bardzo głębokie, bogate piwo. (8,5/10)

Aardmonnik (alk. 8%) jest sprzedawany jako oud bruin, więc spodziewałem się mocnego uderzenia winno-owocowego. Tymczasem piwo pachnie nad wyraz słodowo, jak pumpernikiel zmieszany z ziemią i posypany wanilią oraz brązowym cukrem. Alkohol też jest wyczuwalny, mimo że jest to rocznik 2008, więc piwo miało sporo czasu żeby się ułożyć. W kontrze do mocarno-słodowego aromatu jest smak, który za sprawą kwasku (delikatnie octowego) jest cierpko-wytrawny i nie charakteryzuje się bynajmniej mięsistym ciałem. Gazu de facto nie ma prawie w ogóle, a w posmaku spotykają się ziarna kawy oraz nuty bimbrowe jakie często można spotkać w winach domowej roboty. No i właśnie – piwo jest mocno winne w charakterze, mimo że jak na ‘flandersa’ jednak mało owocowe. To jest bardzo dziwne piwo, które skojarzyło mi się z trunkiem skrybów sprzed paru wieków. No bo jest kwaśne, jest wygazowane i jest niespotykane. Nie jest natomiast dymione. Mówiąc wprost – nie podeszło mi wcale. Co wobec z tego, że dojrzewało 18 miesięcy w drewnianych beczkach? (4/10)

Ypres Reserva 2011 (alk. 8%) wie jak zrobić dobre pierwsze wrażenie. Czerwone wino, wiśnie, drewno, kapka wanilii i muśnięcie ciemnych słodów, a nawet nutki ziołowe (krople żołądkowe!). Smak rozwija tematykę słodową, pozwalając suchej czekoladzie na występ na pierwszym planie, odstawiającej taniec wespół z kwaśnymi owocami. W pikantnym finiszu gardło jest atakowane przez kwasek – pod tym względem Ypres to piwo całkiem mocarne. Cztery lata leżakowania w beczkach po burgundzie najwidoczniej wzmocniły kwas i dały piwu niezaprzeczalnie winnego charakteru, natomiast – co ciekawe – bynajmniej nie wytłumiły jego słodowej strony. Dla mnie jedynie ciut zbyt kwaśne, ale fanatycy kwasów będą lizać palce. (7/10)

No i faktycznie browar nietuzinkowy. Nawet piwo które mi nie podeszło, czyli Aardmonnik, jest jakościowe. Trzeba będzie polować na inne wywary tego producenta.