Inflacja piwnych premier

Znacie to uczucie? To mrowienie w ciele kiedy polski browar nowofalowy zapowiada nowe piwo? Taka wiecie, IPA-sripa czy stout-srałt? Kiedy nieubłaganym krokiem zbliża się jego premiera w pobliskim multitapie? Kiedy po biegu na przełaj przez pobliskie kartoflisko, plując kluskami z wyczerpania w końcu stojąc w tłoku dopychacie się do lady, wyjmujecie z portfela marne paręnaście złociszy, żeby po paru niuchach i łykach stwierdzić, że całkiem niezłe to piwo? No to jak, znacie to uczucie, czujecie to?

Bo ja już nie.

Serio, jeszcze całkiem niedawno każda polska piwna premiera wywoływała u mnie mniejsze bądź większe uczucie podniecenia, a przede wszystkim przemożną chęć skosztowania danego specyfiku. Kiedy mi się to nie udawało, czułem absmak i rozczarowanie bezsilnością wobec otaczającej mnie rzeczywistości. Coś się jednak w końcu zmieniło.

Coś się mianowicie stało, że w przedostatni weekend, w dniu premier dwóch nowych piw z Pracowni Piwa, w tym milda który we mnie jako gatunek przywołuje niesamowite wspomnienia z podróży na Maltę, ja byłem w Katowicach, a mimo wszystko nie skosztowałem Bobbyego ani Dżoka. Zamiast iść do Białej Małpy, wolałem zacząć wieczór w C-4, rozwinąć go paroma niemieckimi krafcikami w Browariacie i zakończyć go Murphysem w Kredensie. No, dwoma Murphysami.

Czemu? Z powodu braku miejsc siedzących w Małpie. Naszła mnie bowiem oto myśl, że bez jaj - jestem klientem płacącym ciężkie pieniądze, a nie petentem w urzędzie który ma płacić i stać, a jak nie to wynocha. I perspektywa skosztowania dwóch nowych piw nic w moim nastawieniu nie zmieniła.

Cóż więc się tak naprawdę stało? Ano nic. Po prostu dojrzałem.

Nowe premiery nie wywołują już u mnie niemal żadnych palpitacji. Owszem, jestem ich ciekaw, ale nie będę specjalnie nadrabiał parunastu kilometrów dla jednej butelki ani stał jak kołek i jeszcze dziękował Niebiosom że spłynął na mnie duch kraftu za czynaście zyli.

Wspomniana Pracownia Piwa jest oczywiście tylko przykładem, tak samo bym się zachował gdyby była to premiera któregokolwiek z innych polskich rzemieślników. Być może wpływ na to ma fakt, że dotychczas, poza IPA z Redena, wszystkie piwne premiery obecnego roku których spróbowałem okazały się dla mnie mniejszymi bądź większymi rozczarowaniami. Ale myślę że nie należy wszystkiego sprowadzać do tej tylko kwestii. Po prostu, to co jeszcze niedawno było czymś nowym i ekscytującym, ot choćby premiera jakiegoś wspomnianego stałta-srałta, obecnie stała się bardziej powszechna. I ja (a sądzę że jest nas dużo więcej) stwierdziłem w końcu że są na świecie ważniejsze rzeczy od nowego piwa. Naprawdę. Większa podaż przeciwdziała w tym sensie płytkiemu materializmowi. Jak bowiem można się śmiać z ludzi, koczujących pod jakimś salonem żeby jako pierwsi dorwać w swoje łapska nowy model produkowanego przez chińskie dzieci w obozie pracy sr-IPhone'a, a jednocześnie dać się pokroić za szklankę nowego india pale ale w dniu premiery. Przecież to się niczym nie różni.

Zanim mi jednak ktoś zarzuci, że typowe polskie narzekanctwo itd., wyjaśniam że nie jest to tekst o bezcelowości piwnych premier. Wręcz przeciwnie, rozwój rynku jest najbardziej pożądany, ja się z tego cieszę i chętnie nowości próbuję. Chodzi tylko o to, żeby się nie dać zwariować. Piwo to jednak tylko piwo, to raz, a dwa, klient ma się domagać ekwiwalentu za swoje pieniądze, bez zbędnego, działąjącego psująco na producenta podlizywania się. I ja naprawdę na swój sposób podziwiam samozaparcie ludzi którzy w dniu premiery tłoczą się jak sardynki w warszawskich Kuflach i Kapslach i są cali szczęśliwi jak już przez bar powędruje paręnaście zeta w jedną, a szklanka z nowym piwem w drugą stronę. I jak im się uda w tym tłoku nie rozlać połowy zawartości po podłodze oraz innych obecnych (bo chyba ciężko wszystkich nazwać współbiesiadnikami). Tyle że to nie dla mnie. Wolę w bardziej dogodnych okolicznościach wypić to co już znam, względnie i nie znam - ale knajpa to nie urząd, a piwo to nie pozwolenie na budowę domu.

Jeszcze niedawno smuciło mnie nieco że niektóre piwa są dla mnie niczym białe kruki. Choćby te ze wspomnianej Pracowni albo Artezana. Pojawiają się wprawdzie co jakiś czas w okolicy, ale są zazwyczaj spijane niemal na pniu i kiedy w końcu trafię do takiego miejsca, to se mogę zasadzić co najwyżej Raciborskie Death Metal albo jakiegoś maślaka z Witnicy. No ale tak na dobrą sprawę - co z tego? Czy już sama myśl że człowiek wypatruje gorączkowo wieści o nowym piwie w okolicy i kiedy tylko dostanie cynk, pędzi z jęzorem wywalonym na wierzch żeby się jeszcze na to piwo załapać - czyż sama taka myśl nie jest po prostu przerażająco głupia? Mam ja rozum i godność człowieka, nie dla mnie i nie ze mną takie cyrki.