Perypetie Wielkiej Niedźwiedzicy

Jak wiadomo, zimą misie śpią. Nie śpią tylko te misie o których gorączkowo rozprawiają kierowcy przez swoje CB radia. Oj nie, one nie śpią nigdy. Nie śpi również bieszczadzka Wielka Niedźwiedzica. O browarze Ursa Maior ostatnimi czasy było głośno bardziej ze względu na nieco zbyt naturszczykowe podejście do kontaktów z klientem ze strony administratora profilu fejsbukowego oraz głównej piwowarki niż na dobrą jakość piwa. Rzecz w tym że wielu osobom Ursy trafiły się ostatnimi czasy mocno wadliwe, a głosy krytyki zostały ‘zmasakrowane’ retortami pokroju ‘nie smakuje ci to nie kupuj, a tak w ogóle to się nie znasz, weź chopie puć se na kurs sensoryczny a tak w ogóle to nasze piwa cuchną bo mamy super leczniczą wodę’. Jak tylko kontrargumentacja zeszła na poziom wody, przed oczami stanęła mi butelka wody leczniczej Zuber, której gnojowaty aromat jest w stanie rozłożyć na łopatki największego twardziela. Tyle że ja w sumie problemów z piwami Ursy dotychczas nie miałem, a poza Bombiną Blues wszystkie mi smakowały. Zmieniło się to za sprawą serii piw chmielonych jednym rodzajem lupuliny.

Ursa Blonde Cascade Single Hop (ekstr. 10%, alk. 3,8%) to piwo które miałem okazję poniuchać jeszcze zanim je otwarłem. Przebywając akurat w sklepie specjalistycznym i oglądając tęsknym wzrokiem piwa z browaru Rogue na które mnie jeszcze długo nie będzie stać, usłyszałem wrzask i pęknięcie szkła, po czym po pomieszczeniu rozniosła się woń słodkiej kukurydzy. A to się rozbiła butelka świeżo zakupionego przez jakiegoś nieszczęśnika Blonde Cascade. I tak zakupiłem również butelkę, głównie po to żeby móc zgrywać męczennika. I faktycznie, w aromacie odrobina słodu, liczi od chmielu oraz słodka kukurydza w ilości która nawet dla mnie jest mocno przesadzona. Wraz z ogrzaniem kukurydza dominuje absolutnie i piwo, nazywając rzeczy po imieniu, śmierdzi. Podobnie źle jest w smaku, w którym króluje pustka. Ja wiem że to jest desitka, ma być piwem lekkim, no ale bez jaj. Skoro podczas picia czuję jedynie lekką kukurydzę i gdzieś daleko w tle mglistą chmielowość, a całość się kończy niemrawą goryczką, to coś jest mocno nie tak. To piwo w takiej formie jest odpowiednikiem szczochowatego eurolagera, tyle że w cenie kraft. Przykre. (3/10)

Ursa Blond Palisade Single Hop ma oczywiście te same parametry co Blond Cascade, natomiast dimetylosiarczku w nim na szczęście nie uświadczyłem. Szczerze mówiąc to w ogóle mało w nim wyczułem. W aromacie delikatna słodowość typu ciasteczkowo landrynkowego oraz nuty mango i kwiatów. Wszystko jednak bardzo delikatne, za bardzo. W smaku słodowość staje się bardziej landrynkowa, natomiast chmiel dość wyraźnie zmienia swój profil. Kojarzy mi się z wodą po kwiatkach, dodatkowo przefiltrowaną przez warstwę ziemi, trochę również z old spice’em czy innymi tanimi perfumami. Jest to agresywna kwiatowość, która do mnie kompletnie nie trafia. Na domiar złego piwo jest równie wodniste co Blond Cascade, a goryczka jest typu pikantnego i zostawia język najeżony lekką cierpkością kojarzącą się z sensacją jaką pozostawia po sobie słodzik. Nie są to wady produkcyjne, a raczej specyfika chmielu. Tyle że do mnie to nie trafia. Fajnie że tym razem bez kukurydzy, ale not my cup of tea. (4,5/10)

I chciałem już rzucić tym błockiem za sprawą interneciów w stronę Uherec Mineralnych, kiedy mi się napatoczył Ursa Renegat (alk. 6%), czyli black IPA. Wdzięczny styl, ciemno-leśny. Tyle że nie jest to black IPA chłoszcząca twarz bezlitośnie witką sosnową, a piwo stonowane, choć przez to pijalne. Przyjemne nuty żywiczne kojarzące się z lasem iglastym balansowane są karmelowo-palonymi, choć i jasnymi słodami. Z gardłem obchodzi się piwo za sprawą raczej lekkiej goryczki równie oszczędnie, co oznacza, że hop-headzi będą zawiedzeni. Ja lubię również delikatne, pijalne piwa, więc jestem kontent. (7/10)

Nowo odkryty niedźwiedzicowy optymizm prysnął jednak z mojej jaźni po spotkaniu z najnowszym piwem Ursy, czyli Eskulapem (alk. 4,5%). Otóż sweet stout sweet stoutem, piwo jest dość pełne, a zarazem wyraźnie słodkie. Czemu jednak nasycenie jest praktycznie nieobecne? I czemu piana syczy jak żmija i znika dosłownie jak piana na coli? Serio tak żałosnej piany w piwie nie wiem czy kiedykolwiek uświadczyłem. Piwo ma wyraźną nutę słodkiej czekolady, szczyptę ziarna, bardziej prażonego niż palonego, oraz nieprzyjemną, gryzącą nutę. Coś jakby mydło, ale o potencjale gryzienia chloru, z czasem przyszła mi na myśl również guma. A jak guma to pewnikiem jakiś związek siarkowy. Może warzono na wspomnianym Zuberze? Nie wiem, nie jest to aż tak istotne, istotne jest że z Ursy w świat pojechało słabe piwo. Niedogazowane, z gryzącym aromatem oraz smakiem. Z jednej strony ugrzecznione i płaskie, z drugiej zadziorne w mocno denerwujący sposób. (4/10)

Mam nadzieję że Niedźwiedzica się ogarnie, bo część ubiegłorocznych wypustów (Dobra Karma czy Megaloman) była naprawdę smaczna. Być może Renegat jest zapowiedzią zmian na lepsze, choć Eskulap ponownie zaniża poziom.