Angielskie browary nowofalowe – The Kernel

Bardzo lubię proste a jednocześnie schludne etykiety z kompletem informacji. Dlatego podobają mi się te z holenderskiego De Molenu, jeszcze fajniejsze zdobią wszak butelki londyńskiego browaru The Kernel. Tak samo prosta i lakoniczna jest też strona internetowa browaru, z której poza paroma adresami można się właściwie tylko dowiedzieć, że browar został założony, żeby było więcej dobrego piwa na rynku. Pierwsze wrażenie – no mogliby tę stronę bardziej profesjonalnie zrobić. Drugie wrażenie – hej, oni faktycznie skupiają się na warzeniu piwa a nie całej otoczce, lubię to!

Jak na tak ceniony browar, jego wierchuszka ma nadzwyczajnie mało napuszone głowy. Szczególnie główny piwowar Evin O’Riordain, człowiek o tatarskiej urodzie i irlandzkim nazwisku, którego autorskie piwa są podawane w restauracjach odznaczonych gwiazdkami Michelina (m.in. Chez Bruce, Hawksmoor czy Pied a Terre) jest autorem wypowiedzi, które są wzruszeniem ramion ubranym w słowa. Na przykład: „Sam się nauczyłem warzyć dwa i pół roku temu. To nic trudnego. Można znaleźć pełno informacji na Internecie. Część jest przydatna, część nie.” Albo: „Nie mam żadnego doświadczenia w innym browarze oprócz naszego, więc nie mam pojęcia co sprawia, że nasze piwa są takie a nie inne.”

Konikiem O’Riordaina są londyńskie piwa ciemne, szczególnie portery. To jest jeden z powodów, dla którego nie wchodzi dla niego w grę przeprowadzka do innego miasta. Ponoć wszystkie ciemne piwa z The Kernel są wzorowane na oryginalnych recepturach z minionych czasów. Filozofia jest następująca – browar warzy z jednej strony sporo pale ale’i oraz IPA z dużą ilością nowofalowych chmieli, bo chce tworzyć alternatywę dla angielskich cask ales, które według O’Riordaina są zbyt mało wyraziste, a z drugiej strony chce się wzorować na spuściźnie piwowarskiej Londynu, biorąc z dawnych lat to, co najlepsze.

Export India Porter (alk. 5,3%) jest jednym z ciemnych piw z browaru The Kernel. Nazwa może się kojarzyć w pierwszej chwili z piwami nowofalowymi („india export” czyli pewnie mocno chmielone, jak IPA), tymczasem wbrew ogólnym mniemaniom, wojska brytyjskie w Indiach piły właśnie dużo więcej porterów niż IPA.

W skrócie – piwo jest niesamowite, pod każdym względem.

Wygląd bajeczny, kolor czarny jak noc, a wielka, puszysta piana nie chce opadać. Perfekt.

Sądząc po etykiecie piwo jest chmielone szczepem Columbus, i to czuć. Zapach jest bowiem doskonale zintegrowanym mariażem żywic i cytrusów chmielowych z masywną, głęboką, ciemną słodowością. Mocno gorzkoczekoladową, mocno paloną i kawową. Nieco orzechową, wywołującą również skojarzenia z sosem sojowym. Orzechowość doskonale spaja węgiel (paloność) z żywicą, co sumarycznie daje przekrój aromatów drzewopochodnych. Taka głębia w tak słabo woltażowym piwie zdarza się naprawdę niezwykle rzadko.

Pełnia jest średnia, ale głębia w trakcie picia nie popuszcza. Słód gra tutaj zdecydowanie pierwsze skrzypce, i to w tonacji kawowej, paloność jest znaczna, sosnowo-żywiczny chmiel zaś jest akuratnie odmierzony, to znaczy jego obecność jest ewidentna, acz jeno pomocnicza. Odczucie w ustach gładkie i nieco kremowe, goryczka średnio mocna, w równej chyba mierze pochodzenia palonego co chmielowego. W posmaku paloność, nieznaczna ziemistość oraz żywiczne akcenty. Absolutne mistrzostwo, zdecydowanie jedno z najlepszych piw jakie piłem. Chapeau bas! (Ocena: 9,5/10)