Festiwalowy falstart

"I went on a beer festival, and all I got is this lousy badge."

Zakończony wczoraj, trzydniowy Craft Beer Week zainaugurował tegoroczny, wyjątkowo obfity sezon festiwalów piwnych w Polsce. Oczekiwania były spore, biorąc pod uwagę że pod względem ilości piwnych geeków na ilość mieszkańców Kraków z pewnością zajmuje jedno z czołowych miejsc w Polsce, a także dlatego że był to de facto pierwszy piwny festiwal z prawdziwego zdarzenia zlokalizowany w grodzie Kraka – bo nie można za takowy chyba uznać ubiegłoroczny Krakowski Festiwal Piwa, który odbył się na łąkach położonych poza miastem. Wybrałem się do Krakowa w sobotę i z mojego punktu widzenia CBW oczekiwań nie spełnił, ale zacznijmy może od plusów.

Plusem niewątpliwie było to że w końcu piwny festiwal w Krakowie w ogóle się odbył. Drugim plusem była możliwość zakupienia wszystkich lanych piw w pojemności 250ml, co stwarzało okazję do wypróbowania większej ilości różnych wywarów. Aha, no i szkło festiwalowe - zestaw sensorik i sensorik cup - fajne. I mimo ciężkiej pracy moich wprawdzie pokiereszowanych, ale jeszcze funkcjonujących zwojów mózgowych, są to jedyne plusy jakie potrafiłem wymienić.

zombie attack; strefa gastro

Przejdźmy zatem do negatywów. Przede wszystkim dawały się we znaki tłok i zaduch. Organizatorzy z pewnością nie przewidzieli takiej ilości chętnych. W sobotnie popołudnie przy bramie tworzyły się kłębowiska ludzi, których ochrona nie wpuszczała ze względu na przepełnienie Fabryki. Kiedy Fabrykę opściła odpowiednia ilość zwiedzających i wrota wejściowe były otwierane co jakiś czas, widok szarżujących hord spragnionych piwoszy miał coś ze scen z filmów o zombie. Żeby nikt personalnie nie czuł się urażony – byłem w jednej z tych hord. W środku jako rzekłem panował ścisk i zaduch, o miejscu siedzącym można było pomarzyć, kolejki w zbyt małej i mało różnorodnej strefie gastro były imponujących rozmiarów (pół godziny stania po kiełbasę może wkurzyć), a i żeby się dopchać do kranów z piwem trzeba było swoje odstać. Drugą rzeczą był dobór piw. Było paru debiutujących kontraktowców, ale poza Doctor Brew, Wrężelem, Twigg, Tea Time, Beer City, Duklą, Janem Olbrachtem, Ursą Maior i Perunem żaden polski podmiot warzący nie miał swojego stoiska. Piw z innych browarów można się było napić na stoiskach Viva la Pinta, Multi Qlti oraz dwóch barach festiwalowych. Jak na taką ilość osób bez szału. Osobiście zbyt dużo nie wypiłem, ale ludzie o ugruntowanym doświadczeniu piwnym narzekali, że ilość mocno wadliwych piw i zwyczajnie kiepskich premier była zdumiewająco duża. Trudno powiedzieć dlaczego browary oraz kontraktowcy o bardziej ugruntowanej renomie odpuściły sobie festiwal. Może ich decydenci przewidywali, że Fabryka to nie jest odpowiednie miejsce dla tego typu imprezy? Tutaj dochodzimy do następnej kwestii, czyli oprawy muzyczno-wizualnej. Począwszy od męczących wzrok, neonowych reflektorów powstawianych tu i ówdzie, kończąc na muzyce, która w ciągu kilkunastu minut potrafiła przejechać się trawersem po techno i reggae, docierając w rejony obskurnej niemieckiej Heimatmusik, ciężko nie było odnieść wrażenia braku motywu przewodniego festiwalu. Robił wrażenie randomowe. Znaczy się, ja rozumiem że clou programu było piwo craftowe, ale warto takie rzeczy spiąć również z innej strony. Żeby festiwal miał odpowiedni klimat, you know?

Sporo ludzi było wkurzonych na brak możliwości płacenia kartą. A Fabryka jest jednak oddalona od najbliższego bankomatu o więcej niż dwa rzuty kotem. W dodatku jak się wyszło, to bilet wstępu tracił ważność, trzeba było więc po powrocie z gotówką odstać swoje w kolejce przed bramą i zabulić jeszcze raz. Jeśli się należało w dodatku do tych piwoszy, którzy wysupłali dukaty na festiwalowe szkło, no to stawało się przed kolejnym problemem, jakim był brak miejsc do jego wymycia. Tak więc jak ktoś nie chciał pić piw z plastikowego kubka, a zarazem wykazywał brak entuzjazmu wobec mieszania resztek poprzedniego piwa z następnym na dnie zakupionego sensorika, to pozostawało mu jedynie zatkać nos i ruszyć dziarskim krokiem ku toaletowym umywalkom. Stan instalacji sanitarnych swoją drogą również pozostawiał wiele do życzenia, no ale to już nie jest sprawa organizatorów, a wypadkowa specyfiki Fabryki oraz braku okrzesania niektórych zwiedzających. Co do braku okrzesania, to słyszałem sporo głosów krytykujących zjawisko kompletnie narąbanych barmanów na niektórych stoiskach, którzy w stan bliski delirium potrafili się wprowadzić już koło południa.

Odrębną odnogą festiwalu były wykłady, którym również należy się parę słów. Ich tematyka była przeróżna, co samo w sobie ma sens, ale nie w połączeniu z ceną jaka trzeba było zapłacić za uczestnictwo w nich. O ile wykłady dotyczące warzenia piwa w wykonaniu członków PSPD kosztowały od zera do pięciu złotych, i o ile food pairing czy degustacje musiały trochę kosztować ze względu na nakład materiału (inna sprawa czy aż tyle), o tyle płacenie 25zł za godzinne przedstawienie prawnego ujęcia picia piwa w miejscach publicznych z mojego punktu widzenia stanowi już kuriozum. Z całym szacunkiem do wykładowców, bo ustalanie cen wstępu to domena organizatora, a nie ich. Jeśli chodzi o wykłady których biletowanie za samą usługę miały sens, to poza prawnymi aspektami otwarcia browaru (ale ile wiedzy na ten temat jest człowiek w stanie przekazać w ciągu jednej godziny?) oraz może jeszcze food pairingu (dla restauratorów... ale 50zł za próbki jedzenia podawane na plastikowych tackach, z plastikowymi sztućcami?) nie jestem w stanie wymienić innych. Szczególnie w sytuacji, kiedy jeden z wykładowców podczas swojego biletowanego (25zł) wykładu ponoć bredził przez godzinę po pijaku.

Ktoś może mi zarzucić, że czepiam się zanadto szczegółów, że wymieniłem rzeczy od organizatorów niezależne (kible, nawalonych barmanów) lub mało istotne (muzyka). Na pewno niektóre z niedociągnięć, jeśli byłyby odizolowane, nie wpłynęłyby na sumarycznie negatywną ocenę wydarzenia. Prawda jest jednak taka, że tego typu festiwal, przedsięwzięcie mocno wyprofilowane, niszowe, chłonie się wszystkimi zmysłami. I jeśli na tylu odcinkach sprawa nie gra i nie koliduje, no to ciężko jest przynajmniej mi czerpać przyjemność z przebywania w takim miejscu. Miejscu któremu zabrakło przede wszystkim klimatu. W związku z czym po trzech kwadransach opuściłem Fabrykę i udałem się, podobnie jak wielu znajomych, na Stare Miasto do Tap House. I tam już było fajnie.

Z komercyjnego punktu widzenia Craft Beer Week przerósł zapewne oczekiwania organizatorów i był niewątpliwym sukcesem. Jeśli zaś chodzi o aspekt wizerunkowy, sukcesem jednak nie był i jeśli w następnym roku odbędzie się druga edycja, to można się spodziewać jeszcze skromniejszej obecności liczących się nazw polskiego craftu, a co bardziej wrośnięci w scenę konsumenci mogą się w związku z tym również zdecydować na odpuszczenie sobie CBW. Chyba że organizatorzy zareagują na głosy krytyki i zapowiedzą gruntowne zmiany.