Sześciopak polskiego craftu 49

Przedostani sześciopak dotyczący konsumpcji z końcówki ubiegłego roku. Tym razem zawiera prawdziwą petardę.

Słód wędzony na torfie, chmiele Columbus i Chinook oraz duża dawka wiórów z beczki w której leżakował uprzednio koniak. Taki był pomysł na urozmaicenie schwarzbiera This Is Kraft, Bitch! (alk. 5,2%) w wykonaniu Kraftwerku i Wąsosza. No i nie wiem czy jest to kwestia beczki czy czegoś innego, ale piwo które dostałem z kija w 'firmowej' knajpie Kraftwerku chyba nie do końca reprezentowało spodziewany efekt takiego dobrania składników. Odchmielowych nut nie uświadczyłem, choć goryczka była nieco bardziej dosadna niż w gatunkowej klasyce. Torfowany słód trzymał się bardzo na uboczu. Nutki czekoladowe i kawowe, jak i palone w finiszu chyliły się ku klasyce stylu. Pozostają wspomniane wióry, które w mojej szklance absolutnie dominowały. Dębowa wanilina była tak silna, że piwo w aromacie wręcz przypominało waniliowy sernik, czysta słodycz. W smaku na szczęście przekonująca kompozycja słodowa daje temu jako tako odpór, ale właśnie – mniej tych wiórów, i byłoby to bardzo dobre piwo. A tak to jest niezłe. (6/10)

Czy Birbant ABW (ekstr. 24,5%, alk. 10,5%) to imperialna IPA czy może american barley wine? Kwestia wydaje się raczej mało istotna w sytuacji, w której piwo wyszło nie najlepiej. Nachmielenie faktycznie jest całkiem tęgie, przy czym jest to chmiel typu świeży granulat, cytrusowo-pomarańczowy, ziołowy. Jest delikatny migdał, alkohol zaś wprawdzie w aromacie pojawia się tylko w tle, w smaku jednak jest już wyraźnie odczuwalny – jego cierpkość jeży język aż po same gardło. Problem leży w tym, że ani uczucie pełni nie jest wystarczająco konkretne, ani smak nie jest wystarczająco intensywny, by nadreprezentację alkoholu ubrać w jakieś znośne szaty. Żeby go zbalansować albo uczynić smak ogółem ekscytującym. W obecnym kształcie sens tego piwa mi nieco umyka. (4,5/10)

Uwaga, bergamotka przejęła to piwo! Mowa o Earl Grey AIPA (ekstr. 14,1%, alk. 5,8%) od kontraktowej Revolty. Nuty herbaty earl grey, budzące tutaj przynajmniej u mnie wtórne skojarzenia z geraniolem są tak silne, że ciężko wyczuć piwo bazowe. To ostatnie jest całkiem gorzkie, lekko słodkawe, z wytrawnym finiszem. Trochę kwiatowe, trochę pomarańczowe. Ale to herbata rządzi tym piwem. Połączenie jest proste, efektowne i chyba nie do końca przegryzione. Ale smaczne. (6,5/10)

Witbier od Bazyliszka o nazwie Jasna Cholera (alk. 4,5%) jest rześkim, smacznym piwem, w którym delikatny, nieco herbaciany cytrus nie przesłania dosadnej ilości przypraw. Kolendra jest rzecz jasna najbardziej oczywistym skojarzeniem i centralnym punktem tego piwa, przy czym całkiem ciekawie przechodzi ona miejscami w rejony kojarzące się bardziej z kminkiem. Fajne piwo. (6,5/10)

Ostatnim rzutem na taśmę w 2015 roku debiutował kontraktowiec Hopkins, warzący w Starym Browarze Kościerzyna. W Lśnieniu (ekstr. 15,5%, alk. 6,4%) udało się zawrzeć nuty świeżego, chlebowego słodu, okraszone piwniczną nutką, uzupełnione o cytrusowo-brzoskwiniowe nachmielenie. Piwo pachnie i smakuje rześko i świeżo, niczym prosto z tanka. Nie muszę chyba podkreślać, że swoją najlepszą formę tego typu piwo ma wtedy kiedy jest jak najbardziej świeże? A taka świeżość w piwie butelkowym to niezwykła rzadkość. Silna, grejpfrutowa goryczka wpisuje się w kanon stylu AIPA, ale nie jest dominująca. Rewelacyjna pijalność, fantastyczny debiut. (8/10)

Drugim debiutanckim piwem Hopkinsa jest Transfuzja (ekstr. 17%, alk. 7,2%), foreign extra stout z dodatkiem płatków czereśni i gruszy, macerowanych przez trzy tygodnie w whisky. Piwo charakteryzuje się mocarną, esencjonalną gorzką czekoladą. Na drugim planie są nuty owocowe, pokrewne czereśni. Whisky ewentualnie na progu wyczuwalności, drewna jako takiego nie wychwyciłem. W smaku robi się wyraźnie palono, przez co również lekko kwaskowo, co jednak jest gładzone aksamitną konsystencją piwa, nadrabiającą jednocześnie braki w ciele, które jak na styl nie jest zbyt mocarne. W tle poza kawą pojawia się nutka alkoholu, ale dobrze komponuje się z owocami. Bardzo smaczne piwo. (7/10)

Ten sześciopak został zdominowany jednoznacznie przez Hopkinsa, twór który wypączkował z kontraktowca Brodacz. Mam nadzieję, że uda im się utrzymać poziom. Bazyliszek w końcu mi zasmakował (choć wciąż bez rewelacji), Revolta chyba powoli chwyta zakręt, Birbant nadal w moim odczuciu stanowi cień samego siebie z 2014 roku, a Kraftwerk i Wąsosz udowadniają, że drewno potrafi działać również na niekorzyść piwa.