Sześciopak polskiego craftu 5

Tym razem najbardziej się cieszyłem na Birbanta. Podwójny porter i nowa odsłona serii APA single hop robiły nadzieję. Ciekawość natomiast wzbudzał Foszasty Olbrzym, moje pierwsze piwo z Browaru Piwna, a zarazem serii Chmielogród. Zwycięzcą zestawienia zostało jednak  zupełnie inne piwo.

Birbant Double Robust Porter (ekstr. 18,1%, alk. 7,8%) to piwo pełne, gęste i mocno czekoladowe. Z jednej strony jest bardzo gładkie, z drugiej jest to kontrowane nieco wyczuwalnym alkoholem, który średnio mocnej goryczce przysparza trochę cierpkości. Nie to jednak przeszkadza, a okołochlorowe nuty które są wyczuwalne w smaku. Na plus za to nutki wanilii, kawy i fugglesowej, trawiastej ziemistości. Summa summarum smaczne piwo, ale nadal czekam na to żeby Birbant uwarzył takiego portera jak dawno temu w Hauście. (6,5/10)

Piwne Podziemie wystartowało pod koniec zeszłego roku, i zrobiło duże wrażenie, co nie powinno dziwić, zważywszy, że mamy tutaj do czynienia z doświadczeniem zdobytym w USA, przekuwanym w piwo na własnym sprzęcie. Hops, Death & Taxes (ekstr. 16%, alk. 6,8%) to black IPA z dodatkiem hiszpańskiej cedroli. Powiedzmy, że przy odrobinie sugestii w aromacie ten dodatek można wyczuć, w smaku jednakże już nie za bardzo. Libańskiego cedru i falafli tym bardziej tutaj nie ma. Nie szkodzi, jest to bowiem świetne, rewelacyjnie pijalne, choć gęstawe piwo, bardzo miękkie, gładkie za sprawą żyta w zasypie, mocno czekoladowe, z dodatkiem nut ziemi i żywicy, a po ogrzaniu ujawniają się w tle również nuty brzoskwini z jednej i kawy z drugiej strony. Bardzo sesyjne, co przećwiczyłem na Sylwestra. Jedno z najlepszych polskich piw zeszłego roku moim zdaniem. (8/10)

Brzoskwinia, cytrus, mango i ananas, a także dość mocna landryna – takie nuty wyczułem w Centennial IPA (ekstr. 16%, alk. 6,2%), piwie wydanym pod szyldem Doctor Brew. Baza słodowa zgodnie z parametrami jest obecna, choć wyłącznie w postaci pełni, a nie smaku. Goryczka mocna, choć nie męcząca. Na to piwo można się właściwie jeszcze bardziej zżymać niż na inne wroby Doktorków. Jest zupełnie prostackie. Skład to woda, słód pale ale, chmiel Centennial i drożdże. I tyle. Jeden słód, jeden chmiel. Piwo zrobione tak, żeby czuć było tylko chmiel, słód spełnia jedynie funkcję utylitarną nośnika dla chmielu. Centennial owszem, jest fajnym gatunkiem lupuliny, toteż i aromat jest bardzo atrakcyjny, ale nie ma tutaj tej miękkości i gładkości która cechuje chociażby ajpowe single hopy Mikkellera. Ale jest smaczne. Tyle że na dłuższą metę pewnie i nudne. Na półlitry starczyło jednak zabawy. (6,5/10)

Wracamy do Birbanta, którego Pale Ale Nelson Sauvin (ekstr. 12%, alk. 4,7%) dostaje ode mnie tytuł wtopy miesiąca. I to niedługo po tym jak ich chwaliłem za lekkie, sesyjne piwa. Zaczynam podejrzewać, że Nelson jest chmielem wprawdzie wdzięcznym, ale bardzo trudnym do okiełznania – nie przypominam sobie żadnego single hopa na nim który by na mnie zrobił dobre wrażenie. W teorii powinien dać piwu nuty białych winogron, agrestu i limonki. W praktyce tutaj wyczułem trochę agrestu i limonki, co jednak przechodziło w landrynę. Ciało ma smukłe, no i goryczka jest miękka, trochę podobna do czeskiej, pilsowej, żatcowej. Pochwaliłem to co miałem, a teraz będą baty. Siarka. Siarka, wszędzie siarka. I to nie taka zapalczana, którą od biedy można znieść, tylko naftowa. Serio, piwo śmierdzi jak stacja benzynowa. Nie piłem jeszcze piwa o tak wysokiej zawartości siarki. Tutaj demoluje ona całość, która jest niemalże niepijalna, chyba że się wstrzyma oddech. Szkoda. (3/10)

Wrężel porwał się można powiedzieć z motyką na księżyc, odważnie wybierając styl belgijski. Tak przynajmniej sobie pomyślałem przed odkapslowaniem butelki. Belgian Blond Ale (ekstr. 16,5%, alk. 7,3%) ma nuty gumy balonowej, niedojrzałej brzoskwini i jabłek papierówek, a także całkiem przyjemny akcent pikantny. Solidne ciało ma przeciwwagę w postaci rześkiej kwaskowości, a w finiszu robi się delikatnie alkoholowo i trawiasto, a również zbożowo. Gdzieś tam w tle jest siarka, która przybiera formę naftową jak w Birbancie (czyżby więc na linii produkcyjnej w Zarzeczu coś szwankowało?), ale jest na tyle delikatna, że nie przeszkadza zanadto. Raczej proste piwo, czuć że nie powstało w Belgii, ale jest niezłe. Wrężel ma jednak jakiś potencjał. (6/10)

Na koniec został Foszasty Olbrzym (ekstr. 14,8%, alk. 6%), z projektu Chmielogród, w ramach którego gdański Browar Piwna robi wywary z etykietami w klimatach fantasy. AIPA pachnie słodko, dojrzałymi owocami tropikalnymi (mango, ananas, ...) z dodatkiem żywicy. Na tym odcinku wszystko gra, ale niestety, piwo jest niedogazowane i ma kiepską, w zasadzie pustą bazę słodową. Coś jak Summer Ale od Doctor Brew. Jest więc wytrawne, z mocną goryczką, a przy tym płaskie i nudne. No niestety, nie wystarczy dosypać paru workow chmielu żeby stworzyć dobre piwo. (4,5/10)

Honoru polskiego craftu w tym odcinku broni rewelacyjne Piwne Podziemie. Birbancki porter i Doctor Brew dają radę, reszta już nie za bardzo. Czekam na taki odcinek, kiedy będę mógł wszystkich pochawlić. Coś mi jednak mówi, że nie ma na to większych szans.