Piwo z muszelki

Nazwa Spirifer skojarzyła mi się z alkoholami cięższymi, wiecie, ‘de spirit of Poland’, te sprawy, a tymczasem jest to rodzaj ramienionoga, vel muszelki. Za nieścisłości w tym temacie z góry przepraszam, z biologii byłem ongiś zagrożony w liceum, i pamiętam z niej tylko że istnieją takie organizmy jak stawonogi (pewnie czaple) i nicienie. Wracając jednak do piwospirifera, to fajnie że jego piwa zaczęły się w mojej okolicy w końcu pojawiać, co nie jest takie oczywiste, biorąc pod uwagę że warzenie odbywa się w browarze restauracyjnym Trzy Korony w Puławach, tak więc wolumen produkcyjny jednorazowo starczy pewnie na średniej wielkości imprezę w akademiku. Panowie stojący za browarem-muszelką po wypuszczeniu letnio przyjętego amber ale wzięli się za amerykański pale ale, który wszak wcale tak amerykańsko nie wyszedł, o czym zaraz.

Jednocześnie nazwą piwa złożyli hołd naszym dzielnym szwoleżerom, którzy za Napoleona pod Somosierrą zniszczyli system. Wyautuję się wobec tego sam mało popularnym poglądem, że mianowicie doceniam odwagę, męstwo i bohaterstwo naszych chojraków, wszak nie widzę żadnego powodu do dumy z uczestnictwa w stręczeniu przez korsykańskiego boga wojny rewolucji francuskiej niechętnym tego narodom, w tym wypadku Hiszpanom. Mało tego, jak ktoś już koniecznie szuka czarnych kart w historii Polski, to byłaby to właśnie jedna z nich, obok czasowo niezbyt odległego, czynnego wspierania przez polskich powstańców Imperium Osmańskiego w walce z Rosją. Efektem utrzymania się władzy potomków środkowoazjatyckich pastuchów na Bałkanach i na Zakaukaziu były późniejsze rzezie chrześcijan na tych ziemiach. No ale ważne było Ruskim dokopać, kto by się tam konsekwencjami przejmował. A historia się niestety lubi powtarzać. Wracajmy jednak do piwa, czyli Samosierry (ekstr. 12%, alk. 4,8%) w płynie.

To wyszło nie do końca przebojowo, co nie znaczy jednak że źle, bynajmniej. Tyle tylko, że trzeba nastawić się nie na chmielowy kop w środek twarzy, a na pijalne, sesyjne piwo. Aromat jest całkiem intensywny, przy czym ‘angielska’, ciasteczkowa słodowość jest hojnie przystrojona kwiatowymi i tropikalnymi nutami chmielu, kojarzącymi mi się nieco z brzoskwinią. W smaku w pierwszej chwili następuje moment konfuzji, wydaje się bowiem nieco wodnisty, wyzbyty ikry. Jak już się człowiek z tego otrząśnie, przyjdzie mu skonstatować, że ma przed sobą piwo o wysokiej pijalności. Ciasteczkowość jest uwypuklona jak w inglisz pejl ejlu, chmiel funkcjonuje jako dodana z rozwagą przyprawa, a całkiem solidne ciało słodowe jest kontrastowane średnio gorzkim, wytrawnym i krótkim finiszem. Tak więc jest to bardziej EPA na amerykańskich chmielach niż APA, z mocniej uwypukloną słodowością. Mnie się bardzo podoba. (7/10)

Następnym i póki co ostatnim piwem Spirifera jest Saratoga (ekstr. 11,8%, alk. 4,2%), w modnym ostatnimi czasy wśród polskich kraftowców stylu american wheat. Na etykiecie umieszczono będący obecnie na emeryturze amerykański lotniskowiec o nazwie tego piwa (albo na odwrót), przy czym był to jeden z wielu amerykańskich statków wojskowych nazwanych ku uczczeniu bitwy (a raczej dwóch bitew) pod Saratogą w trakcie wyzwalania się amerykańskich kolonii spod kurateli Albionu. Wedle popularnej klechdy w tej wojnie chodziło o wolność, podatki, brak kolonialnych deputowanych w brytyjskim parlamencie oraz jakąś wyrzuconą w Bostonie do morza herbatę, ale pomijając irytującą dla Amerykanów taktykę wyspiarzy, polegającą na niedopuszczaniu do rozwoju przemysłowego swoich kolonii, całkiem ciekawą interpretację historii USA, włączając w to jej początek, przedstawił filozoficzny anarchista i pra-anarchokapitalista Albert Jay Nock („Our Enemy, the State”), upatrując motoru rozwoju wydarzeń w amerykańskich koloniach Anglii w tym czasie w dążeniu pewnych wysoko postawionych czynników kupieckich do zapewnienia sobie monopolu nad obrotem ziemią oraz ogółem przejęcia funkcji represyjnych państwa z rąk Albionu i wzmocnienie ich w celu zagwarantowania sobie większej władzy nad wyzyskiwaniem miejscowej ludności. No ale my tu gadu gadu a mi się naprawdę bardzo chce pić.

Marynarze na USS Saratodze pewnie jadali suchary, natomiast w piwie Saratoga czuć przede wszystkim biszkopty, i to obficie posmarowane masłem. Pieczywa i dwuacetylu jest na tyle, że rześkie nutki cytrusowe i ananasowe od chmieli są spychane w tło. Funkcjonują gdzieś tam na obrzeżach, chmiel jest bardziej obecny w dość mocnej, grejpfrutowej goryczce. Mankamentem tego piwa jest z mojego punktu widzenia jednak nie to że może przypominać trochę podrasowanego czeskiego pilsa, a to że nie zapewniło mi orzeźwienia – a to powinno być główną funkcją takich z zasady lekkich, chmielonych z kopem piw. Mimo że smak jest wytrawny, to jednak faktura zbyt zawiesista żeby piwo szybko wchodziło. Moim zdaniem dobrze byłoby je trochę mocniej odfermentować albo jeszcze lepiej - obniżyć ekstrakt początkowy. Nie jest jednak złe. (6/10)

Nie wiem jak smakował debiut Spirifera, ale Samosierra każe patrzeć optymistycznie na przyszłość tych kontraktowców. Przy Saratodze wskazana jest większa rezerwa.