Wędzonki po holendersku

Stolicą piw warzonych na słodzie wędzonym jest wprawdzie Frankonia, niemniej jednak coraz częściej browary rzemieślnicze spoza Niemiec również wprowadzają w swój asortyment piwa o aromacie ogniskowym. W Holandii są to min. browary Emelisse oraz De Molen – czas więc sprawdzić jak sobie radzą z tym piwnym stylem. Trzeba powiedzieć już na wstępie, że wędzoność (no i może IBU) to de facto jedyne wspólne mianowniki wybranych przeze mnie wędzonek z obydwóch browarów. Abstrahując od tego bowiem, są to dwa zupełnie różne piwa jeżeli chodzi o gatunek, jak i filozofię – De Molen jest eksperymentatorski, natomiast Emelisse po frankońsku zachowawczy.

Piwo o nazwie „krew, pot i łzy” zyskało taką nazwę pewnie ze względu na to, że z użytych doń słodów Holendrzy wycisnęli wszystko co się dało. Gatunek rzadko spotykany, mianowicie stout wędzony, w którym ekstrakt 18°, odfermentowany do poziomu 8,2% alkoholu, został uzyskany między innymi ze słodów czekoladowych, bamberskich wędzonych oraz słodu do whisky wędzonego na torfie. Istnieje również wersja piwa, którą „przez przypadek” – choć nie wiem jakim cudem takie rzeczy mogą się dziać przypadkowo – uwarzono ze słodem do whisky z dystylarni Bruichladdich. Wersja ta nie różniła się etykietą, ale różnicę w smaku było ponoć czuć. Rezultat znalazł uznanie, stąd też później wypuszczono na rynek wersję warzoną docelowo z tymże słodem, leżakowaną w drewnianych beczkach. I z góry mogę zdradzić, że tak jak stouty generalnie często się do leżakowania na drewnie nadają, tak ten stout się i tak pod tym względem wśród innych stoutów wybija. Na etykiecie De Molen Bloed, Zweet & Tranen można znaleźć jak zwykle komplet informacji o użytych składnikach (min. chmiel goryczkowy, jak i aromatyczny Sladek), barwie (EBC 169) oraz goryczce (29 IBU).

Kolorystycznie jest to więc, jak można wywnioskować z oznaczenia, bardzo ciemne piwo, piana zaś jest nadzwyczaj obfita, choć dziurawa i nie do końca trwała. Wystaje jednak początkowo ponad brzeg szkła w formie fantazyjnej koronki, co jest wynikiem dość wysokiego nasycenia trunku, które to, podobnie jak się ma rzecz w przypadku Op & Top z tego browaru, stanowi minus piwa, dodając mu niepotrzebnej ostrości.

W zapachu mocna wędzona nuta łączy się z gorzką czekoladą, palonym słodem i wyraźnym aromatem torfu oraz drewna. Do tego jeszcze delikatna wanilia oraz wyraźny tytoń i obraz jest pełny – te piwo ma w sobie zdecydowanie coś z whisky, leżakowanie w beczkach po szkockiej się wręcz samo nasuwa.

W smaku ekstremalna paloność spotyka się z ekstremalną wędzonością. Aromat ogniska i torfu jest poprzeplatany spalonym do popiołu słodem, za sprawą czego piwo mimo swoich nominalnych 29 IBU jest bardzo gorzkie. Nuty torfowe i dymione świetnie do siebie pasują, tworząc w posmaku wraz z popiołem i ziemistością bardzo wytrawny wydźwięk Bloed, Zweet & Tranen, piwa o charakterze degustacyjno-refleksyjnym. Wersja leżakowana na drewnie musi naprawdę robić wrażenie, mniemam bowiem że jest dodatkowo wygładzona i mniej nasycona. Początkowo byłem nieco oniemiały poziomem wędzoności i paloności, ale te piwo rośnie z każdym łykiem – co jest jak najbardziej pożądaną cechą. Szkoda, że buteleczka miała zaledwie pojemność 0,33l, sądzę bowiem, że po wychyleniu pół litra piwo urosłoby w moich oczach jeszcze bardziej. (Ocena: 7/10)

Emelisse Rauchbier to piwo nazwane prosto z mostu, inaczej niż w De Molen nie silono się na tym polu na oryginalność. Nie tylko zresztą na tym polu, jako że po degustacji stało się dla mnie jasne, że wędzonka z Emelisse jest silnie oparta o frankońskie pierwowzory. No ale w piwie nie chodzi o oryginalność, a o smak i aromat – te zaś w Emelisse Rauchbier są bardzo udane. W zasypie wylądowało pięć różnych słodów, w tym bamberski wędzony na drewnie bukowym, a 16° ekstraktu odfermentowano do poziomu 7% alkoholu. Goryczkowo piwo w liczbach o włos przebija Bloed, Zweet & Tranen (29,2 IBU), ale już jeśli chodzi o mało obfitą pianę unoszącą się nad brązowym trunkiem – odstaje in minus.

W zapachu czuję dym… pełno dymu… z drzewa… ognisko… wędzona karkówka… popiół… witamy w holenderskiej Frankonii! Wyzbyte akcentów owocowych piwo pachnie jak góralska biesiada przy kominku bądź jak silnie mięsna watra na hali. Te piwo to hołd dla klasycznych frankońskich wędzonek, jest tak wyraziście rubaszne, że po prostu nie pasuje do filigranowej buteleczki o pojemności 0,33l.

Do zagryzania płatów boczku znad ognia byłoby jak znalazł, podobnie bowiem jak piwa z serii Schlenkerla, smakuje jakby wyciśnięto do niego wszystkie soki ze świeżo uwędzonej wieprzowiny. Wysoka pełnia i oleista konsystencja przychodzą w sukurs aromatowi, w efekcie czego piwo robi wrażenie płynnej, tłustej, wędzonej szynki. Ten wyrazisty aromat się albo kocha albo nienawidzi, ja jako osoba parskająca na owoce i odżywiająca się głównie mięsem, zjadłem, znaczy się wypiłem ze smakiem (Ocena: 7/10).

Bardzo udana kolacja, znaczy się piwo!