Kiedy piwo przestało być piwem

Zastanawiałem się, czy zabrać głos w sprawie szału na piwa z SzałuPiw, konsumenckich imperatywów wewnętrznych dotyczących Imperium Prunum i łowieckich, samczych zapędów na Samca Alfa. Do niedawna myślałem, że nie jest to ani mój cyrk ani moje małpy. Skosztowałbym chętnie, ale nie udało mi się zdobyć – trudno. „Są jeszcze sądy w Berlinie”, są jeszcze inne piwa na tym świecie. Koniec końców jednak wielotygodniowe obserwowanie trwającej psychozy skłoniło mnie do wstukania kilku tysięcy znaków w klawiaturę.

Tak więc ludzie czują się pokrzywdzeni, bo nie mieli szansy na zdobycie świętych graalów polskiego craftu. Najmniej kontrowersyjnym rozwiązaniem dystrybucyjnym byłaby sprzedaż limitowanych piw bezpośrednio przez browary, przez internet, jak zasugerował Kopyr (tak, raz na trzy lata się z Tomkiem w czymś mogę zgodzić), browary wybrały jednak inną drogę dla dystrybucji. Trudno. SzałPiw podszedł do sprawy bez głębszych przemyśleń (czyli piwo do sklepów, a później kto pierwszy, ten lepszy), co wyszło nieźle, ale oni mieli po swojej stronie element zaskoczenia – Buby jako pierwsze piwa zaczęły mniej szczęśliwym łowcom piwnych artefaktów wyciskać łzy żalu z tylnych partii ciała. Z dalszymi „sztosami” (jak ja nie cierpię tego słowa… wiecie nota bene, że oznacza między innymi mocno opłacalny przekręt?) potoczyło się gorzej. Pomysły dystrybucji większej partii przez niemieckiego makrohurtownika czy transakcje wiązane typu „jedna butelka plus jeden karton”, które hurtownia potem przerzuca na sklepy detaliczne, a one z kolei przerzucają na klienta (zgodnie z zasadą przechodniości podatków – każde dodatkowe obciążenie i tak kończy się tym, że to klient zapłaci) są może z biznesowego punktu widzenia sensowne, z wizerunkowego jednak niezbyt.

Browary, hurtownicy, właściciele sklepów oraz knajp mają jednak prawo do sprzedawania swojej własności wedle uznania. Koniec końców więc, za trwającą psychozę odpowiedzialne są w głównej mierze nie browary i dystrybutorzy, ale ich klientela. Imć Browarnik Tomek napisał o tym zjadliwy, merytorycznie wartościowy artykuł, z którym polecam się zapoznać. Dobrze bowiem prawi. Zluzujcie majty. Zawołania pokroju „Artezan, ty ch**u!” zapewne wejdą do annałów polskiego craftu, ale wbrew intencji autora nie tyle opisują browar, co niedojrzałość emocjonalną osoby, która na punkcie piwa wyhodowała w sobie taką psychozę. Piwo to nadal tylko piwo. Gdybyście je traktowali jak piwo a nie jak fetysz, to sprawy wyglądałyby zupełnie inaczej. Ja z tym nie mam problemu, ale ja nie jestem piwnym geekiem, tylko piwoszem. Czyli człowiekiem, który pewne rzeczy ma w pompie, nie emocjonuje się nimi. Który kocha piwo za jego smak, ale wzdryga się przed jego ideologizacją czy subkulturyzacją, jaka ma miejsce wśród konsumentów piwa craftowego w Polsce. Subkultury są dobre dla licealistów we wczesnym stadium, a nie dla poważnych ludzi. Bądźmy szczerzy.

Mówicie, że to nie tak, że po prostu chcecie się napić wyśmienitego piwa, ale sklep każe za możliwość jego zakupu przyjść w idiotycznym przebraniu i zatańczyć kankana, czy narzuca transakcję wiązaną i musicie do tej jednej flaszki dokupić cały karton innych piw, i to tylko jak zostaniecie wytypowani jako godni dostąpienia takiego zaszczytu? Cóż, ludzie dają się często traktować bezrigczowo, co jednak świadczy o deficycie RiGCz-u u nich samych. Dam przykład – nie poszedłbym do klubu, w którym za wstęp płaci się sporo kasy, a przy wejściu jest dodatkowo selekcja, i to nie taka, która ma za zadanie odsiew ewidentnie pijanych osobników, ale taka, gdzie ochroniarz według swojego widzimisię decyduje, kto się nadaje do środka a kto nie i większość osób wywala na ulicę. Nie poszedłbym, bo nie lubię z siebie robić małpy. Zostawiam to do przemyślenia.

A na koniec jeszcze jedna myśl – z tego co widzę, wnioskuję, że większa część butelkowych Bub i Prunów nie została skonsumowana, tylko jest ciągle w obrocie, nabierając na wartości w drugim obiegu. Z Samcem będzie pewnie podobnie, nawet Lilith BA wydaje się mieć ku temu predyspozycje, a kto wie, czy w następnej kolejce nie są wymrażane piwa Browaru Spółdzielczego. Zastanawia mnie, czy jako twórca takiego piwa byłbym zadowolony z takiego obrotu sytuacji. Bo z jednej strony fajnie patrzeć, jak własne piwo jest cenione coraz bardziej. Z drugiej jednak celem jego uwarzenia (poza zarobieniem na tym rzecz jasna) jest zazwyczaj chęć dostarczenia konsumentom mocy pozytywnych wrażeń sensorycznych. W momencie kiedy takie piwo staje się swego rodzaju walutą, będącą w ciągłym obrocie, kwestie smakowe schodzą jednak na drugi plan. Przy czym pewnie część butelek zostanie stłuczona przez kurierów przy czwartej, piątej bądź n-tej wymianie. Albo nawet przy drugiej, jak ktoś wyśle K-EXem. I co wtedy? Chyba by mi jako twórcy koniec końców jednak było żal.

Z punktu widzenia obserwatora rynku i piwosza-pasjonata taka zmiana postrzegania piwa, które z pro-społecznego trunku jest przekabacane w snobistyczny obiekt kultu jest jednak smutna. I w chwilach, kiedy ta konstatacja mi się nasuwa, czuję ewidentnie większą pokrewność myśli z piwnymi Januszami, którzy w piwie szukają prostej frajdy i zabawy, niż z tymi spośród nas, którzy koniecznie muszą spróbować przekrę... eee, sztosu rodzimej produkcji i doprowadzają się na tym tle do stanu przedzawałowego.

To po prostu nie jest mój świat.

[przed publikacją tego tekstu ukazał się w sieci również bardzo dobry odcinek vloga Jabeerwocky na ten temat, który polecam obejrzeć.]