A może by tak koźlak pszeniczny?

Właśnie. Na pytanie o mój ulubiony niemiecki styl odpowiedziałbym chyba że na równi altbier oraz weizenbock. Styl wdzięczny, łączący owocowość hefeweizena z solidną słodowością koźlaka, katapultujący weizena na wyższą płaszczyznę. Nie jest to styl który byłby popularny w Niemczech. Do niedawna kupienie go np. w Nadrenii nie było wcale prostym zadaniem, a jego dostępność nieco się paradoksalnie poprawiła dopiero wraz z rozwojem segmentu piw nowofalowych w Niemczech.

Tak jak weizenbocki często łączą słodowe klimaty ciemnych koźlaków z ‘ekskrementami’ drożdży fermentujących piwa pszeniczne, tak Vitus (alk. 7,7%) z legendarnego Weihenstephanera to właściwie mocno podkręcony, jasny hefeweizen. I z doświadczenia wiem, że wolę właśnie weizenbocki jasne od ciemnych. Goździk, cytrus, banan, wanilia i betonowa piana tworzą wrażenie pierwsze, natomiast wbrew pikantnemu aromatowi smak jest bezbłędnie miękki i aksamitny, z odpowiednią bazą słodową, która nie muli a zarazem jest lekko mięsista. No i tak jak porządnie zrobiony hefeweizen, jest to piwo raczej wyzbyte słodyczy, czego bez zamknięcia górnych dróg oddechowych jednak ciężko jest wyczuć – piwo robi bowiem dzięki swojemu bukietowi słodkie wrażenie. Super! (8/10)

Weizenbock (alk. 8,5%) z browaru Rittmayer Hallerndorf to przede wszystkim banan na sterydach. Jest trochę karmelu, ciasta drożdżowego, chleba czy zupełnie śladowo goździka, ale to banan jednoznacznie dominuje. I tak jak w konwencjonalnym weizenie tylko zapach przez tego banana jest słodki, tak w przypadku tego koźlaka pszenicznego za słodkim zapachem idzie również słodki i treściwy smak. Oraz intensywny. Świetne piwo. (7,5/10)

Gutmann Weizenbock (alk. 7,2%) jest silnie, wręcz soczyście estrowy. Mocno dojrzały banan ma tutaj towarzysza w postaci gruszki, a strona przyprawowa jest reprezentowana bardziej przez gałkę muszkatołową, za którą schował się dyskretny goździk. Pszeniczna podbudowa jest bardzo konkretna, przy czym piwo jest mniej słodkie od weizenbocka z Rittmeyera. I to mi chyba w tym piwie jeszcze bardziej odpowiada. Tak jak w przypadku Vitusa jest to hefeweizen na sterydach, tyle że nieco słodszy. Browar Gutmann specjalizuje się w piwach pszenicznych, a ten pszeniczny koźlak jest ukoronowaniem jego twórczości. Polecam mocno. (8/10)

Trochę to trwało nim w końcu dorwałem Erdinger Pikantusa (alk. 7,2%). Wbrew nazwie nie jest to wcale specjalnie pikantne piwo. Powiem więcej – fenoli jest tutaj tyle co kot napłakał. Bananów zresztą też. Zamiast tego rządzą nuty jabłka uzupełnione o miąższ śliwek, na słodkiej podbudowie słodowej nieodległej od ciemnego pszeniczniaka od Paulanera. Czyli karmel uzupełniony o delikatną nutę czekolady – tyle że w odpowiednio bardziej intensywnej wersji. Jak na styl nie jest Pikantus piwem przesadnie tęgim, fajnie jednak że w samym finiszu delikatnie pikantna (w końcu) nuta nie pozwala żeby poprzedzająca ją słodycz miała efekt zamulający. Smakowało mi to bardzo. (7/10)

Mam wrażenie, że niemieckie weizenbocki często prezentują wysoki poziom ponieważ mało który browar je robi. Dla mainstreamowych browarów jest to styl zbyt wymagający i mało popularny, dla craftowców zbyt konserwatywny. Skutkiem tego tym stylem parają się zazwyczaj browary które mają doświadczenie w tej materii. Wąskie grono, stawiające na jakość. Jeśli chodzi o mnie, to tak właśnie może pozostać.