Gedeone

Mam taki zwyczaj nie wydawać więcej niż kilkanaście złotych za piwo. 15-16zł w przypadku takich browarów jak Nøgne Ø czy Matuška to szczyty mojego przyzwolenia. No ale będąc na wyjeździe w słonecznej Italii człowieka jednak kusi żeby spróbować jakiegoś miejscowego kraftu. A miejscowe krafty to drogie licha. W alpejskim Livigno można było w wybranych sklepach zakupić piwa z takich browarów jak Baladin czy Dolomiti, ale Baladin był za drogi, zaś Dolomiti wyglądało zbyt zwyczajnie, mój wybór padł więc na cztery piwa z browaru Gedeone, po 4,30 ojro italiano za sztukę. Raz się żyje. Browar Gedeone to całkiem nowy narybek, na RateBeer większość piw jest całkowicie bez recenzji. Ponadto zachodzę w głowę co też kotłuje się w głowie gedeońskiego piwowara, bo wybór drożdży w przypadku niektórych wypitych przeze mnie piw można uznać za co najmniej ekstrawagancki. Gedeone mieści się w 400-osobowej wiosce Costa Vescovato, niedaleko od Aleksandrii włoskiej, na północ od Genui, której kusznicy ongiś siali w roli najemników postrach w całej Europie. Wszystkie piwa Gedeone są w 100% bio bio bio (ziew), a smakowo są nietypowe.

Weźmy takie Belle Verte (alk. 5%), zgodnie z intencjami pils. Ma gigantyczną pianę, trafnie wskazującą na przegazowanie w wyniku niekontrolowanej refermentacji, a w aromacie głównie cytrus, na dalszym planie zaś brzoskwinię oraz liczi. Aha, czyli użyto jakieś nowomodne chmiele. Piwo jest po niemiecku wytrawne i gorzkie, naprawdę bardzo gorzkie, zpieprznym finiszem. W smaku okazuje się że charakter egzotycznych chmieli nie dominuje, ale wzbogaca piwo. Ciekawie wykoncypowane. Ok. (6/10)

Bianca Estate (alk. 4%) to witbier, ale nietypowy, bowiem mocno winny. Dominantą jest tutaj mocny, winny kwasek, okraszony kolendrą oraz szczyptą drożdży. Rezultat mocno przypomina fermentujące białe winogrona. W smaku kwaskowość jest bardzo silna, na granicy zepsucia, ponadto piwo jest wytrawne, bardzo rześkie, cytrynowe w odbiorze. No i ponownie problemy z refermentacją, a stąd i przegazowaniem. Ale jest ciekawe. (6/10)

Nie tylko ciekawie, ale wręcz świetnie robi się za sprawą Brama Rossa (alk. 6%). Piwo było odpowiedzialne za doznany przeze mnie dysonans poznawczy. Według twórców jest to strong bitter, toteż na RateBeer wylądowało w szufladce english strong ale. Tymczasem smakuje jak rasowy flandryjski kwasek.  Biorąc pod uwagę wyraźniejszą słodowość niż we flanders red ale'ach, byłby to oud bruin/flanders brown ale. No bo sami popatrzcie - piwo jest słodowe a zarazem mocno winne, lekko kwaskowe i herbaciane. Dużo tutaj kwaskowych czerwonych owoców pokroju czerwonej porzeczki czy wiśni, a na dodatek ciut anyżu i nutka rumianku, co wzbogaca piwo o ciekawy aspekt ziołowy. Jest bardzo rześkie, z lekką goryczką i mocno wytrawne. Świetne piwo do którego prawdopodobnie użyto nie tych drożdży co trzeba i miast angielskie wyszło flandryjskie i kwaskowe. Idę zresztą o zakład że gdyby wyszło zgodnie z intencjami piwowara, nie wyszłoby tak dobrze. (7,5/10)

Na koniec Gedeone Maori (alk. 5,5%), które jednak wbrew nazwie nie smakowało tak bardzo nowozelandzko. Miało za to bardzo ładny, zbalansowany aromat - herbaciany, cytrusowy i kwiatowy, a przy tym lekko karmelowy. Jest to kolejne mocno wytrawne i przegazowane piwo z Gedeone, browaru w którym piwowar nadal nie pojął trudnej sztuki refermentacji. Ma całkiem mocną goryczkę w ziołowym finiszu, jest rześkie i w głównej mierze chmielowe, choć słodowość i drożdże też przebijają. W porządku. (6/10)

Biorąc pod uwagę ceny, to z pominięciem Brama Rossa w normalnym wypadku byłbym z zakupu niezadowolon. Z drugiej strony jednak piwa były niesztampowe, więc przynajmniej zaznałem nowych doznań. Dopóki zaś piwowar się nie skapnie że Brama Rossa nie jest w zadeklarowanym stylu, warto na to piwo polować.