Herbatka krakowska czyli T.E.A. Time

Jak sprawić żeby nowo otwarty brewpub wyraźnie odróżniał się od innych? Najlepiej ułożyć niesztampową ofertę. IPA, APA, stout? Nowofalowe piwowarstwo staje się coraz bardziej popularne również wśród browarów restauracyjnych. No to może tradycyjne angielskie style? O, to jest coś czego w Polsce jeszcze nie było - browar restauracyjny w stylu angielskim. Takie coś funkcjonuje od niedawna w Krakowie na samym początku ulicy Dietla, zaraz przy Moście Grunwaldzkim.

T.E.A. Time Brewpub warzy na miejscu parę piw w tradycyjnych angielskich stylach, które rozlewane są do angielskich beczek ('casks') z pomarańczowego plastiku i serwowane z ręcznych pomp do noniców. English as f**k. Sam wystrój już nie bardzo mi się chciał kojarzyć z Anglią. Typowy angielski pub to śmierdząca dawno rozlanym alkoholem, ciemna nora z drewnianymi meblami i wykładziną obfitującą w bogate życie mikrobowe. T.E.A. Time zaś to - nie licząc ceglanych, typowo krakowskich podziemi w których mieści się browar i fermentownia - raczej połączenie nowoczesnego minimalizmu z czeską gospodą. O tym pierwszym niech świadczy jasny interior, wyzbyty ornamentów, jeśli nie liczyć paru wtapiających się w tło plakatów. Czeskość zaś czułem w głównej sali, wyposażonej w długie ławy z grubego drewna. Do tego muzyka, oscylująca między klasycznymi utworami rockowymi i ścieżką dźwiękową z filmu dla niemych (!). Czy fajnie się siedzi? Całkiem, mimo swoistego chłodu i małej intymności tego ambiente. Szczególnie że wizytę w knajpie można połączyć ze spacerem po Bulwarach Wiślanych.

Plusem lokalu są z pewnością ceny, niskie szczególnie jak na Kraków. Pół litra miejscowego piwa kosztuje 8-10zł, przy czym można też zamówić pół pinty za połowę ceny. Należy przy tym pamiętać, że szkło ma wymiary pinty imperialnej (568ml), co oznacza że dostajemy za tę cenę ponad pół litra piwa. Czy warto? To zależy. Żeby dać szansę na wyeliminowanie ewentualnych usterek jakie się zdarzają w przypadku nowo otwartych browarów, przybytek odwiedziłem trzy miesiące po otwarciu. Sumaryczne wrażenie niestety jest raczej kiepskie, a zarazem jedno z piw jest zdecydowanie warte powrotu w to miejsce.

Kinga Vale (alk. 3,8%) to best bitter. Jak najbardziej poprawny, o niskim nasyceniu oraz nachmieleniu, słodowy, ciasteczkowy, ciut orzechowy, lekko gorzki. Niestety zdradzał oznaki odstania, uwolniły się w nim lekko winne nutki oraz delikatny kwasek którego w nim nie powinno być. Myślę że świeży powinien być bardzo smaczny, a nawet w takiej formie w jakiej go dostałem był niezły. (6/10)

White Princess (alk. 4,5%) to najnowsze piwo w lokalu. Niestety, bo okazało się mocno wadliwe. Trunek w stylu american wheat (tak, nowinkarstwo i tutaj wlazło tylnymi drzwiami) jest zdominowany przez piwniczną, cytrynowo drożdżową kwaskowość. Poza tym jest wodniste, niemalże bez goryczki. To jednak jeszcze nie koniec, jest to bowiem piwo dla wielbicieli warzyw, oferujące całe bogactwo szczypiorku i zupy jarzynowej. Ze wszystkich wad, DMS jest dla mnie chyba najmniej odczuwalny, przeszkadza mi dopiero w naprawdę konkretnym natężeniu. Tutaj było nieznośne. (3,5/10)

Potem było jeszcze gorzej. Summer Time (alk. 4,8%), którego przezornie zamówiłem tylko pół pinty, śmierdzi mokrymi włosami, kukurydzą i lekko drożdżową kwaskowością. Przy tym jest to piwo de facto wyzbyte goryczki. Tak jak White Princess, miał wyjść trunek lekki i orzeźwiający, a wyszedł mocno wadliwy szojt. (3/10)

Po tym dnie rewelacją był Pale Rider IPA (alk. 6%), mimo że sam w sobie rewelacyjny nie był. Jak na deklarowany styl, piwo zadziwiło. Słodowe, z nutami toffi a także - co ciekawe - kawy i orzechów, oraz cząstkowo kwiatowym chmielem. Całkiem pełne, bardziej gorzkie niż poprzednie trzy razem wzięte, ale i tak stonowane pod tym względem, z ziemisto-trawiastym, 'angielskim' finiszem. Niezłe. (6/10)

Nadal czekałem na piwo które sprawiłoby że mimo wszystko wizytę w T.E.A. Time mógłbym polecić. Tym piwem okazał się porter Black Prince (alk. 5,8%). Prawdę mówiąc nie mam pojęcia jak to jest że ten sam piwowar może popełnić tak fantastycznego portera, a jednocześnie takie gnioty jak White Princess czy Summer Time. Czarny Książę wita zmysły świetnym kolażem prażoności, czekolady i kawy, lekkim palonym kwaskiem oraz lekko gorzkim, lukrecjowym finiszem. Nalewany z pompy ma tę charakterystyczną gładkość piw angielskich z kija i nie ma w nim absolutnie niczego do czego mógłbym się przyczepić. Jedno z najlepszych piw jakie piłem w browarze restauracyjnym. (7,5/10)

Nie wiem jak się przedsięwzięciu wiedzie. Pomysł według mnie kapitalny, z wykonaniem, jak widać powyżej, jest jednak różnie. W środowy wieczór lokal nie był zbytnio pełny, zastanawiają również czeskie piwa butelkowe w ofercie, no i wspomniane oznaki odstania piwa. Czyżby własna produkcja przez niektórych klientów była omijana? Na przyszłość życzę usunięcia wad i prężnego rozwoju. Taki lokal jest w Polsce jak najbardziej potrzebny, warto go jednak trochę dopracować.