Belgijski spacerek na Strusiu

W formie zwięzłego przerywnika umieszczam na blogu wpis o cenionych piwach z cenionego browaru De Struise. Ceniony to jest pewne niedopowiedzenie, wszak De Struise jest przez niektórych uważany za najlepszy belgijski browar, przynajmniej tych, którzy nie gustują w lambikach. Wpisuje się wprawdzie w nurt ‘rewolucyjny’, ale obchodzi się z szacunkiem z piwowarskim dziedzictwem regionu BeNeLuxu, ze szczególnym uwzględnieniem quadrupli i belgijskich strong ejli. Wszystkie cztery piwa w tym wpisie są częścią kanonu tego browaru, szczególnie leżakowane wersje jego najgłośniejszego piwa, genialnego Pannepota. Zobaczmy, czy są warte zakupu oraz zachodu.

Zaczynamy od St. Amatus w wersji Pannepeut Vintage 2013 Bourbon BA (ekstr. 22,4%, alk. 11%). No i co się tutaj dzieje – banany w polewie z brązowego cukru, daktyle, figi, czarne grono i słodkie, subtelne nuty bourbonowe, a po ogrzaniu trochę nutek porto. Mimo obecnych wtrętów szlachetnego alkoholu piwo jest miękkie, zbalansowane, ze średnio mocną słodyczą równoważoną orzechową cierpkością w finiszu. Mimo godnej odnotowania kompleksowości nie jest to najlepszy quad, jakiego piłem – do tego brakuje mu jednak intensywności i głębi. Z całą pewnością jest to jednak bardzo dobre piwo. (7/10)

Tsjeeses Reserva w wersji Vintage 2014 Bourbon BA (ekstr. 24%, alk. 10%) jest jeszcze bardziej subtelnie bourbonowy, niemalże na granicy wyczuwalności, ale nie przeszkadza to w niczym. Tutaj nie ma porto ani elementów winnych, z jednoznacznie ciemnych motywów pojawił się sos sojowy, a poza tym jest tutaj wyraźna suszona morela oraz słodowość typu brązowego, z brązowym cukrem, daktylami, figami i rodzynkami. Utlenienie poszło częściowo w kierunku wydawałoby się mniej pożądanym, niemniej jednak cukrowo-landrynkowe nutki w posmaku zaskakująco dobrze komponują się z wielowymiarową słodowością oraz nutami suszonych moreli. Alkohol grzeje bardziej niż w mocniejszym Amatusie, ale nie nazwałbym Tsjeeses piwem za mało wyleżakowanym. Kolejne bardzo dobre piwo z tej stajni. (7/10)

Struisowy Pannepot jest zdecydowanie jednym z najlepszych piw belgijskich, jakie piłem. Wersja Reserva 2012 (ekstr. 24%, alk. 10%), leżakowana przez 14 miesięcy w beczkach z francuskiej dębiny, sporo mu jednak ustępuje. Wyraźne nuty waniliowego, suchego drewna przechodzą w migdały albo raczej marcepan w czekoladowej polewie, zaś nuty ciemnego grona i porto uzupełniają się z orzechami oraz rodzynek, jest więc kompleksowo. Ale niestety – jest również obecny lekki, octowy kwasek, którego się tutaj nie spodziewałem (w wersji podstawowej nie występował), który umniejsza odczucie pełni no i wprawdzie zgrywa się z drewnem, ale sumarycznie do takiego ciemno-owocowego, ale i słodowego bukietu moim zdaniem nie pasuje. Rozczarowałem się. (5,5/10)

Co się dzieje w takim razie w wersji Pannepot Grand Reserva Vintage 2011 (ekstr. 24%, alk. 10%)? Ano jest zupełnie inaczej. Leżakowane w dębinie przez okrągłe dwa lata, z czego przez ostatnie 10 miesięcy w beczkach po Calvadosie, robi robotę. Drewno i wanilina są w nim tak wyraźne, że wizerunek statku na etykiecie można interpretować wręcz dosłownie. Są rodzynki, jest ciemne grono, orzechy oraz porto, jest też trochę dojrzałego jabłka i czekolady. Czyli jest to, co w wersji Reserva, tyle że… nie ma octu. Wprawdzie nie jest to specjalnie cieliste piwo, ale ten octowy kwasek z wersji Reserva, w Grand Reserva nie występuje. Jest to więc kompleksowe, bardzo ciekawe piwo wyzbyte wad, wybitnie degustacyjne, nie powodujące w żadnym momencie marszczenia brwi. Świetne piwo, zdecydowanie. Tyle że nawet ta wersja moim zdaniem nie dorasta do poziomu genialnego, podstawowego Pannepota. (7,5/10)

Jaki z tego wniosek? Ano taki, że drewno to nie jest magiczny składnik. Potrafi zadziałać ciekawie, a jednak może również uczynić piwo gorszym od wersji podstawowej (wersja Grand Reserva), potrafi też – przy problemach z sanitariatem – piwo zepsuć (wersja Reserva).

No i jeszcze potwierdzam solidność De Struise. Ale do tego akurat mój wpis chyba nie był koniecznie potrzebny.